Διάβασα ότι φέτος το καλοκαίρι καταγράφηκε αύξηση των πνιγμών. Και στην Ελλάδα. «Εξεπίτηδες» το κάνουμε – λόγω της περιβόητης διεθνούς συγκυρίας, εννοώ, που έχει κατακαθίσει πάνω μας σαν το σύννεφο του Τσερνομπίλ και μας σπρώχνει στο απονενοημένο – ή κατά λάθος; Τον ιδανικό (ή μη) αυτόχειρα τον καταλαβαίνω. ΄Η προσπαθώ... Αυτό όμως το «κατά λάθος», ειδικά, στην περίπτωση της κολύμβησης δεν το καταλαβαίνω – εξαιρούνται οι περιπτώσεις απόλυτης γκαντεμιάς. Δεν το καταλαβαίνω, ειδικά για έναν λαό που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στη θάλασσα. Φαίνεται όμως ότι η φοβέρα «Γιαννάκηηηηηηη! Μην ξανοιχτείς και πνιγείς, γιατί θα σε σφάξω!» έπιασε τόπο. Ο Γιαννάκης δεν ξανοίχτηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να μη μάθει ποτέ απλωτές και… Επίσης, εκείνο το κόλπο με το ταπεράκι παρά θίν' αλός λειτούργησε αρνητικά: «Λιλίκααααα! Μην κολυμπάς με γεμάτο στομάχι!».
Με τι να κολυμπήσει, κυρία μου, όταν αντί να την αφήσετε να παίξει με τα κύματα την έχετε παστώσει στους κεφτέδες («δεν τηγάνιζα εγώ όλο το πρωί για μένα. Τρώγε! Τρώγε!»). Έμαθε και η Λιλίκα και τσαλαβουτάει στα νερά με γεμάτο το στομάχι («όχι στα βαθιά, ίσαμε εκεί που πατάω»), χωρίς να ξέρει ότι το βάθος σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχει καμία σημασία. Έτσι πνίγηκε μπροστά σε όλους, εκεί που πατούσε, έξω έξω, γιατί δεν ήταν και πρώτο μπόι. Από την άλλη, όπως λέει η Ελένη (η κυρία ενός από τα προηγούμενα «Τριτοκοσμικά», εκείνη με το τελευταίας τεχνολογίας κινητό που δεν την υπακούει…) κάποτε μπορεί ο Γιαννάκης και η Λιλίκα να υφίσταντο ναζιστική καταπίεση από μαμάδες και γιαγιάδες, αλλά, ως παιδιά, είχαν τουλάχιστον την προσοχή τους. Σήμερα φραπεδιά, τσιγαριά, «Ciao» (άντε και καμιά Λένα Μαντά για ξεκάρφωμα) και «τα παιδιά κάπου παίζουν». Πού; «Κάπου εδώ…». Στον αφρό της θάλασσας. Τουλάχιστον ας παραμείνουν εκεί.
