Οι περισσότεροι από εσάς επιστρέψατε, εγώ έφυγα: Byeeeee! Τα δικά μου μπάνια είναι για άλλη μια χρονιά φθινοπωρινά. Θεωρούμαι τυχερός από τους έχοντες παιδιά - οι οποίοι, αρχές φθινοπώρου βάζουν το κεφάλι μέσα εξαιτίας σχολείων, φροντιστηρίων και άλλων τέτοιων επιμορφωτικών «βασανιστηρίων». «Η καλύτερη εποχή για διακοπές», επιμένουν, αν κι εγώ, εδώ που τα λέμε, θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια όλες οι εποχές τείνουν να γίνουν η εξής μία: η εποχή της κρίσης. Όπως κι αν έχει, και εμένα μου άρεσε να φεύγω το παλιό, παραδοσιακό φθινόπωρο. Κάτι οι άδειες παραλίες, κάτι η ησυχία και η ηρεμία που επανακάμπτουν… Κι όταν ακόμα υπήρχαν πρωτοβρόχια η απόλαυση ήταν διπλή: τι ωραιότερο για τον «τσιμεντοπλακωμένο» πρωτευουσιάνο από μια βροχή στην εξοχή, με το χώμα να μυρίζει;
Αυτή η μυρωδιά, που για τους κατοίκους της επαρχίας είναι κάτι σαν ρουτίνα, για εμένα είναι άρωμα ανεκτίμητης αξίας: πώς δεν έχει σκεφτεί ακόμα κανένας σατανικός μόδιστρος – κολωνάς να την κυκλοφορήσει σε eau de toilette, αποσμητικό, πίλινγκ προσώπου, αλοιφή για τους κάλους, κι εδώ δεν ξέρω τι; Ανάρπαστη θα γινόταν στα μεγάλα αστικά κέντρα. (Πάντως, αν δεν απατώμαι κάτι αρώματα α λα rainforest διατίθενται στην αγορά) Πίσω στο θέμα μας: αυτοθαυμαζόμουν που φρόντιζα να φεύγω πάντα φθινόπωρο. Αισθανόμουν πολύ προχωρημένος και προνομιούχος που όταν οι άλλοι γύριζαν εγώ πήγαινα.
Τα τελευταία χρόνια όμως κάτι άρχισε να αλλάζει. Όχι μόνο το κλίμα, που έχει ακυρώσει - ξεφτιλίσει τα πρωτοβρόχια, τα τριτοβρόχια και όλα τα άλλα βρόχια, η διάθεσή μου, κυρίως, απέναντι στην εποχή. Αυτή την περίφημη μελαγχολία του φθινοπώρου που εγώ ως γνήσιος Κριός κατά κάποιους, ως γνήσιο χάπατο για κάποιους άλλους δεν την πολυκαταλάβαινα, τώρα τη συναντάω διαρκώς εμπρός μου και εντός μου. Τελικά, ένα από τα ωραιότερα πράγματα της παιδικής ηλικίας είναι η έλλειψη μελαγχολίας, έστω η εξαιρετικά περιορισμένη παρουσία της. Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο συχνά σε επισκέπτεται, η απερίγραπτη και ανεπιθύμητη. Έτσι και φέτος. Ήρθε.
Και βάζω την ώρα που πέφτει ο ήλιος το ραδιόφωνο, για να ξεχαστώ λίγο, να ακούσω κανένα «καλοκαιρινά ραντεβού πάνω στο σώμα σου», για να πετύχω τα «Διάφανα κρίνα» να τραγουδάνε Κώστα Ουράνη: «Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι / μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος / στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω / και τους γνώριμους θορύβους που σκορπάει ο δρόμος». Πού να φάνε τη γλώσσα τους. Την ίδια στιγμή εμφανίζεται η θεία Ιουλία με το θυμιατό. «Τι κάνεις;». «Για να φύγει η μυρωδιά από τα κουνουπίδια και τα μπρόκολα που έβρασε η εξαδέλφη σου!» _ τόσο θρήσκα. Είναι, παρεμπιπτόντως το μπρόκολο λαχανικό του φθινοπώρου; «Το μπρόκολο έχει διουρητικές ικανότητες, αλλά ζέχνει» η θεία, ενώ κουνάει επίμονα το θυμιατό μπροστά στον παπαγάλο. «Θα το μαστουρώσεις το πουλί». «Σώπα μην σε ακούσει η γρουσούζα μέσα!». Το άκουσε. «Μαμά, πάλι θυμιατίζεις τον παπαγάλο;». «Ας μην έβραζες μπρόκολο!». «Κι αν έβρασα λίγο μπρόκολο, τι σου φταίει το πουλί;». Ποτέ δεν τα χώνεψε, ούτε το μπρόκολο, ούτε τα φτερωτά. «Τα πουλιά είναι δυστυχία». Και το μπρόκολο; «Άνοστο!». Εκεί ξαναπετάγεται η κόρη της για να της θυμίσει ότι κατά τον γιατρό πρέπει να τρώει πρασινάδα. «Κατσίκα είσαι και φαίνεσαι».
