Πέρασα χτες από ένα νέο κατάστημα στο κέντρο των Αθηνών. O δρόμος ακριβός, γεμάτος μπουτίκ. Στη βιτρίνα, η νέα μπουτίκ έγραφε για Αγιορείτικα Προϊόντα. Επειδή κατά καιρούς είχα βρει ορισμένα εξαιρετικά προϊόντα από την Αθωνική χερσόνησο, μπήκα να ρωτήσω τι έχουν.
Στο κατάστημα, ένας και μοναδικός υπάλληλος που δεν έμοιαζε να έχει σχέση με το αντικείμενο. Τα φαινόμενα συνήθως απατούν, σκέφτηκα, καλημέρισα και άρχισα να περιεργάζομαι τα προϊόντα.
Πολλά λικέρ, σε μικρές συσκευασίες και μεγάλες τιμές. Παράδοξα λικέρ από ποικίλα χόρτα και φυτά, ώσπου πέφτω σε ένα που ήταν λικέρ σοκολάτα γάλακτος. Δεν είναι και πολύ Αγιορείτικο αυτό, λέω του υπαλλήλου. Μα πώς, μου λέει, έχουν γάλα οι μοναχοί. Ναι, του απαντώ, και είναι διεθνώς διάσημες οι αχανείς φυτείες κακάο του Άθω.
Πολλά μπουκάλια από τρία μόνον κρασιά. Κοιτάω την ετικέτα του ροζέ. Δεν λέει από τι σταφύλια είναι φτιαγμένο, παρατηρώ στον υπάλληλο. Τα ροζέ δεν λένε ποτέ, μου απαντά. Στέκομαι και τον κοιτώ προσεκτικά για να καταλάβω αν κάνει πλάκα, οπότε να γελάσουμε μαζί. Δεν κάνει.
Μερικά βαζάκια από μέλι. Το μέλι είναι θολό, μοιάζει με το ελατόμελο-βανίλια, μόνο που αυτό είναι ανθόμελο. Γιατί είναι έτσι αυτό, ρωτώ. Το χειμώνα ζαχαρώνει το ανθόμελο, λέει. Είστε σίγουρος; απορώ. Πάντα, απαντά. Uh-oh.
Συνειδητοποιώ αίφνης ότι παίζω σε σκετσάκι των Monty Pythons. Είμαι ο John Cleese και έχω πάει στο Pet Shop να παραπονεθώ για έναν νεκρό παπαγάλο.
Μπήκα με την υποψία ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Φεύγω με την πεποίθηση ότι δεν χρειάζεται να ξαναπατήσω. Όλα τα προϊόντα που είδα είχαν προέλευση Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου. Straight from Eufraim. Τυχαίο;
