Τα single malts κι εγώ
30.1.2009 - 11:18:38 PM
Μπορεί να φταίει κι η ηλικία, αλλά χτες ήπια λίγο (πραγματικά λίγο) Ardbeg σε τάχα μου δήθεν σούπερ έκδοση... και το ρευόμουν όλη τη νύχτα. Πριν από δέκα χρόνια δεν θα υπήρχε τέτοια περίπτωση. Πριν από είκοσι χρόνια θα είχα πιεί όλο το μπουκάλι. Τώρα που γράφω πίνω λίγο απλό Aberlour κι έρχομαι στα ίσια μου.
Είναι περίεργο πράγμα το Single Malt Whiskey. (Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: μιλάμε για Single Malt Scotch Whiskey. Τα υπόλοιπα είναι ψευδεπίγραφα και καταδικάζονται ως τοιούτα.) Μπορεί να σε ανεβάσει στα ουράνια ή να σε καταβαραθρώσει. (Μπορεί επίσης να σε αφήσει εκεί ακριβώς όπου συναντηθήκατε, απλώς φτωχότερο κατά μερικά ευρώ.) Είναι επίσης περίεργη η αντίδραση του κάθε ατόμου στο κάθε single malt - δεν επηρεάζονται όλοι με τον ίδιο τρόπο πίνοντας το ίδιο ποτό. Εγώ θα αφηγηθώ αποσπάσματα από την δική μου εμπειρία, για να περάσει η ώρα σας. Αμφιβάλλω αν θα γίνετε σοφότεροι: αν ήσασταν, τώρα θα πίνατε ένα στην υγειά μου.
Τα single malts μπήκαν στη ζωή των νεοΕλλήνων στη μεταπολίτευση. Τα πιο ψαγμένα μπαρ (όπως αυτό που είχε ο Νίκος Παλαιολόγος στο original Balthazar) και οι πιο ψαγμένοι ταξιδιώτες έφερναν από το εξωτερικό φιάλες με στρεβλά σχήματα και εισέτι στρεβλότερα ονόματα: Glenfiddich, Glenlivet, Glenmorangie και πάσης Σκωτίας.
Εμένα δεν μου άρεσαν. (Αλλά ούτε και για blended δεν τρελλαινόμουν τότε.) Κουβαλούσαν όμως έναν αέρα εξωτισμού, έναν αέρα εξελιγμένου διανοουμενισμού, που ήταν υπαινικτικά χρήσιμος όταν έβγαινες με κουλτουριάρες δεσποινίδες ή δεσποινίδες που τους αρέσαν οι κουλτουριάρηδες. (Ό,τι μπορεί κάνει κανείς.) Σύντομα τα single malts έγιναν χτήμα του ελληνικού λαού ρε μαλάκα, έφθασαν να πωλούνται στα κυλικεία των κινηματογράφων και άρχισαν να πίνονται από άτομα όπως ο Θανάσης Καστανιώτης. Εκεί και τότε εγώ σταμάτησα να τα πίνω δημοσίως, κυρίως γιατί δεν είχα όρεξη να με πρήζουν διάφοροι ημιμαθείς (ή πάντως πιο ημιμαθείς από εμένα) με άχρηστες πληροφορίες και επίδειξη επηρμένου επαρχιωτισμού και άγνοιας που περνούσε για κουλτούρα. Κι αν δεν σου μιλούσαν για αυτά, σου μιλούσαν για τα νερά και τα παγάκια, ή για τα πούρα, με την άνεση του ανθρώπου που μαθαίνει τους καλούς τρόπους και τον κοσμοπολιτισμό από τον Πέτρο Κωστόπουλο προσωπικά.
Ύστερα μεγάλωσα και, βοηθούσης της σχετικής οικονομικής άνεσης που προκύπτει ως αποτέλεσμα εντίμου και επιμελούς εργασίας πολλών ετών, άρχισα να δοκιμάζω single malts κατ’ οίκον. Η αφορμή ήταν ότι δοκίμασα με ελάχιστη χρονική διαφορά δύο πολύ διαφορετικά ουίσκυ, το Lagavulin και το Glenrothes, και σαγηνεύτηκα. Κατάλαβα ότι δεν μου μυρίζουν όλα κάτουρο όπως το Glenfiddich, αλλά η Σκωτία έχει πολλές παραλλαγές, κι εκίνησα να μάθω όσες περισσότερες μπορούσα πριν αποσυρθεί οριστικά το συκώτι μου.
