Το δερμάτινο τζόκεϋ
1.1.2009 - 9:26:40 PM
Το περασμένο Σάββατο το μεσημέρι βρισκόμουν σε οικογενειακό εστιατόριο του Παγκρατίου. Παρακαθήμενοι ήσαν μια οικογένεια με δυο μικρά παιδιά, δύο και τριών ετών περίπου. Σε κάποια στιγμή, η μικρή Αλίκη (τριών) είπε ότι ήθελε κακά. Ο πατέρας της, πάνω-κάτω στην ηλικία μου και φαλακρίζων, της είπε να περιμένει να πάνε στο σπίτι. Η Αλίκη επέμενε εντείνοντας τη φωνἠ: ΘΕΛΩ ΚΑΚΑ ΤΩΡΑ. Ο πατέρας, ψύχραιμος, είπε το απίστευτο ψέμα: θα περιμένεις να πάμε στο σπίτι, γιατί εδώ δεν έχει τουαλἐτα. Ντύθηκαν για να φύγουν, και ο πατέρας φόρεσε ένα δερμάτινο τζόκεϋ. Έπρεπε να το περιμένω.
Υπάρχει ένα ιδιαίτερο δωμάτιο στην Κόλαση για όσους πατεράδες ταλαιπωρούν τα παιδιά τους έτσι ξεδιάντροπα. Είναι μεσοτοιχία με το δωμάτιο για όσους φοράνε δερμάτινα τζόκεϋ, ιδίως μετά τη δύση του ηλίου. (Το δωμάτιο για τους άντρες που φοράνε δερμάτινα παντελόνια είναι σε άλλη πτἐρυγα.)
Σήμερα, ανἠμερα Πρωτοχρονιά, πέρασα από τη Βασιλίσσης Σοφίας. Μετά το φανάρι της Ακαδημίας, προς Χίλτον, την διέσχιζαν κάθετα ένα μπουλούκι άντρες, γυναίκες, παιδιά σε καρότσια και παιδιά πεζά. Η πλησιέστερη διάβαση απείχε εκατό μέτρα. Οι Ελληνάρες που είχαν αποφοιτήσει από τις καφετέριες της Μηλιώνη και πηγαίνανε βόλτα τα βλαστάρια τους στον Εθνικό Κήπο απαιτούσαν να διασχίσουν το δρόμο εκεί ακριβώς όπου γουστάρανε, και δίδασκαν στα παιδιά τους ότι αν είμαστε αρκετοί, μπορούμε και να αναγκάσουμε τα αυτοκίνητα που κινούνται κανονικά να σταματήσουνε για να περάσουμε εμείς.
Χρειάζεται να σας πω τι είδους τζόκεϋ φορούσανε;
