Φαίνεται ότι για όλα έφταιγε το χρώμα. ΄Επρεπε να εκλεγεί μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ για να μπορούμε να ελπίζουμε, άπαντες οι αναξιοπαθούντες του πλανήτη, σε μια άσπρη μέρα. Και τώρα που το θαύμα έγινε, αναμένουμε γονυπετείς, ανάβοντας λαμπάδες σε σχήμα Μίκυ Μάους και στικ με άρωμα χάμπουργκερ στην αστερόεσσα, το νέο θαύμα: τη στοργή, την αγάπη και τη φροντίδα του ολοκαίνουργιου πλανητάρχη μας να ξεχυθούν σαν κύματα από τον Λευκό Οίκο (όχι, μέχρι στιγμής δεν τίθεται θέμα μετονομασίας του) και να μας αγκαλιάσουν – ακόμη και να μας πνίξουν; Περιμένουμε να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια – είμαστε σίγουροι ότι θα τον δούμε – τον απαστράπτοντα άγγελο της φιλανθρωπίας και της δικαιοσύνης που ακούει στο όνομα Μπαράκ Ομπάμα να μας συνδράμει στην εγκατάλειψή μας (από τους προκατόχους του), στη φτώχεια μας, στην απόγνωσή μας. Περιμένουμε το πέρασμα στη νέα εποχή, που θα φέρει παρηγοριά, που... Μήπως τελικά περιμένουμε πολλά από έναν καριερίστα πολιτικό, εκλεγμένο για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ;
Ενώ ο Ιορδάνης, ο ποταμός της χριστιανικής αγάπης, έχει γίνει κατακόκκινος από το αίμα των αθώων σε μια περιοχή όπου η μέχρι στιγμής εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ μόνο δεινά έχει σπείρει, στην Ουάσιγκτον – και όχι μόνο – τα πλήθη ετοιμάζονται να αποθεώσουν τον νέο Μεσσία. Καλώντας τον να φέρει εκείνο στο οποίο απέτυχε εντελώς ο ορίτζιναλ Μεσσίας: την επί Γης ειρήνη. ΄Η, κυρίως, την εν ΗΠΑ ευδοκία; ΄Οπως και αν έχει, εκατομμύρια δολάρια θα στοιχίσει η τελετή… ενθρόνισης – έστω εγκατάστασης στον Λευκό Οίκο – του Ομπάμα και της οικογένειάς του. Μια τελετή που (εντελώς τυχαία;) γίνεται μόλις λίγες ημέρες πριν από την επέτειο για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Αβραάμ Λίνκολν – τι συμβολισμός! Κατά τους τετραήμερους εορτασμούς θα δοθούν περισσότεροι από 70 χοροί και περισσότερες από 30 συναυλίες, τα εισιτήρια των οποίων πωλούνται σε εξωφρενικά ποσά. Θα γίνουν και άλλα (πανάκριβα ή μη) χάπενινγκ σε κλειστούς ή ανοιχτούς χώρους... Στο μεταξύ, οι διάσημοι μόδιστροι κάνουν ουρές έξω από την πόρτα της συζύγου του νέου προέδρου, καθένας από εκείνους φιλοδοξώντας να είναι ο τυχερός που θα την ντύσει στην επίσημη τελετή, παρ' ότι, όπως λέγεται, η κυρία Ομπάμα θα αποφύγει τα πολλά φρου φρου λόγω της διεθνούς οικονομικής στενότητας. Τι αντίκτυπο μπορεί να έχει στη λιμοκτονούσα Αφρική το αν η χαμογελαστή Μισέλ θα φορέσει ρουμπίνια ή θα αρκεστεί σε ταπεινά φο μπιζού; Συμβολικό αντίκτυπο...
Η όλη η υπόθεση, πάντως, έτσι τουλάχιστον όπως περιγράφεται από τον αμερικανικό Τύπο, μοιάζει με ένα α λα Λας Βέγκας σόου που καμία σχέση δεν έχει με το (χαμηλών τόνων) προφίλ που ως σήμερα έχει περάσει ο Ομπάμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ να μπει από την πίσω πόρτα στο Καπιτώλιο φορώντας τη φόρμα με την οποία αθλείται ή ένα απλό καθημερινό κοστούμι αγορασμένο από τα Zara στις εκπτώσεις. Ούτε αυτό θα άλλαζε την κατάσταση στη σπαρασσόμενη από εμφυλίους Μαύρη ΄Ηπειρο. ΄Οσα συμβαίνουν γύρω μας, από τη Γάζα ως την Κούβα και από το Αφγανιστάν ως τη Ζιμπάμπουε, είναι όμως τόσο αποτρόπαια, τόσο τρομακτικά, τόσο αποκαρδιωτικά, που κάνουν τέτοιου είδους μεγαλειώδεις τελετές να μοιάζουν – στην καλύτερη των περιπτώσεων – με τσίρκο του παραλόγου, με «ντροπής πράματα» κατά την αμείλικτη θεία Ιουλία. Κινδυνεύω να γίνω γραφικός με αυτά που γράφω σήμερα; Ας περιοριστώ στις στατιστικές, στα νούμερα, στα δημοσιογραφικά στοιχεία όπως τα έχω αλιεύσει από το Διαδίκτυο και τον Τύπο.
