Περίεργη μέρα σήμερα. Ήταν ο καιρός απρόβλεπτος, και δροσερός, και βροχερός, κι αισθανόμουν ότι παίζανε διάφορα πράγματα που δεν γνωρίζουμε ούτε ελέγχουμε. Συνάντησα πάρα πολλούς οδηγούς που δεν ξέρανε πού πηγαίνανε και γιατί, και θεωρούσαν ότι το φλας είναι μια πολυτέλεια εντελώς περιττή στις δύσκολες μέρες που διανύουμε.
Έξω από τον Άγιο Διονύσιο στις 9:00, ένα αυτοκίνητο προχωρούσε κανονικά στην έρημη Σκουφά αλλά ένα ταξί (Μερτσέντες) από πίσω του βιαζόταν, και κορνάριζε παρατεταμένα. "Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι!" άκουσα να του λέει ένας περαστικός διαβάτης. "Πολύ!" υπογράμμισα εγώ και τότε κοιταχτήκαμε, και διαπίστωσα ότι τον ήξερα, ήταν ένας αστυνομικός της γειτονιάς μου, με πολιτικά. Αυτός πήγαινε στην εκκλησία, εγώ στον φούρνο.
Νωρίτερα, στη λαϊκή της Καλλιδρομίου, ένα άλλος είχε παρκάρει το Prius του και οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να στήσουν τους πάγκους τους. Κλειδωμένο και με χειρόφρενο. Οπότε οι άνθρωποι ανέλαβαν συλλογική δράση. Το πήραν και το σήκωσαν και το έσπρωξαν και το οδήγησαν ανάποδα στην Καλλιδρομίου, το στρίψανε Μπενάκη και το παρκάρνε. Όχι τόσο γρήγορα όσο σας το γράφω, αλλά το κάνανε.
Τράβηξα φωτογραφίες με το κινητό, για το χάζι. Σκεφτόμουν ανέκδοτα τύπου
Πόσοι Έλληνες χρειάζονται για να ξεπαρκάρουν ένα Prius, όταν συνειδητoποίησα ότι βρισκόμουν στο σταυροδρόμι όπου ο Κακογιάννης είχε γυρίσει τη σκηνή της
Στέλλας όπου ο Φούντας χώνει το μαχαίρι στη Μερκούρη, μετά από πενηντακάτι χρόνια. Συναισθανόμενος το βάρος της ιστορικής αυτής συγκυρίας, ανέβηκα λίγο τη ανηφόρα για καλύτερη λήψη.
Πηγαίνοντας προς τη Βαρβάκειο, διασταυρώθηκα με μια παλιά γνωστή μου. "Βρε πώς χάλασε έτσι η Χριστίνα", σκέφτηκα, και νοερά ευχαρίστησα την τύχη μου που είχαμε μείνει απλώς φίλοι. Στην Αιόλου είδα τον Αντρέα τη Φτερού, που όντως έχει καταρρεύσει εξωτερικά, και επιστρέφοντας διασταυρώθηκα με την... Χριστίνα – την
πραγματική αυτή τη φορά, που δεν είχε χαλάσει καθόλου, και νοερά κλπ.
