Πήρα και εγώ κινητό νέας τεχνολογίας, με οθόνη αφής (πολυτέλειες!) και διάφορα άλλα κόλπα (εξάρτημα που τυλίγει ντολμαδάκια, home cinema τσέπης, σίδερο μαλλιών για μπούκλες, ιονιστή ατμόσφαιρας, καρυοθραύστη, μασαζιέρα, λάμπα θυέλλης κτλ.). Το χρησιμοποίησα – ή μάλλον προσπάθησα να το χρησιμοποιήσω – για μερικές ημέρες και αμέσως μετά το έβαλα ξανά στο διάφανο πλαστικό σακουλάκι του, έβαλα το διάφανο πλαστικό σακουλάκι μέσα στο χάρτινο κουτάκι του και έκρυψα το χάρτινο κουτάκι στο βάθος του ντουλαπιού με τους «άχρηστους θησαυρούς» – εκεί όπου έχουν αποσυρθεί η ρυζιέρα, η καστανιέρα, η παγωνιέρα και διάφορες άλλες επαναστατικές συσκευές σε -έρα. Αποφάσισα ότι η τεχνολογία δεν είναι για εμένα: τα πλήκτρα αφής που αρνούνταν να υπακούσουν στα δάχτυλά μου (ειδικά όταν τα χέρια μου ήταν ελαφρώς βρεγμένα ή ιδρωμένα), το «διαστημικό» μενού που έμοιαζε με εξίσωση από εκείνες που μόνο κορυφαίοι καθηγητές της Αστροφυσικής μπορούν να λύσουν... Βαρέθηκα να προσπαθώ να αλλάξω την προστασία οθόνης, τον ήχο κλήσης, τη γλώσσα και να μην τα καταφέρνω. Το χειρότερο; Μία ολόκληρη ημέρα έψαχνα να βρω πώς θα απενεργοποιούσα το ηλίθιο σύστημα ορθογραφίας-μαντικής που «προβλέπει» ποια λέξη θέλεις να γράψεις στο μήνυμά σου. Αυτό δηλαδή που κάθε φορά προβλέπει και σου επιβάλλει την εντελώς λάθος λέξη. Στις προηγούμενες, «παλαιάς τεχνολογίας», τηλεφωνικές συσκευές μου το είχα καταφέρει, σε αυτή ήταν αδύνατον.
Ξεκινούσα «Θα είμαι στο πα...», «παγωτό» μού έγραφε μόνο του το παλιοτηλέφωνο, χωρίς να ζητήσω τη γνώμη μου. Επειδή δεν υπήρχε περίπτωση να είμαι στο παγωτό, έσβηνα το «πα» και άρχιζα από την αρχή. «Θα είμαι στο πα...». Παπί. «Θα είμαι στο παρ...». Παράθυρο. Όχι, δεν θα είμαι στο παράθυρο! «Θα είμαι στο παρκ...» Παρκόμετρο. Ε, όταν θέλω δέκα ώρες για να ενημερώσω την παρέα ότι «θα είμαι στο πάρκο», να τα βράσω τα προηγμένα συστήματα. Πηγαίνω στο πάρκο εξ αρχής, χωρίς πολλά λόγια, και καλώ τους υπόλοιπους με σήματα καπνού. Σήματα καπνού πρότεινα και στην Ελένη όταν την είδα, λίγες ημέρες αφότου είχα «επιστρέψει» στο παλιό μου τηλέφωνο, με το δικό της, νέας γενιάς κινητό στο χέρι, το οποίο εκτός από κινητό ήταν και γραφομηχανή! «Σου αρέσει; Εγώ το διάλεξα!» καμάρωσε. Την κοίταξα με το ύφος εκείνου που έχει πάθει και έχει μάθει. Προτίμησα όμως να μην την απογοητεύσω, να μην την πανικοβάλω. Στο κάτω κάτω, μπορεί να ήταν πιο έξυπνη και επιδέξια από εμένα, να τα κατάφερνε καλύτερα.
