Kαλείται τώρα το καταχρεωμένο ΕΣΥ, κατά συνέπεια οι φορολογούμενοι που το «στηρίζουν», να πληρώνει τα αντιρετροϊκά φάρμακα των (εν δυνάμει) δολοφόνων που πήγαιναν με ιερόδουλες χωρίς να χρησιμοποιούν προφυλακτικό. Αναφέρομαι στις χιλιάδες των «πελατών» που «έβαλαν φωτιά» στο τηλεφωνικό κέντρο της ΚΕΕΛΠΝΟ, με το που έσκασε το θέμα με τις μολυσμένες από HIV γυναίκες, για να ρωτήσουν πανικόβλητοι τι πρέπει να κάνουν τώρα που... Θέλει και ρώτημα; Να το κόψουν σύρριζα πρέπει και να το πετάξουν στη χωματερή των Ανω Λιοσίων, ώστε να μην κινδυνεύσουν και άλλοι άνθρωποι από τη δολοφονική λίμπιντό τους.
Δεν έχω επιείκεια για δαύτους, ύστερα από εκατοντάδες καμπάνιες για το AIDS, ύστερα από χιλιάδες θανάτους, τη στιγμή που τα προφυλακτικά διατίθενται σε εντυπωσιακή αφθονία και ποικιλία ώστε να ικανοποιούνται όλα τα «βίτσια». Με γεύση φρούτων (για όσους κάνουν υγιεινή διατροφή) ή σοκολάτας, με χρώματα παλ ή έντονα, με ραβδώσεις, μπιμπίκια ή με σπιράλ αποφύσεις (κάτι σαν την ουρά του γουρουνιού), με λιπαντικό, επιβραδυντικό ή διεγερτικό, με μουσική (από την «Ενάτη» του Μπετόβεν μέχρι το «Έλα να με τελειώσεις). Διατίθενται οπουδήποτε εκτός από τα παγκάρια της Εκκλησίας.
Ισως θα έπρεπε και εκεί. Στην πρόληψη των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων είναι σίγουρα πιο αποτελεσματικά από τις διαβασμένες εικονίτσες των αγίων που μοιράζονται στο εκκλησίασμα ή από τις παραινέσεις του παπάδων (και του Πάπα) για εγκράτεια, έστω για «προφυλάξεις υπό όρους». Βλάσφημος; Εγώ; Κάθε άλλο. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο καθαγιασμένο και ιερό από την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Τη ζωή και της εξαθλιωμένης πόρνης, η οποία προκειμένου να εξασφαλίσει τη δόση της, να μη χαρακωθεί εκ νέου από τον νταβατζή της ή να ικανοποιήσει τις δικές της (διαστροφικές;) ανάγκες, δέχεται τους όρους του πελάτη που «δεν μπορεί να λειτουργήσει με καπότα». Ούτε μέσα στο φέρετρο θα μπορεί να λειτουργήσει, αλλά ποιος ασχολείται με τέτοιες λεπτομέρειες; Να εκσπερματίσει βογκώντας ο άντρας ο βαρβάτος, να υποκριθεί κάτι σαν οργασμό (αν έχει κέφι) η γυναίκα-σκουπιδοτενεκές και να πέσει το παραδάκι - αν και υποθέτω ότι η πληρωμή θα γίνεται προκαταβολικά. Αυτό είναι το ζητούμενο. Για τα υπόλοιπα υπάρχουν εκατοντάδες κιλά χάπια και τόνοι απόγνωσης.
Δεν έχω λόγια για τον πελάτη που επιβάλλει τις αρρωστημένες επιθυμίες του, δεν αθωώνω όμως και την πόρνη. Ανάμεσα στη γυναίκα που για να ζήσει καθαρίζει σκάλες και στην άλλη που εκδίδεται, επιλέγω ασυζητητί την πρώτη. Είναι θέμα αξιοπρέπειας. Και όσο και αν προσπαθώ να δω με κατανόηση τις περιπτώσεις των εξαθλιωμένων (και από τα ναρκωτικά) ιερόδουλων που συνελήφθησαν, η πορνεία μού προκαλεί απέχθεια. Το σκεφτόμουν τις προάλλες διαβάζοντας μία ακόμη συνέντευξη (στα «Νέα») της Δήμητρας Κανελλοπούλου, εκπροσώπου των εκδιδόμενων γυναικών, κατά την οποία «ό,τι πληρώνεται είναι επάγγελμα». Με αυτή τη λογική, επάγγελμα κάνουν και οι πληρωμένοι δολοφόνοι. Και οι δουλέμποροι. Και οι έμποροι ναρκωτικών. Μπορούμε, όμως, να χαρακτηρίζουμε επάγγελμα την απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης; Τη μετατροπή του σώματός μας σε χαβούζα, σε αναλώσιμο προϊόν;
Η Κανελλοπούλου υπερασπίζεται τον επαγγελματικό (απο)προσανατολισμό της, λέγοντας ότι τη δουλειά της την επέλεξε και την αγαπάει. Εγώ, όσο και αν μεγαλώνοντας μπόρεσα να διαχωρίσω στη θεωρία το σεξ από τον έρωτα και να καταλάβω (μερικώς) εκείνους που ενίοτε αποζητούν τη σωματική επαφή επί πληρωμή, παραμένω οπαδός της δωρεάν ερωτικής συνεύρεσης, κατά προτίμηση από έρωτα. Με τις απαραίτητες προφυλάξεις, ως τη στιγμή της απόλυτης εμπιστοσύνης - θέλω να πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει.
Όλα τα άλλα, τα «μασάζ» στα ευρωπαϊκών προδιαγραφών βιτρινόσπιτα της προχωρημένης (;) Ολλανδίας ή στις κακόφημες σάουνες της Ταϊλάνδης, οι υγιείς κοπέλες των νόμιμων «σπιτιών» ή οι γυναίκες και οι τραβεστί του δρόμου, οι πελάτες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα ή οι «γ... ώ και δέρνω» λεφτάδες, επιπέδου Στρος-Καν και Σίλβιο Μπερλουσκόνι, είναι τα διαφορετικά πρόσωπα της κοινωνικής σήψης που διαιωνίζεται - μιλάμε για το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου.
Από δίπλα, η υποκριτική έκπληξη των πολιτικών μας που σε προεκλογική περίοδο ανακάλυψαν την παράνομη πορνεία, τους θύτες και τα θύματά της με τα 6.000 τηλεφωνήματα απόγνωσης και με τους τροφίμους γηροκομείων (!) που δεν ξέχασαν να πάρουν το βιάγκρα τους, αλλά ξέχασαν να φορέσουν προφυλακτικό. Θα μπορούσαν να αποτελούν επεισόδια από μια νέα ταινία τού Αλμοδόβαρ, είναι όμως μια πραγματικότητα που, νόμιμη ή παράνομη, σκοτώνει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, σου στερεί την αξιοπρέπειά σου. Στη χειρότερη, την ίδια σου τη ζωή.
