Αν κάποτε, κατά τις συντηρητικές θεωρίες περί ζωής, σκοπός του άνδρα ήταν να δημιουργεί οικογένεια – σύζυγο που να τον αποκαλεί «γουρούνι!» όποτε λεκιάζει το πουκάμισό του και παιδιά που με τις φωνές τους δεν τον αφήνουν να κοιμηθεί τα μεσημέρια – σήμερα, με τις σύγχρονες θεωρίες – που και αν δεν έχουν διατυπωθεί ακόμη αποδεικνύονται στην πράξη – σκοπός του είναι να (ζει για να) πληρώνει. Εγώ αυτό κάνω: ζω για να πληρώνω. Κάθε λεπτό της ημέρας, κάθε ημέρα της εβδομάδας, κάθε εβδομάδα του μήνα είμαι με το χέρι στην τσέπη. Η ταχύτητα με την οποία φτάνουν στο σπίτι μου οι λογαριασμοί είναι πλέον αστρονομική. Αντιστρόφως ανάλογη της ταχύτητας με την οποία εισρέει το χρήμα στο (τρύπιο) ταμείο μου. Πληρώνω και απορώ: Πώς είναι δυνατόν να δίνω εκατόν τόσα ευρώ το δίμηνο για τη ΔΕΗ, όταν στο σπίτι μου πηγαίνω μόνο για να κοιμηθώ;
«Είναι τα θερμοσίφωνα», με αγριοκοιτάζει η θεία Ιουλία, η οποία θεωρεί ότι ένα λίτρο ζεστό νερό κοστίζει ίσαμε ένα βαρέλι πετρέλαιο. «Τι θες να μου πεις, ότι πρέπει να κόψω το μπάνιο;». «Να πλένεσαι με κρύο νερό, όπως ο θείος Ασημάκης». «Ο θείος Ασημάκης δεν είναι που πέθανε στο ντους από συγκοπή;». «Άσχετο». Άσχετο ξεάσχετο, εγώ το κρύο νερό δεν το μπορώ, ακόμη και αν έξω κάνει καύσωνα. «Πλήρωνε, λοιπόν, Ωνάση». Πληρώνω. Και απορώ. Δεν καταλαβαίνω, για παράδειγμα, πώς, ενώ έχω ενεργοποιήσει όλα τα οικονομικά πακέτα που προσφέρουν οι τηλεφωνικές εταιρείες, χάνω το φως μου κάθε φορά που ανοίγω τον λογαριασμό του ΟΤΕ – και του κάθε ΟΤΕ. «Θεία μου, μήπως να μην παίρνεις τόσο συχνά την Αντζη, τη Μάντζη και την Κάντζη;». «Τρεις εξαδέλφες μου έχουν μείνει στις ΗΠΑ, μου λες να τους γυρίσω την πλάτη;». «Σου λέω ότι δεν υπάρχει λόγος να τους τηλεφωνείς κάθε ημέρα για να συζητάτε τις εξελίξεις στη ζωή της Φεριντέ».
Με κοιτάζει σαν να αντικρίζει ένα τέρας. Τέρας εγώ; Εγώ! Που έχω φτάσει στο σημείο όποτε πεθαίνει μια εξαδέλφη της στην Αμερική να χαίρομαι. Επειδή μειώνονται οι υπεραστικές κλήσεις. Απάνθρωπο; Προσπάθησα πολύ να δώσω στη θεία Ιουλία λύση... Αρνείται όμως. Δεν θέλει να χρησιμοποιεί το Skype, τη διαδικτυακή υπηρεσία όπου μπορείς να επικοινωνείς με όποιον θέλεις, δωρεάν, βλέποντάς τον την ίδια στιγμή στην οθόνη σου. Στην αρχή της άρεσε, είχε μάθει να το χειρίζεται καλύτερα από εμένα. Μετά, όταν της ξεκαθάρισα ότι δεν είναι δυνατόν πριν από κάθε κλήση να φωνάζει στο σπίτι τη Λίτσα για καθαρισμό προσώπου, μανικιούρ και φιλάρισμα του μαλλιού, θύμωσε και δεν το ξαναπλησίασε. «Θέλεις να με βλέπουν οι εξαδέλφες μου άβαφη, γερασμένη, και να με λυπούνται». «Δεν το θέλω, θεία μου, δεν μπορούμε όμως να σκάμε κάθε ημέρα από ένα πενηντάρικο στη Λίτσα για να βγαίνεις εσύ κούκλα! Ούτε να ράβεσαι κάθε λίγο και λιγάκι». «Να με βλέπουν με τα ίδια ρούχα και να με λυπούνται, αυτό θέλεις!». «Θέλω να μην πετάμε τα λεφτά μας από το παράθυρο, ειδικά σήμερα που δεν περισσεύουν».