Δεν μπορείς πάντως να το αντιμετωπίζεις μόνο με σαρκαστική διάθεση το θέμα. Όσο και αν καμιά φορά το χιούμορ σε βοηθάει όχι μόνο να ξορκίσεις το κακό αλλά και να το υποδείξεις με τρόπο πιο κατανοητό και εύληπτο απ' ό,τι αν εκδιδόταν «προεδρικό διάταγμα απαγόρευσης των πνιγμών». Το δεδομένο είναι ότι από τα μέσα Ιουνίου ως τα μέσα Αυγούστου, σε Αχαΐα, Ηλεία και Αιτωλοακαρνανία, πνίγηκαν περισσότερα από 25 άτομα, αριθμός που καταγράφεται για πρώτη φορά. Αυτό ενώ οι περισσότερες (οργανωμένες) πλαζ έχουν πλέον ναυαγοσώστες – ή μήπως έτσι λένε αλλά... δεν; Οι ναυαγοσώστες φταίνε, που δεν μας προσέχουν; Οι γονείς φταίνε, που δεν προσέχουν τα παιδιά; Τα παιδιά φταίνε, που δεν ακούν τους γονείς; Το πιοτό στην παραλία φταίει, το οποίο θεωρείται πλέον πιο απαραίτητο από το να φοράς μπανιερό;
Ποτέ δεν κατάλαβα πώς είναι δυνατόν να βουτάς αφού προηγουμένως έχεις κατεβάσει τρεις μαργαρίτες και δύο καϊπιρίνιες. Τα παιδιά που κοπανιούνται στα μπιτς μπαρ της Μυκόνου, με το... μαγιό στο ένα χέρι και με το κοκτέιλ στο άλλο (το μαγιό βγαίνει μετά το τρίτο ποτό), πολύ εύκολα τα φαντάζομαι όχι εις τον αφρό της θάλασσας, αλλά στον πάτο της. Ίσως, πάλι, να είμαι υπερβολικός... Είμαι υπερβολικός και όταν θεωρώ ότι καλό κολύμπι πρέπει να ξέρουν όλοι οι Έλληνες; Τουλάχιστον οι τελευταίες γενιές. Γιατί «εμάς, παιδάκι μου, τα κορίτσια, δεν μας άφηναν να μάθουμε μπάνιο». Η θεία Ιουλία το φέρει βαρέως και δεν έχει άδικο: «Πηγαίναμε – χώρια τα αγόρια και χώρια τα κορίτσια – και πλατσουρίζαμε όπου έσκαγε το κύμα, σαν τις πεταλίδες ένα πράγμα. Με κάτι λευκά νυχτικά οι γυναίκες και με μια παραμάνα από κάτω για να μην ανοίγουν. Ενώ τώρα φοράνε μόνο την παραμάνα». Μακάρι η παραμάνα να έσωζε ζωές, είναι όμως μόνο διακοσμητική. Τι απομένει; Το φιλί της ζωής – που και αυτό το αμφισβήτησαν πρόσφατα οι επιστήμονες, λέγοντας ότι μπορεί να μην είναι τόσο αποτελεσματικό και ωφέλιμο όσο νομίζαμε.
Εμείς όμως είμαστε παραδοσιακά υπέρ του. Και σε αυτό το σημείο ανατρέπουμε το σενάριο (δικό μας είναι ό,τι θέλουμε το κάνουμε) για να έχει το κομμάτι ευτυχή κατάληξη: Εν προκειμένω, την ώρα που πνίγεστε σας σώζει ο Ντέιβιντ Χέισελχοφ (τις παλιές καλές εποχές, προτού το ρίξει στο πιοτό) ή η Πάμελα Αντερσον, μετά ή άνευ σιλικόνης – «Baywatch» δεν παρακολουθούσατε στην τηλεόραση; Ένας από τους δύο – εξαρτάται από τις προτιμήσεις – σας ανασύρει από τα μανιασμένα κύματα και σας δίνει το φιλί της ζωής. Σας ερωτεύεται κιόλας. Αποκάλυψη (για να γίνει ακόμη πιο ιδανικό το ρομάντζο): Κάνει τον/την ναυαγοσώστη-τρία έτσι, για να περνά η ώρα, στην πραγματικότητα είναι ζάπλουτος/η κληρονόμος. Υπό αυτές προϋποθέσεις, να τον διακινδυνεύσετε έναν πνιγμό. Επειδή όμως δεν ζούμε στο Χόλιγουντ και δεν είμαστε ο Μπαρτ Λάνκαστερ και η Ντέμπορα Κερ (στο «Από εδώ ως την αιωνιότητα»), ώστε να μπορούμε να φιλιόμαστε μέσα στα κύματα χωρίς να μπαίνει νερό στις μύτες μας, καλύτερα να μάθουμε μπάνιο. Και να μη βουτάμε φαγωμένοι, μεθυσμένοι κτλ. Μετρημένα κουκιά... Παρεμπιπτόντως, αυτό που βλέπω στις ταινίες, να βγάζουν τα μάτια τους μέσα σε πισίνες και σε ωκεανούς παραμένοντας στην επιφάνεια, ποτέ δεν θα το καταλάβω. Πολύ εξελιγμένες τεχνικές! Πού διδάσκονται;
