Για το τεύχος αυτής της εβδομάδας είχα επιλέξει μια πολύ αστεία ιστορία, κάτι που συνέβη σε φίλους και νομίζω ότι θα είχε μεγάλο σουξέ – πάντα τα παθήματα των λίγων διασκεδάζουν τους πολλούς. Το πρόγραμμα όμως άλλαξε. Λίγο προτού καθήσω για να γράψω πέθανε η Λιου, το σκυλί μου, με το οποίο έχω περάσει τα τελευταία 17 χρόνια της ζωής μου – εγώ και οι δικοί μου. Είναι πολύς ο καιρός, τεράστιο το δέσιμο. Οπότε, παραλυμένος ακόμη από τη στενοχώρια, δεν μπορώ παρά να γράψω για αυτό. Ομολογώ ότι το σκέφτηκα πολύ. Δεν ήμουν σίγουρος αν σε μια στήλη η οποία θεωρείται σατιρική έχει θέση μια τέτοια είδηση. Μου είναι όμως αδύνατον αυτή τη στιγμή να δω την αστεία πλευρά της ζωής. Τα (κυρίως) σατιρικά «Τριτοκοσμικά» ειδικά σήμερα θα είναι μελαγχολικά. Αρκετοί από εσάς θα έχετε χάσει κάποια στιγμή ένα ζώο, όποτε με νιώθετε. Όσοι πάλι δεν..., ας γυρίσουν σελίδα. Δεν μπορώ να τους εξηγήσω. Λυπάμαι όμως. Πάντα λυπόμουν τους ανθρώπους που δεν ένιωθαν τρυφερότητα για τα ζώα, που δεν είχαν επαφή μαζί τους. Θεωρώ ότι έχουν χάσει εμπειρίες ανεκτίμητες. Κυρίως το συναίσθημα της απόλυτα ανιδιοτελούς αγάπης που μόνο ένα πλάσμα όπως η Λιου μπορεί να σου χαρίσει. Όσο για τις θεωρίες πίσω από τις οποίες οχυρώνονται ορισμένοι, ότι, για παράδειγμα, το σκυλί δεν σε αγαπάει πραγματικά αλλά εκδηλώνει προς το αφεντικό του μια δουλοπρεπή τρυφερότητα επειδή εξαρτάται από εκείνο, είναι απλώς γελοίες. Το γνωρίζει όποιος έχει μεγαλώσει σκυλί.
Μεγάλωσα με τη Λιου και με... μεγάλωσε, δίνοντάς μου μόνο χαρές. Την πήρα μερικών μόλις ημερών και την έζησα ως τα βαθιά γεράματά της. Τη γηροκομήσαμε, εγώ και η μητέρα μου (με τη βοήθεια της γιατρού που την παρακολουθούσε από μικρή και στην οποία χρωστάω πάρα πολλά), όπως θα κάναμε με κάθε δικό μας άνθρωπο – δίνοντάς της τα χάπια της, σηκώνοντάς την από το μαξιλαράκι της όταν τα πόδια της δεν τη σήκωναν, καθαρίζοντάς την... Ώσπου αναγκαστήκαμε να της κάνουμε ευθανασία, για να τη λυτρώσουμε από την αγωνία ενός τέλους (πιθανώς) επίπονου, το οποίο θα ερχόταν σε μερικές ώρες ή ημέρες. Ήταν πλέον υπέργηρη, είχε ζήσει καλή ζωή, με αγάπη και φροντίδα. Συμπεριλαμβανόταν, δηλαδή, στα τυχερά σκυλιά. Αυτό έλεγαν ξανά και ξανά όσοι τη γνώριζαν, ψάχνοντας τώρα να βρουν λόγια παρηγοριάς. Όταν όμως χάνεις τη συντροφιά σου, όσα... πόδια και αν είχε αυτή, παρηγοριά δεν υπάρχει. Η τρύπα που ανοίγει μέσα σου κλείνει αργότερα, με τον χρόνο, όταν η στενοχώρια γίνεται ανάμνηση, όταν αρχίζεις πάλι να γελάς αναπολώντας: Μια καλοκαιρινή βόλτα στην πλατεία, όπου η πολύ λαίμαργη Λιου πήδηξε και άρπαξε το παγωτό χωνάκι από τα χέρια ενός πεντάχρονου, άγνωστου παιδιού, την ημέρα που γέννησε και δεν με άφηνε με τίποτε (ποιον, εμένα!) να πλησιάσω τα μωρά, τη φορά που ξέφυγε από την προσοχή μου, μπήκε στη θάλασσα και βγήκε γεμάτη πίσσες και το απόγευμα που ενώ περπατούσαμε επί μία ώρα και αρνούνταν να κάνει τα κακά της, τα αμόλησε μεγαλοπρεπώς στο χαλάκι της εισόδου ενός ζαχαροπλαστείου! Έχω πολλά να θυμάμαι. Τώρα όμως το μόνο που μπορώ είναι να θλίβομαι, θεωρώντας ότι με την αποχώρησή της έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου – και όχι, δεν θα πάρω ποτέ ξανά σκύλο.
Πριν από πολλά χρόνια, περπατώντας μαζί της στο πάρκο, παρατήρησα ένα λυκόσκυλο που στεκόταν στα πόδια του με μεγάλη δυσκολία. Πίσω του ερχόταν η κυρία του. «Πόσων χρόνων είναι;» τη ρώτησα από περιέργεια. «Δεκατριών, αλλά δεν έχει πολλή ζωή ακόμη» είπε και αναλύθηκε σε λυγμούς. Στενοχωρήθηκα από την αντίδρασή της, τότε όμως δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω. Ήμουν πολύ νέος, το σκυλί μου ήταν πολύ νέο, δεν με απασχολούσαν γκρίζες σκέψεις. Θυμήθηκα εκείνη την κυρία όταν έθαβα τη Λιου στον κήπο, στο Πόρτο Ράφτη. Αυτή τη φορά, δυστυχώς, την καταλάβαινα πολύ καλά. Ξαφνικά όμως εκτός από θλιμμένος αισθάνθηκα και ευτυχής που πέρασα μεγάλο μέρος της ζωής μου με μια παρέα τόσο τρυφερή όσο αυτή της Λιου, που μπόρεσα να αγαπήσω τα σκυλιά και να δεχτώ την αγάπη τους. Σκυλιά, σκυλί, ζώο, τετράποδο... Λέξεις που έχουν εφεύρει οι άνθρωποι για να βάλουν τα πράγματα σε τάξη. Η τάξη όμως ανατρέπεται με την απώλεια. Δεν υπάρχει τάξη στη στενοχώρια. Τότε οι χαρακτηρισμοί δεν έχουν δύναμη, τη δύναμη την έχουν τα συναισθήματα. Συναισθηματικά ευάλωτος όπως καθένας μπροστά στον θάνατο των αγαπημένων του, εγώ το σκυλί μου το αποχαιρέτησα όπως ακριβώς αποχαιρέτησα τους ανθρώπους που έχασα. Και συνεχίζω χωρίς εκείνο, χωρίς εκείνους, αλλά και μαζί του, μαζί τους. Μέχρι τέλους.
