Ω ναι, θα στερηθούμε τη Φανή Χαλκιά για άλλα δύο χρόνια. Την καταλυτική της παρουσία, την τελεία ελληνική της ομορφιά, την βαθειά φιλοσοφημένη κοσμοθεωρία της...
Στο ταρτάν δηλαδή. Διότι μπορεί να την δούμε στο πλατώ της τελεόρασης με τον Μάκη (από όπου και ξεκίνησε), στην πίστα να σιγοντάρει τις αρτίστες Τζούλια και Σάσα (Αχ! Πόσο μου λείπει η Πέπη Τσεσμελή!), σε κανένα μπαλκόνι γενική γραμματέα ισότητας ή απόδημου ελληνισμού του Γιωργάκη (Αχ! Πόσο μου λείπει ο Πέτρος Λεωτσάκος!), ή στα έδρανα της Βουλής, παρέα με τον Adonis και τον Vaïtssis.
Οι φαντασιώσεις είναι τζάμπα, και, εξ ων γνωρίζω, είναι ακόμη ελεύθερες.
Αλλά ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα.
Η Φανή Χαλκιά είναι μια αθλήτρια που κέρδισε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.
Η Φανή Χαλκιά είναι μια αθλήτρια που, τέσσερα χρόνια αργότερα, δεν έχει μάθει ακόμη ούτε να τρέχει ούτε να πηδάει. Αυτό είναι επίσης αδιαφιλονίκητο.
Θαν μου πείτε, αφού δεν τα ξέρει αυτά, πώς επήρε το μετάλλιο;
Θαν σας πω ότι είσαστε
ανθέλληνες, και
ντροπή σας.
