Πέρασα το καλοκαίρι παρακολουθώντας αμερικανικές σειρές – τις οποίες λόγω φόρτου εργασίας δεν είχα προφτάσει να δω τον περασμένο χειμώνα, ή χειμώνες, όταν είχαν πρωτοπροβληθεί. Πλέον, η Νόρα Γουόκερ (Σάλι Φιλντ) και η οικογένειά της («Brothers and Sisters») είναι δικοί μου άνθρωποι. Και ας έχω ενίοτε τη διάθεση να τους ξανοίξω στο πέλαγος με μια βάρκα και να τραβήξω την τάπα, ειδικά όταν αρχίζουν τις αμερικανιές α λα: «Μπορεί να ζηλεύουμε, να αντιπαθούμε, να σιχαινόμαστε ο ένας τον άλλον, αλλά είμαστε οικογένεια, στα δύσκολα θα μας βρεις ενωμένους σαν γροθιά – και τώρα χαθείτε από μπροστά μου ανόητα, εγωκεντρικά και ανεπρόκοπα παιδιά μου, γιατί περιμένω τον νέο εραστή μου, η δεσποτική, απαυδισμένη, εγωκεντρική (αλλά στοργική) μάνα σας!».
Ο Χανκ Μούντι (κατά κόσμον Ντέιβιντ Ντουκόβνι, του «Californication») πολύ με έχει στενοχωρήσει με την κατάντια του, στο τέλος του τρίτου κύκλου, αλλά αναμένω εναγωνίως να προβληθεί και στην Ελλάδα ο τέταρτος κύκλος: μαζί του, η δικαίωση του αρσενικού που και αν πηδάει και προδίδει (κυρίως αυτό) ασύστολα οποιοδήποτε θηλυκό κυκλοφορεί σε ακτίνα πέντε χιλιομέτρων από το σπίτι του, το κάνει όχι επειδή είναι καθίκι, αλλά επειδή κρύβει μέσα του μια παιδική, πληγωμένη καρδιά – ωραίο άλλοθι. Για το κοινωνικό έργο που επιτελούν οι χειρουργοί του «Nip/Tuck», οι οποίοι αναστηλώνουν «ακροπόλεις» σε χρόνο ρεκόρ, δεν έχω τίποτε να πω, υποκλίνομαι. Είναι και τα «Cougar town», «Will and Grace», «Ugly Betty» (καμία σχέση με την καθυστερημένη ελληνίδα εξαδέλφη της «Μαρία η άσχημη»)…
Το ομολογώ – διά τι να το κρύψωμεν άλλωστε – πέρασα τρεις μήνες βουτηγμένος στη βαριά κουλτούρα. Και αν τώρα αγόρασα τον «Ερωτικό Παπαδιαμάντη» (εκδόσεις Πατάκη) για να εξιλεωθώ, το μέλλον της οικογένειας Γουόκερ (πότε θα παιχτεί στην υπερήφανη πατρίδα ο τέταρτος κύκλος με υπότιλους;) εξακολουθεί να με απασχολεί. Γιατί άνθρωποι είναι και αυτοί. Άνθρωποι ιδανικοί για να τους παρατηρείς και να συνειδητοποιείς με ανακούφιση ότι: τα δικά σου προβλήματα – λογαριασμοί που τρέχουν, παιδιά που πρέπει να διαβάσουν, να φάνε, να παίξουν, ρούχα που φωνάζουν από το καλάθι με τα βρώμικα «θέλουμε πλύσιμο! Θέλουμε πλύσιμο!», ένα σκυλί που αν δεν βγει βόλτα θα κατουρήσει παντού στο σπίτι, ένας εργοδότης-Νοσφεράτου που θέλει τη δουλειά έτοιμη «χθες!» και ένας/μία σύντροφος που περιμένει τα πάντα από εσένα – είναι μικρές πρακτικές ανοησίες μπροστά σε αυτά που αντιμετωπίζουν στη δυσχερή καθημερινότητά τους οι ανά την υφήλιο Νόρες, όχι του Ιψεν, της τηλεοράσεως.
