Πολλές φωνές και οι ανάγκες στη μέση...
Ας ξαναπάρουμε τα πράγματα απο την αρχή...
Ένας οικογενειάρχης βγάζει 100 ευρώ το μήνα και κανονίζει εναντίον κάθε λογικής να ζει με 300 ευρώ το μήνα. Φυσικά, δανείζεται τα υπόλοιπα ώσπου κάποια στιγμή οι δανειστές, οι οποίοι βέβαια δεν είναι και φιλάνθρωποι, βλέποντας ότι εσύ τον δανείζεσαι περισσότερο για το περιττό και λιγότερο για το αναγκαίο, έρχονται, ζητάνε τα λεφτά πίσω και όπως είναι φυσικό, αυτός που δίνει τα λεφτά αυτός επιβάλλει και τους όρους του. Σκληρό μεν, απάνθωπο ίσως, λογικό όμως. Σε μια τέτοια θέση βρίσκεται η Ελλάδα. Δεν ξέρω αν το΄ χει πάρει κανείς είδηση, αλλά η τρόικα δεν ήρθε εδώ με τον καλό σκοπό να μας κάνει ανθρώπους, δεν είναι άνθρωποι της αρχιεπισκοπής, ήρθαν απλώς να πάρουν τα λεφτά τους καταρχήν και έπειτα, γιατί όχι, ας δεχτουμε και την άποψη ορισμένων αριστερών κυρίως αντιλήψεων και να μας «υποδουλώσουν» οικονομικά και αλλιώς. Δεν είναι ότι αυτοί είναι άγγελοι, αλλά ούτε κι εμείς είμαστε αθώοι του αίματος τούτου. Οπότε μάλλον δε θα έπρεπε να αντιδράσουμε και τόσο πολύ έντονα- αν υποθέσουμε δηλαδή ότι αντιδράσαμε έντονα, που δεν αντιδράσαμε και πολύ έντονα με τις δηλώσεις των κυρίων αυτών την περασμένη Παρασκευή στο Ζάππειο, όταν κούνησαν το δάχτυλο στις κοινωνικές ομάδες που αντιδρούν.
Δηλαδή είναι σαν τον οικογενειάρχη που λέγαμε, που έρχονται οι ξένοι δανειστές να ζητήσουν τα λεφτά με τα οποία καλοζούσε η οικογένειά του τοσα χρόνια και διαπιστώνουν πως σε γενικές γραμμές τα μέτρα περί οικονομίας δεν έχουν πιάσει –ακόμα και αν τα μέτρα τα έχει επιβάλλει ο δανειστής είναι αδιάφορο, γιατί αυτός έχει την εξουσία στα χέρια του και πλέον βλέπει την οικογένεια να μην είναι και τόσο πειστική, ας το πούμε έτσι, στις προσπάθειές της. Ας παίξει κάποιος και τον ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου, γιατί δεν μπορώ άλλο όλη αυτή την ξαφνική αγανάκτηση και την «επέμβαση» στα εσωτερικά της χώρας, όταν σ΄ αυτούς καλώς ή κακώς βασιζόμαστε αυτή τη στιγμή για την επιβίωσή μας.
Λοιπόν ας λείπουν όλα αυτά τα κοκορίστικα, ας βάλουμε νερό στο κρασί μας και ας δούμε τι θα κάνουμε μήπως μπορέσουμε και σωθούμε έστω και τελευταία στιγμή γιατί τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Ίσως είναι μια ευκαιρία να δούμε κατάματα το πρόσωπό μας στον καθρέφτη και τα παθήματα να μας γίνουν μαθήματα. Είναι μια ευκαιρία. Γιατί αλλιώς, όπως παθαίνουν όλοι όσοι δεν έχουν το ταλέντο τα παθήματα να τα κάνουν μαθήματα, μάλλον θα μας φάει η μαρμάγκα πολύ γρήγορα. Ας το πούμε για άλλη μια φορά κι αυτό, τα πράγματα για να μείνουν ίδια πρέπει να αλλάζουν συνεχώς αλλιώς σαπίζουν και πέφτουν απ΄ το δέντρο.
