Οι φράουλες κι εγώ
24.1.2009 - 10:04:24 PM
Τον πατέρα μου τονε φέρανε πτώμα στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1995. Στο αυτοκίνητο υπήρχε μια τσάντα φίσκα στα σαλάμια Ντελιμάρη, και στο πορτ-μπαγκάζ δύο τελάρα φράουλες Τσιτουρίδη.
Το θυμήθηκα χθες αυτό περπατώντας τη λαϊκή της Καλλιδρομίου. Σταμάτησα για να πάρω μανταρίνια και πρόσεξα ότι ο πάγκος είχε και φράουλες, 5 ευρώ το κιλό. Μάλλον δεν θα το πρόσεχα αν δεν άκουγα τον πωλητή να λέει με νόημα σε άλλον πελάτη Νωρίς; Όχι και νωρίς... τέλος Γενάρη έχουμε. Δεδομένου ότι μας χωρίζουν πέντε μήνες από τον Ιούνιο, κοντά μισός χρόνος, οι φράουλες δεν είναι απλώς νωρίς, είναι στην απολύτως λάθος εποχή. Εκτός και αν είμαστε κάτοικοι Νέας Ζηλανδίας.
Προχώρησα μυκτηρίζων και σιχτιρίζων. Εσωτερικώς πάντοτε. Κι άρχισα να παρατηρώ ότι φράουλες είχε κι άλλος πάγκος, κι άλλος, κι άλλος... Κάποιοι μάλιστα είχαν τις φράουλες στα 7 ευρώ, ήγουν 2.385 δραχμές το κιλό. Και συνειδητοποίησα ότι με είχαν ζώσει οι φραουλιέρηδες και δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Οι φράουλες ήταν εκεί, απλώς εγώ δεν τις έβλεπα. Κι αν με ρωτούσατε πριν από μια εβδομάδα, θα έλεγα Μπαα... πού φράουλες τέτοια εποχή.
Ως επιμύθιο κρατώ περιστατικό με τον τρίχρονο γιο μου, που δεν φέρει μεν το όνομα του πατέρα μου αλλά του αρέσουν οι φράουλες. Περνούσαμε πριν από ένα μήνα έξω από γνωστή μπουτίκ φρούτων. Κοίτα, μου είπε, φράουλες. Παύση. Δεν μίλησα. Με κοίταξε εταστικώς. Αλλά δεν είναι η εποχή τους, συνέχισε με ύφος ανθρώπου του κόσμου. Προσπεράσαμε και προχωρήσαμε δίχως άλλη κουβέντα προς το μέλλον.