Υπήρξαν φίλοι που με στήριξαν στον αγώνα μου. (Ξέρουν ποιοι είναι, και μάλλον δεν θα ήθελαν να δουν το όνομά τους δημοσιευμένο.) Χάρις σε αυτούς δοκίμασα Bowmore, Cardhu, Dalmore, Dalwhinnie, Dufftown, Glen Elgin, Glenesk, Glenfarklas, Glengoyne, Glen Grant, Knockando, Laphroaig, Macallan και μπορεί και μερικά άλλα που δεν κατέγραψε η Ιστορία. Με δική μου πρωτοβουλία δοκιμάσαμε σε διάφορες παραλλαγές Aberlour, Ardbeg, Balvenie, Benrinnes, Bruichladdich, Bunnahabhain, Cragganmore, Glenkichie, Jura, Oban, Scapa, Talisker.
Ο αγώνας συνεχίζεται. Δεν πρόκειται βέβαια να δημοσιεύσουμε τα αποτελέσματα πριν τελειώσει και η παράταση, όταν δηλαδή θα επισκεφτούμε τη Σκωτία (καλά νά ’μαστε) για να δοκιμάσουμε επί τόπου μερικά από τα διαφυγόντα. (Αν και υποψιάζομαι ότι τα καλύτερα θα είναι τα χύμα, όπως εδώ είναι καλύτερο το χύμα τσίπουρο.) Και τα διαφυγόντα είναι πολλά. Παραθέτω ενδεικτικό κατάλογο, κυρίως για να δω τον Αυτόματο Διορθωτή Κειμένου να τα παίζει:
Ardmorem Arran, Auchentoshan, Aultmore, Balblair, Balmenach, Banff, Ben Nevis, Benriach, Benromach, Bladnoch, Blair Athol, Brackla, Braeval, Caol Ila, Caperdonich, Clynelish, An Cnoc, Coleburn, Convalmore, Craigellachie, Dailuaine, Dallas Dhu, Deanston, Drumguish, Edradour, Fettercairn, Glen Albyn, Glenallachie, Glenburgie, Glencadam, Glen Deveron, Glendronach, Glendullan, Glen Glager, Glen Garioch, Glenglassaugh, Glen Keith, Glenlochy, Glenlossie, Glen Mhor, Glen Moray, Glen Ord, Glen Scotia, Glen Sprey, Glentauchers, Glenturret, Glenugie, Glenury Royal, Highland park, Imperial, Inchtower, Inverleven, Kinklaith, Ladyburn, Linkwood, Littlemill, Loch Lomond, Lochnagar, Lochside, Longmorn, Mannochmore, Millburn, Miltonduff, Mortlach, North Port, Pittyvaich, Port Ellen, Old Pulteney, Rosebank, St. Magdalene, Singleton, Speyburn, Springbank, Strathisla, Strathmill, Tamdhu, Tamnavulin, Teaninich, Tobermory, Tomatin, Tomintoul, Tormore, Tullibardine...
Όχι, μην πείτε ποτέ ότι ξέρετε από single malts. (Φανταστείτε έναν Σκωτσέζο να λέει ότι ξέρει από τσίπουρο επειδή δοκίμασε Τσιλιλή, Μπαμπατζίμ, Λαζαρίδη και Βαρβάκη στο Cumbernauld!) Και να τα συζητάτε μόνον σε αντροπαρέες, με τη δέουσα σεμνότητα και ταπεινότητα. Κυρίως όμως να πίνετε. Έστω και λίγο, μια στις τόσες, κατά μόνας. Είναι μια πράξη ουμανισμού που οφείλετε στον εαυτό σας. Είναι μια πράξη αντίστασης, τελικά.
