Παρατηρώ τις φωτογραφίες των επώνυμων μαμάδων με τα παιδιά τους. Τραβηγμένες (δήθεν) εν αγνοία τους, από παπαράτσι που τις περίμεναν να βγουν από το σουπερμάρκετ, φορτωμένες σακούλες – όπως κάθε σταρ που φροντίζει τη δημόσια εικόνα της (και) σε περίοδο οικονομικής ύφεσης. Όπως κάθε σελέμπριτι που, απλή μέσα στην απλότητά της, διαλέγει μόνη τις πρώτες ύλες για τη διατροφή της οικογένειάς της, προτιμά τα ζυμαρικά που βρίσκονται σε προσφορά, τσεκάρει ιδίοις όμμασι τα «Ε» που αναγράφονται στις ετικέτες των σνακ που αγαπούν οι Λούρδες της, οι Μάντοξ της, οι Ταμπίτες της, για να χρησιμοποιήσω μερικά από τα δημοφιλή στο Χόλιγουντ ονόματα για παιδιά – υιοθετημένα ή μη.
Εκείνο που πρωτίστως μου κάνει εντύπωση σε αυτά τα κουνημένα πλάνα είναι ο τρόπος με τον οποίο κρατούν οι όμορφες και διάσημες τα τρίχρονα και βάλε τέκνα τους: Τα σηκώνουν ηρωικά, στις εύθραυστες αγκαλιές τους, όταν τα άλλα παιδάκια (των ανωνύμων) περπατούν πλέον μόνα τους. Οι επώνυμες επιμένουν να τα κουβαλάνε: Για να αποδείξουν ότι πέραν από λατρεμένα ινδάλματα είναι και απλοί καθημερινοί γονείς που επωμίζονται αγόγγυστα τα οικογενειακά βάρη. Θα τα περιέφεραν έτσι, σαν θαυματουργές εικόνες σε λιτανεία, ακόμη και αν δεν τους παραμόνευαν οι κάμερες; Κυρίως αν, την προηγούμενη ημέρα, είχαν ξεμεσιαστεί στην προσπάθειά τους να ξεκρεμάσουν τις κουρτίνες και να πλύνουν τα χαλιά; (Ο,τι και αν λένε οι κακές γλώσσες, είμαι σίγουρος ότι, για παράδειγμα, η Αντζελίνα Τζολί πλένει μόνη της τις κουρτίνες του σπιτιού ή – μάλλον – των σπιτιών της).
Δεν είναι όμως μόνο η α λα χαμάλης σε ώρα σκληρής εργασίας εμφάνισή τους που με παραξενεύει – στη θέση τους θα είχα προσλάβει δέκα αχθοφόρους για να σηκώνουν τα βάρη τα ασήκωτα. Είναι και ο τρόπος με τον οποίο μεταφέρουν τα καμάρια τους. Όχι αγκαλιά μπροστά, στο στέρνο τους, με τα δύο χέρια τους να τα κρατάνε (βοηθώντας στον σωστό καταμερισμό του βάρους), όπως κάνουν οι ανώνυμες μαμάδες, αλλά στο πλάι, με το ένα μόνο χέρι να επιβαρύνεται, να δέχεται όλο το βάρος, και με το άλλο, ελεύθερο, να κρατάει το iPhone ή την τσάντα Βurrbery με τις αλλαξιές. Με τέτοιον, δηλαδή, τρόπο ώστε να μην εμποδίζουν τον φωτογράφο να απαθανατίσει την καλλονή τους ανφάς, σε όλο της το σταριλίκι, χωρίς παιδικά κεφάλια (και άλλα τέτοια εμπόδια) να παρεμβάλλονται στο πλάνο. Άβολη η πόζα για το ανθρώπινο σώμα, ειδικά όταν δεν είναι μαθημένο σε τέτοια extreme sports, αλλά τόσο βολική για τους παπαράτσι. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Να διευκολυνθεί ο επαγγελματίας, ώστε να δοθούν στη δημοσιότητα οι σωστές φωτογραφίες. Αυτό κάνουν και οι επώνυμοι, από την Τζολί και τους Μπέκαμ ως τις δικές μας σταρ της πίστας και της τηλεόρασης, όταν «κατεβαίνουν» ανάμεσά μας: Περιφέρουν τα παιδιά τους σαν αξεσουάρ της δημόσιας εικόνας τους. Που, όπως όλα τα αξεσουάρ, έχουν συγκεκριμένη θέση: Εν προκειμένω, μια θέση που δεν εμποδίζει τον παπαράτσο να ζουμάρει στο πρόσωπο της μανούλας.
