Μάλλον ανήκω στους ηλίθιους: Εγώ δεν χρωστώ στο κράτος ώστε να εκμεταλλευτώ το συγχωροχάρτι της περαίωσης. Ήμουν, σε γενικές γραμμές, τυπικός με την Εφορία και με άλλα τέτοια τέρατα του κρατικού μηχανισμού, οπότε δεν μπορώ να επωφεληθώ από τις νέες ρυθμίσεις. Μπορώ μόνο να αυτομουντζωθώ που τα πλήρωσα όλα ως όφειλα. Στερούμενος μικρές πολυτέλειες, προκειμένου να είμαι εντάξει με τις υποχρεώσεις μου. Ενώ θα μπορούσα να τα είχα φορτώσει όλα στον κόκορα (και στους άλλους φορολογουμένους) και τώρα να τα κουκούλωνα, με την ευλογία πρωθυπουργών, υπουργών παρά τω πρωθυπουργώ, οικονομικών συμβούλων και άλλων τέτοιων ξυπόλυτων εστεμμένων. Για άλλη μία φορά την πάτησα. Μπορείτε, λοιπόν, να με καθίσετε στα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος, να μου φορέσετε καπέλο με αφτιά γαϊδάρου, να μου κρεμάσετε στον λαιμό μια ταμπέλα που θα γράφει «ηλίθιος» και να περνάτε ένας ένας για να με φτύνετε ή (οι πιο φιλάνθρωποι) απλώς για να παρατηρείτε τις κατώτερες μορφές ζωής που ζουν ανάμεσά σας. Τους losers της καθημερινότητας. Και να προτρέπετε τα παιδιά σας να μην ακολουθήσουν το παράδειγμά τους, αν θέλουν ένα άνετο μέλλον και όχι μια ζωή όπου για να τα βγάζεις πέρα πρέπει να δίνεις καθημερινά αγώνα.
Μοναδική παρηγοριά μου είναι το ότι δεν θα είμαι μόνος στον εξευτελισμό. Γνωρίζω πολλούς losers οι οποίοι, για άλλη μία φορά, διαπιστώνουν με πικρία πόσο άδικο και ληστρικό είναι το κράτος που στηρίζουν με τη δουλειά τους. Ένα κράτος που διώκει την τίμια εργασία και τον τυπικό στις υποχρεώσεις του πολίτη. Που του λέει «συμπεριφέρσου ελεύθερα σαν λαμόγιο και όταν με λαδώσεις θα σε καλύψω» – αυτό εν τέλει δεν είναι η περαίωση; Που τον εκβιάζει: «Αν δεν μου δώσεις φακελάκι, θα βγάλω στον αέρα όλες τις βρωμιές σου, τις οποίες κάνω ότι δεν γνωρίζω αλλά δέχομαι να ξεχάσω με φιλικό διακανονισμό…» – και αυτό δεν είναι επίσης η περαίωση; Αυτή είναι η Ελλάδα: μια νομοθετημένη καμόρα που καλύπτει και συγχωρεί το βλαπτικό για το κοινωνικό σύνολο παρελθόν των επιτηδείων, δωροδοκούμενη. Εκτός αν έχω καταλάβει λάθος τη νέα οικονομική ρύθμιση.
Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια: Δεν φορώ το φωτοστέφανο του αγίου. Στο παρελθόν έχω κάνει και εγώ τις «βρωμίτσες» μου, στην προσπάθειά μου να διευκολύνω μια κατάσταση, να, να… Αναφέρομαι, όμως, σε λεκεδάκια, τα οποία φεύγουν εύκολα στο πρόγραμμα για τα ευαίσθητα, στους 30 βαθμούς, χωρίς να απαιτείται πρόπλυση. Δεν είμαι υπερήφανος για αυτά, ούτε θεωρώ ότι το... αόρατο διά γυμνού οφθαλμού «αμάρτημά» μου με απαλλάσσει από τις ευθύνες μου. Γνωρίζω ότι ο άνθρωπος είναι επιρρεπής στη μικροαπάτη που θα διευκολύνει την καθημερινότητά του. Εκείνο που βρίσκω αποτρόπαιο είναι ένα κράτος που, αντί να βοηθήσει τους πολίτες του να αναπτύξουν νομότυπες, αξιοπρεπείς και ηθικές συμπεριφορές, τους εθίζει στην απατεωνιά. Αν θυμάστε καλά, δεν είναι η πρώτη φορά που μας πετούν το «λουκούμι» της περαίωσης. Το έχουμε ζήσει ξανά και ξανά το εργάκι. Και θα το ξαναζήσουμε. Όποτε χρειάζονται λεφτά, το… επαναστατικό μέτρο θα επανέρχεται: «Σβήστε το παρελθόν και ελάτε μαζί μας για ένα νέο μέλλον». Για ποιο νέο μέλλον ομιλούν; Για μια ελπίδα θεμελιωμένη σε ατάκτως ερριμμένα μπάζα. Αυτό κάνει η κυβέρνηση και η κάθε κυβέρνηση με τις περαιώσεις της: μπαζώνει άρον άρον τα έλη του παρελθόντος. Δεν τα αποξηραίνει ώστε, στη συνέχεια, να τα μετατρέψει σε εύφορες πεδιάδες, τα μπαζώνει άτεχνα. Μετά απορούμε που κάθε λίγο και λιγάκι υποχωρεί η γη κάτω από τα πόδια μας. Φαίνεται πως εκτός από καλά εκπαιδευμένα λαμόγια είμαστε και εξαιρετικά αφελείς.
Όπως και να ’χει, χιλιάδες θα είναι εκείνοι που θα… επωφεληθούν από τα νέα μέτρα. Ένα πέρασμα για καφέ από το λογιστήριο της Εφορίας τους, και αυτό ήταν: Αναβαπτίζονται, αναδεικνύονται στον πολίτη-υπόδειγμα του 21ου αιώνα, που δεν οφείλει τίποτε, που έχει καθαρό το κούτελο, που μπορεί να κάνει μια νέα αρχή. Και αν η ασθενής φύση τους τους σπρώξει ξανά στην «αμαρτία», ουδεμία ανησυχία: Το φιλεύσπλαχνο και ελεήμον κράτος θα σταθεί και πάλι στο πλευρό τους με μια νέα περαίωση. Που και αυτήν τη φορά, όπως και τις προηγούμενες, θα είναι «η τελευταία ευκαιρία...». Το πήρατε το μήνυμα;
Φινάλε με ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη-αντίδοτο στη γενική σήψη, του εικαστικού Άγγελου Παπαδημητρίου στην «Καθημερινή»: Πρέπει «να μειώσουμε οικειοθελώς τη μαγκιά που μας έχει φορέσει η εποχή σαν μανδύα, να σπάσουμε μόνοι μας τον τσαμπουκά μας, να μάθουμε να αφουγκραζόμαστε τους άλλους. Να φερόμαστε όπως κάτι γυναίκες μεγάλης ηλικίας, που δεν διεκδικούν τίποτε, αλλά έχουν κατανόηση, να μην το παίζουμε όμορφοι ή επιθυμητοί, ή σεξουαλικοί. Όπως οι παλαιοί, να μην προβάλλουμε αυτά που έχουμε, αλλά να γίνουμε παρατηρητικοί. Κάπως έτσι, θα ανοιχτούν μπροστά μας τα λεπτά νοήματα, οι αποχρώσεις, το ουσιώδες. Δεν μιλώ για αναβίωση του χριστιανικού μηνύματος της ταπεινότητας. Δεν θα το ονόμαζα έτσι. Αντιθέτως, θα έλεγα ότι είναι μια τεχνική που θα οξύνει το βλέμμα και την ευαισθησία μας». Από τέτοιες τεχνικές έχουμε ανάγκη για να αρχίσουμε να ξαναζούμε, όσο και αν κάποιοι επιμένουν να μας σερβίρουν τις τεχνικές α λα περαίωση ως την αρχή μιας νέας ζωής. Μαύρη θλίψη…
