Το 1936, πρωτομαγιά νομίζω ήταν στην περίφημη απεργία των καπνεργατών αν θυμάμαι καλά, μετά την επέμβαση της αστυνομίας ένας παλικάρι σκοτώθηκε και στις εφημερίδες της εποχής που δεν είχαν και πολλές φωτογραφίες όπως σήμερα, δημοσιεύθηκε μια φωτογραφία με μια γυναίκα- προφανώς ήταν μάνα του- να θρηνεί πάνω από το άψυχο σώμα του παλικαριού. Ένας ευαίσθητος άνθρωπος ο Γιάννης Ρίτσος ο οποίος ήταν και αριστερός, αλλά προπάντων ήταν ποιητής, εμπνεύστηκε και έγραψε τον «Επιτάφιο». Το 1960 με οκτώ επιτηδευμένα τραγούδια από τον Επιτάφιο ο Μίκης Θεοδωράκης έκανε την θριαμβευτική του είσοδο στο ελληνικό τραγούδι και τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Τα τραγούδια έγιναν πολύ αγαπητά στον κόσμο και ίσως αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο για εκείνο το παλικάρι, 74 χρόνια μετά το χαμό του και 50 χρόνια μετά τον δίσκο του Θεοδωράκη…
Φοβάμαι ότι σήμερα οι εφημερίδες έχουν πάρα πολλές φωτογραφίες και δεν ξέρω και αν υπάρχουν ποιητές που να μπορούν να σταθούν σε μια φωτογραφία για να γράψουν ένα έργο είτε από τη φωτογραφία , είτε από μια εικόνα στις ειδήσεις μιας μάνας που θρηνεί γιατί ήρθε από την άλλη πλευρά του πλανήτη, από το Αφγανιστάν με τα παιδιά της για ένα καλύτερο μέλλον και ψάχνοντας τα σκουπίδια ο γιος της άνοιξε μια σακούλα που είχε μια βόμβα τρομοκρατικής επίθεσης…
Και ξαφνικά ένα «ολόκληρο σύστημα» χωρισμένο στους μεν και στους δε όπως πάντα στην Ελλάδα, βρέθηκε μπλοκαρισμένο. Γιατί όλοι αυτοί που την τρομοκρατία την αντιμετωπίζουν με ή χωρίς εισαγωγικά ως κοινωνική επανάσταση, είδαν ξαφνικά το θύμα να προέρχεται από τους κόλπους των ανθρώπων, των προσφύγων πολιτικών ή όχι, των μεταναστών κτλ. κτλ. που έχουν σηκώσει την σημαία της υπεράσπισής τους –χωρίς εισαγωγικά αυτό- και πολύ σωστά βεβαίως…
Ξαφνικά το θύμα δεν διαθέτει τα χαρακτηριστικά της απέναντι πλευράς για αυτούς αλλά της δικής τους και ξαφνικά βλέπεις οργανώσεις να αποποιούνται την «επιτυχία» τους –δεν ξέρουμε βέβαια αν είναι και δική τους- αλλά και έντυπα , δημοσιογράφοι , αναλυτές, αρθρογράφοι, διανοούμενοι κτλ. κτλ, να βρίσκονται σε πραγματικά δύσκολη θέση μια που για να το πω πολύ λαϊκά «το κακό μας βρήκε στο ίδιο μας το σπίτι»…
Ίσως ακριβώς αυτό το γεγονός θα έπρεπε να μας προβληματίσει ειδικά τέτοιες Άγιες μέρες με τον Επιτάφιο, τον κάθε Επιτάφιο σε επικαιρότητα. Έχω πολύ καιρό να ακούσω κάτι που να με συγκλονίσει τόσο όσο αυτό και σπάνια ένα τόσο τραγικό γεγονός μπορεί να σου φέρει ένα σαρκαστικό χαμόγελο στα χείλη…
Καλή Ανάσταση αν και φοβάμαι ότι αργεί πολύ να έρθει
