Παρακολουθώντας την από τηλεοράσεως διαμάχη για το αν οι κάτοικοι του (υποβαθμισμένου ως εδώ και μη παρέκει) Αγίου Παντελεήμονα ορθώς γιαούρτωσαν τους υποψήφιους δημάρχους που τους επισκέφθηκαν, δεν ήξερα με ποιόν να συμφωνήσω: Με εκείνους που ισχυρίζονταν ότι τέτοιου είδους βίαιες αντιδράσεις είναι ανεπίτρεπτες και σε κάνουν τελικά να χάνεις το δίκιο σου ή με όσους θεωρούσαν ότι τα γιαούρτια που εκτοξεύτηκαν έπρεπε να είναι από εκείνα με τον πήλινο κεσέ, ώστε οι στόχοι όχι μόνο να εξευτελιστούν αλλά και να πονέσουν; Και ενώ στην προσπάθειά μου να επιδείξω ένα άλφα επίπεδο πολιτισμού έτεινα προς το μέρος των διαφωνούντων με την επανάσταση των γιαουρτιών, θεωρώντας ότι υπάρχουν πιο αξιοπρεπείς τρόποι (για παράδειγμα, η κάλπη) για να «αδειάσεις» τους ανάξιους, τους ακατάλληλους, τους επικίνδυνους, έπεσε στα χέρια μου η συνέντευξη κάποιου κυρίου Δημόπουλου, υποψήφιου δημοτικού συμβούλου με το ψηφοδέλτιο του Νικήτα Κακλαμάνη («Free Sunday» 24.10.2010), ο οποίος προκλητικά διαπίστωνε: «Η Αθήνα είναι μια πόλη καθαρή, παρά τα όσα κακοπροαίρετα ακούγονται και γράφονται ενίοτε». Έκτοτε, το μοναδικό δίλημμά μου είναι αν το γιαούρτι με το οποίο τον περιμένω στη γωνία (εκείνον και τους ομοίους του) θα είναι αγελαδινό ή πρόβειο. Η θεία Ιουλία επιμένει στο πρόβειο, γιατί «κάνει ωραία πέτσα που κολλάει εύκολα στο πρόσωπο και στο κοστούμι».
Δεν είναι μόνο η αναλήθεια των όσων λένε οι διάφοροι υποψήφιοι που με τρελαίνει, που με βγάζει από τα ρούχα μου, είναι κυρίως η επίμονη προσπάθειά τους (προκειμένου να υπερασπιστούν το ανύπαρκτο έργο τους ή να πουλήσουν τις υποσχέσεις τους) να αποδείξουν ότι όλοι εμείς που διαμαρτυρόμαστε για την εξαθλίωση της Αθήνας το κάνουμε επειδή είμαστε κακοπροαίρετοι. Γι' αυτό βλέπουμε τα πεζοδρόμια σπασμένα, και όχι επειδή τα πεζοδρόμια είναι πράγματι σπασμένα. Γι' αυτό καταγγέλλουμε τη βρωμιά των δρόμων, και όχι επειδή οι δρόμοι ζέχνουν. Σε λίγο θα μας πουν ότι και η αγοραπωλησία ναρκωτικών που γίνεται πλέον μπροστά στα μάτια μας, εντελώς απροκάλυπτα, είναι μια φαντασίωσή μας. Ημών, των κακών. Αλλά ξέχασα... Τα περισσότερα από αυτά τα μικροπροβλήματα δεν ανήκουν – λένε – στις αρμοδιότητες των δήμων. Οι δήμοι είναι υπεύθυνοι μόνο για τον στολισμό της πόλης τα Χριστούγεννα, διαδικασία την οποία απλοποίησαν αφήνοντας τα στολίδια κρεμασμένα στους δρόμους καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς και ευχόμενοί μας ακόμη και μεσούντως του θέρους «Καλή χρονιά!». Είναι υπεύθυνοι για τα κούλουμα στου Φιλοπάππου, όπου μπουκώνουν τους πεινασμένους με μερικές δωρεάν λαγάνες, ώστε να ντερλικώσουν και να πάψουν να διαμαρτύρονται – εξαγορά συνειδήσεων με νηστίσιμα. Τέλος, είναι υπεύθυνοι για κάτι γύρους της πόλης, με ποδήλατα ή στο τρεχαλητό, κατά τη διάρκεια των οποίων γεμίζεις τα πνευμόνια σου με ενισχυμένες δόσεις καυσαερίου. Αυτά.