Κάποτε τα πετούσα. Δεν με ένοιαζε τίποτε. Όσο όμως μεγαλώνεις και όσο παρακολουθείς τα δελτία ειδήσεων που όταν δεν ασχολούνται με την εξαφάνιση των πάντα (αγαπημένο θέμα) ασχολούνται με την εξαφάνιση των πάντων αρχίζεις να σκιάζεσαι, να ανησυχείς. Είναι και η απίστευτη ακρίβεια της ζωής στην Αθήνα... Νομίζω ότι πρόκειται για διεθνή πρωτιά: Να πληρώνουμε τόσο ακριβά για να ζούμε σε μια τόσο άσχημη πόλη. Αν και τώρα που θα ξαναβάλει υποψηφιότητα ο Κακλαμάνης θα τη φτιάξει. Αφού κατάφερε να την αποχαλάσει. Αυτή (και αυτή) τη χαλασμένη Αθήνα πληρώνω. Και όχι, δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνων που θεωρούν ότι μια ζωή πληρώνουν «αμαρτίες αλλονών», πιστεύω ότι είμαι συνυπεύθυνος για την καθημερινή κόλασή μου. Τι να κάνω; Πρώτα να αυτομουντζωθώ και μετά να αντιδράσω. Πώς, γράφοντας; Αυτό μοιάζει αντίδραση πολυτελείας. Να αρνηθώ να πληρώσω τη ΔΕΗ με τα υπερφουσκωμένα τιμολόγια; Και πώς θα φορτίζω την περιστρεφόμενη οδοντόβουρτσά μου; (Πενήντα φορές την ημέρα τα πλένω πλέον τα δόντια μου, γιατί δεν είναι εποχές αυτές να τρέχω στους οδοντιάτρους για σφραγίσματα). Να κόψω την τηλεφωνική σύνδεση; Μένω στον πρώτο, δεν έχω πρόσβαση σε ταράτσα ώστε να επικοινωνώ με σήματα καπνού. Να κόψω το παιδί που μου καθαρίζει το σπίτι μία φορά την εβδομάδα και να πιάσω τη σφουγγαρίστρα; Για όνομα! Αν δουλεύω σαν σκυλί, είναι για να έχω ένα σχετικά αξιοπρεπές επίπεδο ζωής: Για να γλιτώσω, αν όχι το πλύσιμο (στο πλυντήριο) και το άπλωμα των ρούχων (που τα κάνω), τουλάχιστον το σιδέρωμα που το μισώ.
«Να κόψεις αυτά τα μακαρόνια που είναι γεμάτα τεχνητά χρώματα», η θεία Ιουλία. «Μακαρόν τα λένε, θεία μου, και σιγά τα πολλά που τρώω». «Όπως και αν τα λένε. Αυτά είναι πολυτέλειες». «Και εσύ να κόψεις το γιαούρτι με το μάνγκο, από εδώ και μπρος θα σου παίρνω μόνο σκέτο!». «Τα γιαούρτια μου είναι φτηνά, τα μακαρόνια σου είναι πανάκριβα!». «Μακαρόν, θεία μου». Και δεν τα κόβω! Ξεκινώ αγώνα υπέρ των μακαρόν και κατά της μιζέριας στην οποία μας σπρώχνουν όλοι! Σας καλώ στου «Zonar’s», σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας με θέμα «Η τέχνη της γαλλικής ζαχαροπλαστικής αντίδοτο στην πίκρα της οικονομικής κρίσης». Προτεινόμενα συνθήματα: «Κου Κου Ε(κλέρ), το κόμμα σου λαέ!», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο μαντολάτο», «Λαός γλυκαμένος, ποτέ νικημένος!». Πάμε για επανάσταση;