Δεν χωράει η σελίδα τα όσα ειπώθηκαν «ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι» από μάνα και κόρη _ αθάνατη, μυθιστορηματική σχέση! Αν ήταν αρκούδες σε λίγο θα έπεφταν σε χειμερία νάρκη και θα ησύχαζα για μερικούς μήνες, σκέφτηκα και αναχώρησα για το τελευταίο (μάλλον) μπάνιο της χρονιάς _ ο αέρας έχει ήδη μια κάποια ψύχρα. Καλοδεχούμενη. Στο κινητό ο (καλοδεχούμενος) Νίκος: «Πώς πάνε οι φθινοπωρινές διακοπές;». Φέτος με έχει ψιλοπάρει από κάτω. «Γιατί; Ωραία εποχή, το φθινόπωρο, εποχή για νέα ξεκινήματα». Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Μου άρεσε. Το φθινόπωρο της μελαγχολίας, εποχή για νέα ξεκινήματα. Κάτι σαν να πέφτουν μαζί με τα feuilles mortes και οι μέχρι σήμερα έγνοιες, αμφιβολίες, φόβοι, ανησυχίες, ενδοιασμοί.
Το σκέφτεσαι έτσι και ξεμελαγχολείς. Σχετικό, τελικά, πράγμα (και) οι εποχές. Είναι θέμα μεθόδου: Με λίγη καλή διάθεση τις φέρνουμε στα μέτρα μας _ ως και η μελαγχολία δαμάζεται. Εκτός, πλέον, αν προκύψουν παρά φύσιν φαινόμενα σαν τις βροχοπτώσεις στο Πακιστάν. Μακριά από εμάς. Μέχρι στιγμής καμία βροχή, τουλάχιστον εδώ που βρίσκομαι εδώ. Όχι ότι είναι καλό αυτό… Μου αρέσει, δε, το μπάνιο με βροχή. «Δεν κάνει παιδάκι μου, μπορεί να σε χτυπήσει κανένας κεραυνός» η θεία Ιουλία. Εμένα θα βάλει σημάδι; Όχι. Θα σεβαστεί τις φθινοπωρινές διακοπές μου. «Ωραία εποχή το φθινόπωρο». Έτσι είναι Νίκο. Και άσε τον Απολινέρ («Ω! Το Φθινόπωρο το Φθινόπωρο σκότωσε το Καλοκαίρι. Μες στην ομίχλη φεύγουν δυο γκρίζες σιλουέτες») και άλλους καταθλιπτικούς να λένε. Οι εποχές ρυθμίζονται με τη διάθεση της καρδιάς μας. Οι γκρίζες σιλουέτες ας πάρουν τον δρόμο τους. Εμείς τραβάμε για αλλού. (Άσχετο, αλλά, την επόμενη φορά που η κυρία Γκάγκαρη _ μεσοτοιχία στο εξοχικό μας το πατρικό των Γκαγκαρέων _ ζητήσει να κρατήσουμε τον παπαγάλο της, για να πάει για προσκύνημα στην Παναγιά την Κομμούνα, θα της το αρνηθώ. Για το καλό του πουλιού. Πόσο θυμιάτισμα να αντέξει;)
ΥΓ.: Από βδομάδα, πίσω. Άντε και καλό χειμώνα!
