Ο Διονύσης Σαββόπουλος μίλησε στο ραδιόφωνο την περασμένη Τετάρτη και είπε τέρατα, όπως συνηθίζει τα τελευταία χρόνια.* Μϊλησε για το κέντρο, τους μετανάστες, τη διεθνή πολιτική, και διάφορα άλλα πράγματα για τα οποία ο μέσος Έλληνας έχει άποψη – συνήθως αυτήν που βρήκε έτοιμη από το κόμμα/κανάλι/εφημερίδα της προτιμήσεώς του,
Ο Σαββόπουλος πάλι δεν είναι ο μέσος Έλληνας. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει αυτός. Είναι, όπως και να το κάνουμε, γνωστός και προβεβλημένος, αγκαλά και για άλλους λόγους εκτός από την πολιτική του οξυδέρκεια ή την συγκροτημένη σκέψη του.
Αφού λοιπόν
είπε ό,τι είπε (και μάλιστα δεν τα θεώρησε αρκούντως σημαντικά για να τα αναρτήσει στον
αυθεντικό ιστότοπό του, όπως τον αποκαλεί), έστειλε μια
διευκρινιστική επιστολή για να ανασκευάσει, όσο μπορούσε, αυτά που είχε ήδη πει. Το έκανε με
πολλές τροποποιήσεις, όπως αρμόζει σε έναν χαρισματικόν απατεώνα. Κι άρχισε ένας διάλογος, ας τον πούμε έτσι, επί των θέσεών του, που ουσιαστικά επιβεβαίωνε τις π
ροκαταλήψεις των συνομιλητών (το παρόν κείμενο δεν αποτελεί εξαίρεση, φιλοδοξεί απλώς να επισημάνει κάποιες πτυχές και πραγματικά στοιχεία που ίσως να διέλαθαν της προσοχής σας).
Από αυτή την επιστολή προκύπτουν κάποια βασικά συμπεράσματα:
1. Ο Σαββόπουλος πρώτα μιλάει και μετά σκέφτεται.
2. Ο Σαββόπουλος έχει βοηθό. (Κάτι σαν τον
Αντρέα Βουτσινά στους
Producers, φαντάζομαι)
3. Ο Σαββόπουλος νομίζει ότι είναι διανοούμενος.
Να σημειωθεί ότι για πρώτη φορά ο Σαββόπουλος βρήκε
άξιο ερμηνευτή/εξηγητή στο πρόσωπο του επιπλοποιού-hotelier Γιώργου Πήττα, κι έτσι έδωκε
συνέντευξη στο Βήμα, που κλείνει με την εξής στιχομυθία μεταξύ του μαέστρου και της Ελευθερίας Κόλλια:
ΕΡ. Η ανθρώπινη διάσταση που διακρίνω εδώ δεν φάνηκε πάντως στην αρχική τοποθέτησή σας στον ραδιομαραθώνιο. Ο τόνος σας σήκωνε παρεξηγήσεις.
ΑΠ. Έχετε δίκιο, το λένε και οι φίλοι μου. Δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει έτσι. Όχι μόνο τώρα, από πάντα. Δεν προσέχω, δεν είμαι πολιτικάντης, δεν πολιτεύομαι, με ξέρετε, πενήντα χρόνια σάς ψυχαγωγώ...
Δηλαδή λέμε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα. Είναι όντως
δυσαναπλήρωτο το κενό της απουσίας του Θανάση Βέγγου... αλλά αυτό της επικείμενης απουσίας του Μίκη Θεοδωράκη είναι μάλλον
διαχειρίσιμο...
Τι άθλια λέξη!
* Ποια
τελευταία χρόνια; Από το
Κούρεμα του 1989. Θυμίζω ότι αυτός ήταν ο δίσκος με το τραγούδι «Το Μητσοτάκ» (ένα τραγούδι που προσπαθεί και ο ίδιος ο δημιουργός του να ξεχάσει, αλλά μένει χαραγμένο σε βινύλιο, σε σιντίλιο και στη μνήμη όσων τότε ζούσαν) και το «Κωλοέλληνες», τον ύμνο του ελληνάρα ρατσιστή: ξεκινά με το στίχο «Μαλλιαρές φυλές, κοντοπόδαρες»... Θυμάμαι ότι τότε είχα τρομάξει, και μιλώντας με έναν φίλο, συνομήλικο μεν αλλά σοφότερο, του είπα ότι ο Σαββόπουλος λέει τώρα τέρατα. Αυτός με κοίταξε λίγο θλιμμένα και μου είπε,
Πάντα τέρατα έλεγε ο Σαββόπουλος, απλώς παλιά συμφωνούσαμε μαζί του... Ευχαριστώ, Νίκο.
