Kρασί και σεξ
11.2.2009 - 12:12:46 AM
Μιλούσα προχτές, ως blogger του HomeFood, με μια κοπέλα που δηλώνει οινολόγος. Είπαμε ο καθένας για τον εαυτό του, για το αντικείμενό του, για ανθρώπους, πρακτικές κλπ. ώσπου μου έκανε την ερώτηση-κλειδί: εσείς, στην κάβα σας, ποιο είναι το πιο πολύτιμο μπουκάλι που έχετε;
Ζμπόινγκ. Εκεί προς στιγμήν τα έχασα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να αξιολογήσω τα κρασιά μου ως πολύτιμα. Θα μπορούσα να αραδιάσω τιμολόγια αγοράς και να πω ότι αυτό ήταν το ακριβότερο, αλλά το πολυτιμότερο είναι άλλο πράγμα.
Θα μου πείτε ότι φταίω εγώ που δίνω τόση σημασία στις λέξεις, συχνά περισσότερη από αυτή που δίνουν οι συνομιλητές μου. Ας πρόσεχαν. Μπορώ να εικάσω διάφορα πράγματα από το λεκτικό και τη σύνταξη που χρησιμοποιούν, αλλά δεν είναι ούτε πρέπον ούτε ευγενικό – οπότε τους παίρνω τοις μετρητοίς, κι ελπίζω να κάνουν το ίδιο μ’ εμένα.
Το πολυτιμότερο μπουκάλι κρασί που έχω θα μπορούσε να είναι το επόμενο που θα πιω. Ή το τελευταίο που θα πιω. Ή αυτό που θα ταιριάξει πιο καλά με τη στιγμή και το φαγητό που θα συνοδεύσει. Ξέρω ’γώ; Τι ερώτηση ήταν αυτή;
Απάντηση: αυτή ήταν ερώτηση μιας κοπέλας που ψάνει απαντήσεις με βάση μια κλίμακα ηθών και αξιών που έχει κανείς πάνω-κάτω ως τα 30. Μετά τα πράγματα αλλάζουν ανά δεκαετία περίπου. Και σκέφτηκα ότι από μια άποψη το πιοτί δεν διαφέρει πολύ από το σεξ. Με άλλους ανθρώπους, και για άλλους λόγους, κάνεις σεξ στα 20, άλλους στα 30, άλλους στα 40 (για τα 50 θα σας πω σύντομα). Άλλα ποτά, και για άλλους λόγους, πίνεις στα 20, άλλα στα 30 και άλλα στα 40 (ditto).
Θυμάμαι λ.χ. ακριβώς και πότε έπινα βότκα, πότε ούζο, πότε τεκίλα, πότε Brandy Alexander, πότε Boutari Rosé, πότε Mateus, πότε Ορεινά Κτήματα. Θυμάμαι επίσης ακριβώς πότε τα σταμάτησα, και γιατί. Έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου στην εξέλιξή του, και δεν ντρέπομαι γαι δύο λόγους: πρώτος, τόσα ήξερα, τόσα έκανα, και δεύτερος, έμαθα από τα παθήματά μου. (Τρίτος, απόκρυφος λόγος και για το σεξ και για το ποτό: δεν έχω κανένα παράπονο, πέρασα καλά).
Το ποτό/κρασί και το σεξ ως extreme sports έχουν τη χάρη τους, δε λέω. Αλλά έρχεται η στιγμή στη ζωή του κάθε ανθρώπου που συνειδητοποιεί ότι στ’ αλήθεια έχει δοκιμάσει όλα όσα το ενδιέφεραν, και καταλήγει σε αυτά που τον γεμίζουν, και στις πρέπουσες δοσολογίες. Γιατί η ζωή είναι και ωραία και σύνθετη, οπότε πρέπει να την οργανώνουμε ανάλογα. Αν βέβαια έχουμε μάθει δυο ή τρία πράγματα γι’ αυτήν.
