Ανοίγω τις προάλλες την τηλεόραση και σ’ ένα δελτίο ειδήσεων, σε ρεπορτάζ από τα γνωστά ρεπορτάζ στις παραλίες, ένας χαρακτηριστικός τύπος Ελληνάρα, που είμαι σίγουρος ότι είχε όλη την παρέα του γύρω γύρω την ώρα που μιλούσε στην κάμερα, είπε ξαπλωμένος άνετα στην ξαπλώστρα του δίπλα στο κύμα απαντώντας σε ερώτηση αν θα πάει να ψηφίσει ή θα προτιμήσει τις παραλίες –λες και η ερώτηση αυτή είναι λογική, λες και τίθεται σε οποιαδήποτε πολιτισμένη κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων και των αυτοχθόνων πληθυσμών της Ωκεανίας και της Νέας Γουινέας, τέτοιο δίλημμα: «Τι; Ευρωεκλογές; Να μου φέρουν εδώ την κάλπη στην παραλία να ψηφίσω και να έρθει και ο Καραμανλής να μου πει αυτά που έχει να μου πει, α και εκείνος ο άλλος των άλλων, Αμερικάνος δεν είναι αυτός;…»
Ο συγκεκριμένος είναι σίγουρο πως πιστεύει ότι έχει και χιούμορ και τσαμπουκά, είναι σίγουρο πως πιστεύει ότι είναι μάγκας στα μάτια της παρέας του, αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδας και γι’ αυτόν η ψήφος είναι κάτι σαν τα βαφτίσια, σε κάλεσε, αλλά δεν είναι και σίγουρο ότι μπορείς να πας, αρκεί να τους στείλεις το δώρο τους!!!...
Το ότι αυτός, όπως και οι σαν και αυτόν, που δεν είναι λίγοι, συναποφασίζουν για το μέλλον των υπολοίπων δεν τους περνάει καν από το μυαλό ή μάλλον μπορεί να τους περνάει, αλλά να μην τους νοιάζει ή μπορεί να τους περνάει από το μυαλό, να τους νοιάζει, αλλά να νομίζουν ότι αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος να αντιδρούν…
Το ότι οι Ευρωεκλογές μπορεί να είναι πιο σημαντικές γι’ αυτή τη χώρα από τις Εθνικές Εκλογές μπορεί να μην τους περνάει καν από το μυαλό, εξ ου και εδώ και 25 χρόνια οι Έλληνες ψηφίζουν στις Ευρωεκλογές με μια απίστευτη άνεση που το μόνο που δεν θυμίζει είναι σοβαρή ψήφο για την παρουσία μας στην Ευρώπη. Αυτό είναι καλό σε ορισμένες περιπτώσεις, γιατί έτσι κάποια κόμματα μικρά «τσιμπάνε» κάποιες παραπάνω ψήφους, που στην πόλωση των Εθνικών Εκλογών δεν θα «τσιμπούσαν» ποτέ, αλλά, από την άλλη, κάθε παλαβός, κάθε περίεργος, κάθε παράξενος, κάθε μοδάτος απαιτεί μια ψήφο και συχνότατα την αποσπά κιόλας!!! Έτσι, μαζί με τα βασικά κόμματα –που δεν θα πω ότι είναι και τα καλύτερα που θα μπορούσαν να συμβούν σε μια νορμάλ πολιτική ζωή, αλλά, είπαμε, οι λαοί έχουν την πολιτική ζωή που τους αξίζει– διεκδικεί επίσης την ψήφο το κόμμα των Κυνηγών –τι ακούω, θεούλη μου, έτσι μου έρχεται να φτιάξω κι εγώ κόμμα των Χαρτοπαιχτών!!!–, των Οικολόγων, λες και η οικολογία είναι πολιτική θέση και λες και δεν έχουμε κατορθώσει και σε αυτό ένα, αν όχι σοβαρό, σοβαροφανές παγκόσμιο κοινωνικό κίνημα να το κάνουμε σαν τα μούτρα μας, το «Δράση» όπου ο «καλός κόσμος» αποφάσισε να μάθει το λαουτζίκο να ψηφίζει και να «σκέφτεται» το «μακεδονικό» κόμμα των Παπαθεμελή – Ζουράρι, την ύπαρξη του οποίου αν υποψιαζόταν έστω ο Παύλος Μελάς δεν θα άφηνε ποτέ τον Μίκη και τη Ζέζα ορφανά, θα είχε κάτσει στα αυγά του.
Δεν θα μπω στο γελοίο δίλημμα το αν και πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν. Οφείλουν όλοι να πάνε να ψηφίσουν στις Ευρωεκλογές. Αυτό όμως έλειπε. Αυτό δεν είναι δίλημμα. Δίλημμα είναι το πώς θα διορθώσεις τα ήδη χαλασμένα σε όλους τους τομείς, όπου ένας από τους λόγους που είναι χαλασμένα είναι και αυτός ο τύπος στην παραλία που σας έλεγα που θέλει την κάλπη με τη φραπεδιά δίπλα στην ξαπλώστρα του. Δηλαδή όλοι μας…