Όλες αυτές – οι άτυχες/οι –, που, παρ’ ότι δεν έχουν δουλέψει ποτέ, ξυπνάνε σε ένα σπίτι-αντίγραφο των Βερσαλλιών, με ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, λογαριασμό πλαστικού χειρουργού, συντήρησης πισίνας, κουρέματος του γκαζόν κτλ. ως διά μαγείας πληρωμένους. Το οποίο σπίτι, επιπλέον, πάντα λάμπει – μολονότι δεν βλέπεις ποτέ (όσα επεισόδια και αν παρακολουθήσεις) άνθρωπο με ξεσκονόπανο στο χέρι. Εκεί μέσα, λοιπόν, ζουν οι άμοιρες/οι, προσπαθώντας: να οργανώσουν το παιδικό πάρτι της εγγονής τους, να πείσουν την ανέραστη 40άρα κόρη τους να πλαγιάσει απενοχοποιημένα με το 15χρονο γειτονόπουλο που την ορέγεται (μόνο στα σίριαλ οι μητέρες δίνουν τέτοιες συμβουλές) ή να πείσουν την άλλη κόρη, την ανορεξική, να μη φορέσει στον γάμο της ένα απλό λευκό φόρεμα, αλλά το νυφικό της μανούλας, δηλαδή την Άρτα και τα Γιάννενα ανασυρμένα από τόνους ναφθαλίνης – δεν θέλω να ξέρω πώς μύριζε εκείνη η νύφη και πόσες λιποθυμίες σκόρπισε στη διαδρομή προς το Ιερό.
Τέτοιες κακοτράχαλες καταστάσεις παρακολουθούσα όλον αυτόν τον καιρό και αισθανόμουν εξαιρετικά τυχερός που εγώ έχω να αντιμετωπίσω μόνο την οικονομική κρίση – άντε και καμιά κρίση ηλικίας, υστερίας, σπαστικής κολίτιδας... Παρατηρούσα και άλλα:
Ότι μόνο στα σίριαλ τα λαχανικά στον νεροχύτη της κουζίνας έχουν τόσο ζωντανό χρώμα. Μόνο στα σίριαλ, όσες ώρες και αν μαγειρεύουν, η κουζίνα λάμπει – η δική μου σάλτσα για μακαρόνια γιατί όταν χοχλάζει πασαλείβει το σύμπαν; Μόνο στα σίριαλ (στο «October Road», εν προκειμένω) ο θεογκόμενος της ειδυλλιακής κωμόπολης ερωτεύεται τρελά την κοντή, χοντρή και άχαρη ιδιοκτήτρια ενός μίζερου μπαρ και αυτή τού ψήνει το ψάρι στα χείλη. Μόνο στα σίριαλ κύρια έγνοια των ανθρώπων είναι το επιτυχές ζευγάρωμά τους, πέραν τούτου προβλήματα δεν υπάρχουν. Και αν υπάρχουν, έχουν λυθεί ως το πρώτο διαφημιστικό διάλειμμα.
Δυστυχώς, τα δικά μου προβλήματα συνεχίζονται και με το τέλος του εκατομμυριοστού κύκλου του «Brothers and Sisters», εκεί όπου η μαμά Νόρα, ως φάντασμα, παρεμβαίνει για να λύσει τα ερωτικά προβλήματα των τρισέγγονών της, μοιράζοντάς τους ευχές και προφυλακτικά με γεύση προφιτερόλ. Κακούργα ζωή, που άλλους τους ανεβάζεις στην κορυφή (της τηλεθέασης) και άλλους τους καταδικάζεις να είναι απλοί τηλεθεατές! Πώς, αλήθεια, μπορώ να μπω για λίγο σε ένα σίριαλ; Mόνο για μερικά επεισόδια… Σαν γκεστ. Να κάνω δύο-τρία περάσματα, για να ζήσω και εγώ λίγο την πολυτέλεια να μη σε απασχολεί τίποτε. Να τρέχω από πάρτι σε πάρτι, να μην προφταίνω να διαλέξω ανάμεσα στις ερωτικές προσφορές, να πετυχαίνω την τέλεια σάλτσα μακαρονιών που δεν λεκιάζει… Αν και στη δική μου περίπτωση, πολύ φοβάμαι ότι η μοναδική πιθανότητα είναι να βρεθώ κομπάρσος στο «Νησί». Όχι από εκείνους που καλλιεργούν τα χωράφια τους στις ακτές της Κρήτης, από τους άλλους, τους λεπρούς που τους κλείνουν στη Σπιναλόγκα. Εκ δεξιών της Νόρας Γουόκερ θα κάθονται άλλοι, οι τυχεροί…