Αν για τους απλούς ανθρώπους τα παιδιά είναι χαρά, για τους επώνυμους η χαρά της δημοσιότητας συχνά τα καπελώνει όλα και υπαγορεύει συγκεκριμένες συμπεριφορές και σε εκείνους και στους απογόνους τους. Οι οποίοι απόγονοι καλούνται να υπηρετήσουν τη δημόσια εικόνα του γονιού τους, με τραγελαφικά ως δραματικά για τους ίδιους αποτελέσματα: Η τετράχρονη κόρη της Τζολί, η Σιλόχ, τους τελευταίους μήνες ντύνεται μόνο με ανδρικά ρούχα, με τη μαμά να υπερασπίζεται το δικαίωμά της στη διαφορετικότητα. Πολύ προχωρημένη ή απλώς για τα σίδερα; Η δεκατετράχρονη κόρη της Μαντόνα κυκλοφορεί ντυμένη και βαμμένη όπως η Μπρουκ Σιλντς όταν υποδυόταν την ανήλικη πόρνη στην «Κουκλίτσα της Νέας Ορλεάνης». Οι κόρες της πλούσιας (και άχρωμης) αμερικανίδας τηλεστάρ Κιμόρα Λι Σίμσονς (για να πιάσουμε και το trash, το οποίο μοσχοπουλάει), η δεκάχρονη Μινκ και η οκτάχρονη Αόκι, εμφανίζονται στο ριάλιτι της μαμάς να κάνουν μανικιούρ-πεντικιούρ, να βάφουν τα νύχια τους, να φοράνε μάσκες προσώπου και να «χτυπάνε» στα μπράτσα τους τατουάζ χένας, πελάτισσες σε spa που απευθύνεται στα παιδιά των πλουσίων. Προσφάτως, για να έρθω και στα δικά μας, έβλεπα την πολύ μικρή σε ηλικία κόρη ελληνίδας σταρ της πίστας να κυκλοφορεί χέρι χέρι με τη μαμά, φορώντας παπούτσια με τακούνια. Τι κακογουστιά! Και πόσοι θα τη μιμηθούν... Η αμετροέπεια, η γελοιότητα και η υπερβολή είναι μεταδοτικές. Ειδικά σε μια εποχή όπου το να βάζεις όρια στο παιδί σου θεωρείται ξεπερασμένη μέθοδος, η οποία προϋποθέτει την ύπαρξη ορίων και για τον γονέα.
Επιστρέφοντας από γενέθλιο πάρτι συμμαθήτριάς της σε πανάκριβο ξενοδοχείο, όπου το μόνο που δεν έγινε ήταν να βγει η Lady Gaga από την τούρτα, η επτάχρονη κόρη φίλης μου πρότεινε: «Μαμά, λέω να κάνουμε και τα δικά μου γενέθλια σε ξενοδοχείο, με ωραία ρούχα και με πολλούς τραγουδιστές σαν τον Ρουβά». «Εγώ, πάλι, λέω, αν δεν θες να τα κάνουμε στο σπίτι, με πίτσα και χυμούς, να μην τα κάνουμε καθόλου, γιατί και λεφτά δεν έχουμε και αυτά δεν είναι για τα μικρά παιδιά, ειδικά όταν άλλα παιδιά δεν έχουν να φάνε» απάντησε η (ετοιμόλογη) μαμά. «Ωραία είναι και στο σπίτι» έκλεισε η μικρή την κουβέντα. Και ήταν όλοι ευτυχισμένοι – στο περίπου. Χωρίς παπαράτσι να παραμονεύουν για να απαθανατίσουν την ευτυχία τους. Γιατί, εκτός από την εικονική πραγματικότητα που προβάλλουν τα lifestyle περιοδικά και οι αντίστοιχες εκπομπές, υπάρχει και η πραγματικότητα: Όπου η σχέση γονέα - παιδιού δεν προϋποθέτει την πρόσληψη στυλίστα, υπεύθυνου επικοινωνίας ή προσωπικού φωτογράφου. Όπου η μαμά δεν είναι ρόλος...