Στην Ουάσιγκτον, λοιπόν, αναμένεται να συρρεύσουν περίπου τρία εκατομμύρια οπαδοί του νέου προέδρου – αυτό όταν την ορκωμοσία του Τζορτζ Μπους είχαν τιμήσει μόλις 400.000. Τα μπαρ της πόλης θα μείνουν ανοικτά ως τις 5 το πρωί έπειτα από ειδική άδεια, ενώ η κατανάλωση αλκοόλ αναμένεται να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Ως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχουν πωληθεί περισσότερα από 130.000 αντικείμενα με τη μορφή του Ομπάμα τυπωμένη επάνω τους, από πιάτα και φλιτζάνια ως κουβερλί – τι πιο μοδάτο και σέξι από το να πλαγιάζετε με τον χαμογελαστό πρόεδρο; Μια διανυκτέρευση σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο της Ουάσιγκτον (με στοιχειώδεις παροχές) τις ημέρες της ορκωμοσίας μπορεί να ξεπεράσει τα 800 δολάρια. Το καλύτερο; Στην πόλη θα τοποθετηθούν 5.000 χημικές τουαλέτες «για να εξυπηρετούν τις ανάγκες εκείνων που θα χεστούν από τη χαρά τους». Το τελευταίο είναι σχόλιο της (πάντα αθυρόστομης) θείας μου, η οποία από την αρχή, ακόμη και όταν εγώ και η εξαδέλφη μου πανηγυρίζαμε για την εκλογή του Ομπάμα, τον κοίταζε με μισό μάτι. Και δεν έφταιγε ο καταρράκτης της. «Εμένα κάτι δεν μου κολλάει με αυτόν» έλεγε προβληματισμένη, μουντζώνοντάς μας όποτε επιμέναμε – χαζά παιδιά χαρά γεμάτα; – ότι κάτι καλό ξημερώνει για όλους μας. «Το συμφέρον του ισχυρού δεν είναι ποτέ και συμφέρον των γειτόνων του» έλεγε. Να έχει δίκιο;
Θα δείξει. Και ώσπου να δείξει, μπορούμε να είμαστε συγκρατημένα αισιόδοξοι. Κανέναν δεν έβλαψε η αισιοδοξία. Ας είμαστε όμως και λογικοί. Δηλαδή, ας μην περιμένουμε πολλά. «Εγώ θα έλεγα να μην περιμένεις τίποτε», η θεία. «Εσύ δεν είσαι που είχες λυσσάξει να μη βγει ο Μακ Κέιν με την Πέιλιν;», η εξαδέλφη μου και κόρη της, που ποτέ δεν της χαρίζεται. «Ναι, γιατί τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα, ενώ τώρα έχουμε ελπίδα να είναι απλώς χειρότερα». Πού βασίζει τις εκτιμήσεις της; «Στην πείρα των 70 χρόνων μου». «Των 87 χρόνων σου, θεία μου». «Των 70 και να σκάσεις! Που κάθε νέος πρόεδρος μας έκανε να νοσταλγούμε τον προηγούμενο. Μην πας μακριά, λέγαμε ότι δεν υπήρχε πιο βλάκας από τον Ρίγκαν και ήρθε ο Μπους». «Σύμπτωση». «Ναι, καλά... Λέγαμε επίσης ότι δεν είχαμε δει πιο σκληροπυρηνική υπουργό Εξωτερικών από την Ολμπράιτ και ήρθε η Ράις. ΄Ακου που στα λέω. Κάθε πέρυσι και χειρότερα. Οπότε και τώρα, κράτα μικρό καλάθι». Φυσικά και κρατάω μικρό καλάθι. Η στοιχειώδης λογική μου δεν μου επιτρέπει να πανηγυρίζω. Μόνο να αναμένω, αν όχι με αγωνία, τουλάχιστον με περιέργεια την επόμενη ημέρα του Ομπάμα. ΄Οταν σε μια νέα κρίση δεν θα μπορεί να οχυρωθεί πίσω από το «οι ΗΠΑ έχουν εκλεγμένο πρόεδρο», όπως έκανε τις προάλλες, όταν ρωτήθηκε για τον πόλεμο στη Γάζα. ΄Οταν θα κληθεί να αποδείξει ότι το όνειρό του, εκπνευσμένο (και) από τον φωτισμένο λόγο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, είναι όνειρο που μπορεί να μας αγκαλιάσει όλους – έστω τους μισούς από εμάς...
Το σημερινό κομμάτι θα μπορούσε να κλείνει εδώ με μια allure αισιοδοξίας, με μια τοσοδούλικη φιλοαμερικανική έξαρση, μια αύρα από Μπέβερλι Χιλς, έστω από Χαβάη, όπου μεγάλωσε ο έγχρωμος Μεσσίας. ΄Ελα όμως που κάτι λέει και σε εμένα ότι από τον (ευφυή μέχρι στιγμής επικοινωνιακά) Ομπάμα προσδοκούμε περισσότερα και από εκείνα για τα οποία είναι άξιος και από εκείνα που θα του επιτραπεί να κάνει… Anyway, it's show time – στην τελετή της Ουάσιγκτον αναφέρομαι, όχι στους βομβαρδισμούς της Γάζας – οπότε ας χαλαρώσουμε (όσο μας επιτρέπεται) και ας το απολαύσουμε (όσο το επιτρέπει η συνείδησή μας). «Και αύριο κλαίνε», όπως λέει η εκ γενετής πικρόχολη θεία Ιουλία «με τη σοφία των 68 χρόνων μου». «Των 87 χρόνων σας, θεία μου!». «΄Αλλη μία φορά να το πεις και – μα τον Θεό – θα σε δώσω στον Ομπάμα!».
