Το 1960 ήταν σε γενικές γραμμές μια ήσυχη εποχή που διέθετε μεγάλα ταλέντα, σπουδαίους ανθρώπους, αλλά χαμηλούς τόνους ειδικά στα ΜΜΕ της εποχής. Σήμερα δεν θα συμφωνήσω στο ότι δεν υπάρχουν μεγάλα ταλέντα όπως παλιά, όμως ίσως να μην υπάρχουν άνθρωποι για να ασχοληθούν με αυτά τα ταλέντα και να τα αναδείξουν, αλλά οι τόνοι από την άλλη έχουν σηκωθεί τόσο πολύ που νομίζω έχει καταντήσει αηδία. Και όχι μόνο οι τόνοι αλλά και οι περισσότεροι από αυτούς που ασχολούνται με τους ανθρώπους στο χώρο του θεάματος, από τους πιο ελαφρούς έως τους πιο σοβαρούς -ή έστω αυτούς που θα ήθελαν να είναι σοβαροί...-
Ο Αλέκος Τζανετάκος θεός σχωρέστην την ψυχούλα του, ήταν ένας καλός ηθοποιός του ελαφρού θεάτρου που χαρακτηρίστηκε από ρόλους του καρπαζοεισπράκτορα νεαρού της εποχής του ‘60. Από θεατρική οικογένεια και οι τρεις αδελφές του η Νινή, η Κάσυ και η Άννα. Η Νινή έκανε καριέρα στις επιθεωρήσεις και ήταν ένα θαύμα ζωντάνιας, η Κάσυ σύντομα το γύρισε στο τραγούδι και η Άννα αποσύρθηκε νωρίς, παντρεύτηκε έναν πολύ πλούσιο απ΄ότι ξέρω και έφυγε και από την ζωή πολύ νωρίς και ο Τζανετάκος βρέθηκε -απ΄ότι μου λένε άνθρωποι του χώρου- να έχει κληρονομήσει την αδελφή του και να ζει μια πλούσια ζωή, αλλά αυτά δεν μας αφορούν…
Αυτό που μας αφορά είναι ότι ο Αλέκος Τζανετάκος ήταν πολύ χαριτωμένος στους μικρούς του ρόλους στην μεγάλη οθόνη, είτε όταν έτρωγε σφαλιάρες από τον Βουτσά στο «Κορίτσια για φίλημα», είτε όταν χόρευε μοντέρνους χορούς με την Κατερίνα Γώγου στο μια «Τρελή- τρελή οικογένεια» του Δημόπουλου – απ΄ότι ξέρω είχε ερωτική σχέση με την Κατερίνα Γώγου, όπως και με πολλές άλλες εκείνη την εποχή και ήταν ένα χαριτωμένο αγόρι…-
Από αυτό, μέχρι αυτά που έχω ακούσει μέχρι τώρα τα οποία μιλάνε για τον τελευταίο μεγάλο κωμικό και τον αντιμετωπίζουν τουλάχιστον σαν τον Βασίλη Λογοθετίδη, γυρνάμε στο 1960 με το οποίο ξεκινήσαμε, μια και δεν πιστεύω πως όταν πέθανε ο Λογοθετίδης το Φεβρουάριο του 1960 γράφτηκαν τόσα όσα γράφονται και λέγονται σήμερα για τον Τζανετάκο ή τον κάθε Τζανετάκο, όσο χαριτωμένος και αν ήταν…
Με αυτό τον τρόπο εκνευρίζεσαι και με τους ανθρώπους αυτούς ενώ δεν θα έπρεπε, ενώ δεν φταίνε αυτοί αν υπερβάλουν στην μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν για να στηρίξουν τις καριέρες τους, και αυτά δεν γίνονται βέβαια μόνο στα επίπεδα των εκπομπών της τηλεόρασης, αλλά και στο επίπεδο των βιβλίων, τα οποία μένουν κιόλας. Από την μια έχουμε τον περίφημο Μάκη Δελαπόρτα ο οποίος μαζεύει φωτογραφίες και τις παραθέτει στην σειρά σε κακογραμμένα βιβλία χωρίς να τον ενδιαφέρει ούτε η ιστορική ακρίβεια ούτε τίποτα, από την άλλη υποτίθεται έχουμε κάτι Ακαδημαϊκούς που είναι προφανές ότι δεν ξέρουν την τύφλα τους, που ασχολούνται με θέματα τα οποία δεν έχουν καν ακουστά.
Τελευταίο παράδειγμα κάποια Λυδία Παπαδημητρίου που έγραψε ένα βιβλίο που λέγεται «Ελληνικό Κινηματογραφικό Μιούζικαλ» που κάποιοι της το εξέδωσαν χωρίς να το διαβάσουν και χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει κινηματογραφικό, ούτε τι σημαίνει Ελληνικό, ούτε τι σημαίνει μιούζικαλ. Η συγκεκριμένη κάνει την παρουσίαση του βιβλίου της και καλεί τον πιο άσχετο από όσους ασχολήθηκαν με το μιούζικαλ στην Ελλάδα και προβάλει τις «Διπλοπενιές» την πιο αποτυχημένη ταινία των Βουγιουκλάκη –Παπαμιχαήλ και τον καλεί να μιλήσει. Για ποιο θέμα; Για το μιούζικαλ. Υποτίθεται αν δεν ήθελε να καλέσει τον Γιάννη Δαλιανίδη και να παίξει μια ταινία του, ας πρόβαλε είτε το «Χαρούμενο ξεκίνημα» του Ντίνου Δημόπουλου, είτε «Τα χειροκροτήματα» του Γιώργου Τζαβέλα που είναι και τα δύο εξαιρετικά δείγματα μουσικής Ελληνικής ταινίας. Αλλά η ασχετοσύνη και ημιμάθεια σε αυτό τον χώρο -όπως και σε άλλους χώρους- κυριαρχούν και δυστυχώς ο συγκεκριμένος χώρος δίνει την δυνατότητα αφενός σε αμόρφωτους, μπανάλ τύπους να ασχοληθούν με αυτό και να το παίξουν δήθεν μορφωμένοι για να εισπράξουν την δημοφιλία τους, παριστάνοντας τους δήθεν ειδικούς…