Κατά τα άλλα, «Αθήνα, πόλη για να ζεις», όπως επιμένουν κάποιοι από εκείνους που διεκδικούν την ψήφο μας. «Αθήνα πόλη για Nazis» θα έλεγα εγώ: Μόνο όσοι υιοθετήσουν φασιστικές συμπεριφορές επιβιώνουν σε αυτό το Νταχάου. Όσοι πετούν τα σκουπίδια τους στα μούτρα μας και δεν τους ενδιαφέρει που μας προκαλούν ασφυξία. Όσοι παρασέρνουν σε κάθε στροφή του δρόμου δυο-τρεις περαστικούς, που έκαναν το λάθος να περάσουν απέναντι ενώ αυτοί βιάζονταν. Όσοι ρίχνουν φόλες στο (μαραμένο) αλσύλλιο κάτω από το σπίτι τους για να ξεμπερδέψουν μια και καλή με τα αδέσποτα. Όσοι μετατρέψουν το αλσύλλιο σε χωματερή... Αν είσαι έτσι, αξίζει πράγματι να ζεις σε αυτήν την πόλη. Αν δεν είσαι, «να πας αλλού», όπως προέτρεψε ο νυν και εκ νέου υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης μια γυναίκα που τόλμησε να διαμαρτυρηθεί. Ο οποίος Κακλαμάνης, σύμφωνα με τα γκάλοπ, θα εκλεγεί ξανά. Ποιοι θα τον ψηφίσουν; Ποιοι θα επιβραβεύσουν τη βροντερή αδιαφορία του μπροστά στην εξαθλίωση του κέντρου, την οποία περιφέρει και τώρα, ανενδοίαστα, στις τηλεοπτικές εμφανίσεις του; Ξεχνώντας ότι και αν ακόμη η τηλεόραση έχει κάμερες που μπορούν να ωραιοποιήσουν μία εικόνα, και αν ακόμη οι υποψήφιοι του σχηματισμού του εκδίδουν και μοιράζουν ιλουστρασιόν φυλλάδια που υμνούν το φαντασιακό του έργο, εμείς έχουμε μάτια και βλέπουμε... Εμείς, οι κακοπροαίρετοι.
Προσυπογράφω και εγώ το άρθρο-καταπέλτη που δημοσίευσε η εικαστικός Ευφροσύνη Δοξιάδη στη «Lifo» (6.10.2010), εξηγώντας γιατί «μια πιθανή επανεκλογή του κ. Κακλαμάνη θα οδηγούσε την Αθήνα στον θάνατο». Την ίδια όμως στιγμή, παρακολουθώντας και τους... αντικακλαμάνηδες της εκλογικής διαμάχης στα κανάλια, τις άγονες συζητήσεις τους (ή μάλλον τους καβγάδες τους), τις πληκτικές περιοδείες τους σε δρόμους όπου δεν έχουν ξαναπατήσει (και δεν πρόκειται να ξαναπατήσουν) περιστοιχισμένοι από κομματικά στελέχη, σεκιουριτάδες και κάμερες (κάτι σαν μπουλούκι που συμμετέχει σε κακοπαιγμένη θεατρική παράσταση δρόμου) και ακούγοντας υποσχέσεις που καθόλου δεν πείθουν, αισθάνομαι ότι όποιος και αν εκλεγεί οι ελπίδες για αυτήν την πόλη είναι πλέον ελάχιστες. Το αισθάνομαι δε πιο έντονα από τότε που έπεσαν οι μάσκες και που οι δημοτικές εκλογές βαφτίστηκαν ευθαρσώς και ανενδοίαστα μέρος του πολιτικού παιχνιδιού – ή μάλλον η κύρια παράμετρος που στην παρούσα συγκυρία θα κρίνει το πολιτικό παιχνίδι. Μια παρτίδα με ηττημένους-θύματα όλους εμάς που ζούμε στο κέντρο και που καθημερινά, όσο και αν ορισμένοι επιμένουν να μας παρουσιάζουν ως γραφικούς και αναίτια γκρινιάρηδες, γινόμαστε μάρτυρες του θανάτου του (του δικού μας θανάτου!) από υπερβολική δόση κρατικής αδιαφορίας και αλαζονείας (Το είδαμε και αυτό: Τα ΜΑΤ να συνοδεύουν την υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ, Ελένη Πορτάλιου, στην περιοδεία της στον Άγιο Παντελεήμονα. Αστυνομικοί και αριστεροί χέρι χέρι, για να αποκρούσουν τα αβγά των αγανακτισμένων κατοίκων, οι οποίοι βαφτίζονται «ακραία στοιχεία». Τι παραλογισμός!).