Την άφησα να προσπαθεί να γράψει μήνυμα σε έναν ιερωμένο, για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Στην οθόνη διάβασα με την άκρη του ματιού «Σεβασμιότατε...». «Βοήθειά σου!» είπα και έφυγα. Μισή ώρα αργότερα, αφού είχα κάνει τα ψώνια μου από το σουπερμάρκετ απέναντι από το γραφείο, είχα στείλει μερικά e-mail και ξεκινούσα να γράφω το κυριακάτικο άρθρο μου, έστρεψα το βλέμμα μου προς το μέρος της, είδα ότι συνέχιζε να παιδεύεται με το κινητό της και διάβασα στην οθόνη του: «Σεβασμι...». «Ακόμη εκεί είσαι;». «Δεν μπορώ να βρω πώς μπαίνει ο τόνος στο όμικρον». «Στείλ’ το χωρίς τόνο». «Αποκλείεται, θα γίνω ρεζίλι, είναι πολύ μορφωμένος άνθρωπος!». «Στάσου να σου δείξω!». Όλα τα βάλαμε στο όμικρον, από κάτι που έμοιαζε με αστεράκι μέχρι και ουμλάντουντ, τον τόνο δεν τον βρήκαμε ποτέ. Η Ελένη τελικά επικοινώνησε με τον σεβασμιότατο τηλεφωνικώς – μέγας ευεργέτης ο Γκράχαμ Μπελ, μας έσωσε, αν μη τι άλλο, από τα πνεύματα (όχι του κακού, των λέξεων) και τους τόνους.
Το σίριαλ με το κινητό της Ελένης συνεχίζεται. Κάτι το ξυπνητήρι του, που δεν μπορούμε να το απενεργοποιήσουμε και την ξυπνάει κάθε πρωί στις 4.30 με το «Frere Jacques», κάτι τα ακουστικά που την ώρα που μιλάει με τον εκάστοτε σεβασμιότατο ενεργοποιούν μυστηριωδώς το ραδιόφωνο, με αποτέλεσμα να κάνει ρεπορτάζ για τη λειτουργία στην Παναγία Σουμελά με υπόκρουση το «Κορίτσι πράμα» της Βανδή, κάτι τα πλήκτρα της γραφομηχανής που «είναι πολύ μικρά για τα δάχτυλά μου, πάω να πατήσω ένα και πατάω τρία μαζί». Μετρώ τις μέρες ώσπου να τη δω ξανά αγκαλιά με το παλιό, πιστό, εύχρηστο τηλεφωνάκι της. Που μπορεί να μην κάνει αυτομάτως Photoshop στις φωτογραφίες, με αποτέλεσμα να σε βγάζει μέσα στη ρυτίδα και στην πανάδα, αλλά τουλάχιστον υπακούει στις εντολές σου. Διότι, τα προηγμένα μοντέλα είναι τόσο προηγμένα και ανεξάρτητα που κάνουν ό,τι γουστάρουν, χωρίς να σε ρωτήσουν. ΄Η είναι προορισμένα για τις προηγμένες γενιές, για τα πιο νέα από εμάς παιδιά που έχουν καλύτερη σχέση με την τεχνολογία. Που οι φράσεις dual band, wireless, πλήρες QWERTY πληκτρολόγιο με δυνατότητα σύνδεσης 3G στο δικό τους λεξιλόγιο σημαίνουν κάτι. Διότι για μένα είναι αλαμπουρνέζικα.
Να μην αναφερθώ στις σούπερ μοντέρνες οθόνες τους που διαφημίζονται για την ευκρίνειά τους, αλλά, έτσι και έχεις τον ήλιο κόντρα, δεν σου επιτρέπουν να δεις τίποτε! Χτυπάει το τηλέφωνο και, αν είσαι στον δρόμο, τρέχεις να βρεις σκιά, μπας και καταφέρεις να διαβάσεις τον αριθμό που σε καλεί. Αλλιώς, απαντάς στα τυφλά. Και είναι σίγουρο ότι θα πέσεις πάνω στο «Μπορούμε να σας ενημερώσουμε για τα πλεονεκτήματα της νέας πιστωτικής μας κάρτας...;». Δεν μπορείτε!
