Την περασμένη Κυριακή, γύρω στις 10.00 το πρωί, ενώ κατευθυνόμουν προς το εκλογικό τμήμα όπου ψήφιζα, η εικόνα γύρω μου μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Στους δρόμους μόνο ηλικιωμένοι. Και μερικοί μεσήλικοι. Οι μικρότερες ηλικίες απούσες. Προσπάθησα να φανταστώ πώς θα ήταν ένας κόσμος χωρίς παιδιά. Ως κόσμο χωρίς ελπίδα τον έχουν περιγράψει. Ενώ σε έναν κόσμο όπου παιδιά υπάρχουν μεν, αλλά αφήνουν τους ηλικιωμένους να αποφασίσουν για το μέλλον τους υπάρχει ελπίδα;
Στην παρούσα συγκυρία δεν συμφώνησα με την αποχή των νέων από τις κάλπες. Υπήρχε το λευκό ή το άκυρο για να διαμαρτυρηθούν. Ούτε συμμερίστηκα τους αναλυτές που έκαναν λόγο για «απογοήτευση του νέου ψηφοφόρου που τον έκανε να στρέψει την πλάτη στους πολιτικούς». Την πλάτη στο μέλλον σου στρέφεις όταν αφήνεις τη γιαγιά σου να καθορίσει ποιοι θα σε κυβερνήσουν. Εξάλλου, πότε πρόλαβαν αυτά, τα πολύ πιο καλομαθημένα και προστατευμένα από τις προηγούμενες γενιές παιδιά, να απογοητευτούν; Πότε πρόλαβαν να απαξιώσουν τόσο πολύ και τόσο έντονα μια καθημερινότητα την οποία δεν έχουν καλοζήσει; Και γιατί η αντίσταση του νέου, δυσαρεστημένου ψηφοφόρου συνεπάγεται φραπεδιά στις ανά τη χώρα καφετέριες, μπάνιο στη θάλασσα, εκδρομή ή επισταμένη παρατήρηση του ταβανιού από το κρεβάτι του; Αν έτσι διεκδικεί την αλλαγή, είναι βαθιά νυχτωμένος. Το μόνο που κάνει είναι να διαιωνίζει τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές που μας έφεραν σε αυτό το χάλι.
Αυτό αισθάνθηκα ότι έκαναν οι απέχοντες από τις κάλπες, τη στιγμή που μπορούσαν και να τιμωρήσουν όσους τους δυσαρέστησαν και να καταθέσουν μια πρόταση ελπίδας με την ψήφο τους. Αν τώρα άφησαν εμάς, τους λίγους, να αποφασίσουμε για το πώς και με ποιους θα πορευτούν, ας λουστούν αδιαμαρτύρητα την όποια δική μας αστοχία. Εκτός αν αποφασίσουν να αντιδράσουν χτυπώντας άλλον έναν φραπέ και κρύβοντας την περιφρόνησή τους για εκείνους που εξακολουθούν να θεωρούν ότι η ψήφος δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση πίσω από τα μοδάτα γυαλιά ηλίου τους. Τα οποία τους προστατεύουν πράγματι από την υπεριώδη ακτινοβολία – τις ηλιόλουστες ημέρες που γίνεται το αδιαχώρητο στις υπαίθριες καφετέριες – ή δεν τους αφήνουν να δουν πέρα από τη μύτη τους; Ναι, όλα αυτά τα λέει ένας άνθρωπος που δεν απέχει αιώνες από τη γενιά των 592 ευρώ ώστε να μην μπορεί να την καταλάβει. Που ως μαθητής και στη συνέχεια ως εργαζόμενος έχει ζήσει στο πετσί του πολλές αγωνίες, αδικίες, απαξιώσεις. Αλλά και που αρνείται να δει τη ζωή του ως αδιέξοδο, να καθήσει πάνω στην απογοήτευση και να την κλωσάει ώσπου να σκάσει το αβγό και να βγει το τέρας που θα τον κατασπαράξει οριστικά. Δεν υποδύομαι τον Τσε Γκεβάρα, φοβάμαι πολύ, είμαι άτολμος, δεν έχω το κουράγιο να βγω μπροστά, όπως κάνουν άλλοι, που τους θαυμάζω. Προσπαθώ όμως συνειδητά να μην είμαι απών από τη ζωή μου. Όσο... low budget (χαμηλού προϋπολογισμού) και αν γίνεται (μου την κάνουν) χρόνο με τον χρόνο. Σημασία έχει να προχωράς και με τα 5.592, και με τα 1.592, και με τα 592 ευρώ τον μήνα. Αυτά σου έλαχαν; Κάνε κάτι. Κάτι σαν αυτό που γίνεται τώρα στο θέατρο, για να περάσουμε από τη σκηνή της καθημερινότητας στη σκηνή, ή μάλλον στο γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.
Εκεί (το πήρατε είδηση;) από χθες ως τις 19 Δεκεμβρίου θεατρικές ομάδες νέων (και λιγότερο νέων) καλλιτεχνών κάνουν... αντίσταση στην απογοητευτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με μόνο όπλο τη διάθεσή τους να βγουν μπροστά και να εκφραστούν. Το φεστιβάλ, στο οποίο παρουσιάζουν πρωτότυπες δουλειές τους, είναι κυριολεκτικά low budget, αφού η κάθε ομάδα για να στήσει την παράστασή της έχει πάρει μόνο 500 ευρώ. Από τη γενιά λοιπόν των 592 ευρώ στους καλλιτέχνες των 500 ευρώ: Που προτίμησαν από το να κάθονται και να κλαίνε τη μοίρα τους, που δεν τους επιφύλασσε τις αμοιβές και τις δόξες ενός Μπρόντγουεϊ, να δείξουν τι μπορούν να κάνουν με τα λίγα. Τι; Σπεύσατε για να δείτε, η γενική είσοδος έχει μόλις 10 ευρώ, σχεδόν όσο το εισιτήριο ενός κινηματογράφου. «Συμβολικό» και αυτό, όπως συμβολική διάθεση έχει το φεστιβάλ: Να θυμίσει ότι τέχνη μπορεί να γίνει και από το τίποτε. Τόσο απλά. Παίρνεις το ελάχιστο και το κάνεις κάτι. Και αν αναφέρομαι στην εν λόγω διοργάνωση, το κάνω για να ενισχύσω (με τρόπο παραστατικό) την άποψή μου: Ο άνθρωπος μπορεί από το μηδέν να κάνει θαύματα.
Αρκεί να μην πέσει στην παγίδα της αυτολύπησης, της απαξίωσης των πάντων, της άρνησης. Η απογοήτευση, ειδικά αυτές τις δύσκολες ημέρες, όταν καθορίζει τις συμπεριφορές μας είναι συναίσθημα πολυτελείας. Κυρίως – επιμένω! – όταν την επικαλούνται εκείνοι που δεν έχουν καλά καλά ξεκινήσει τις ζωές τους: Τα παιδιά που παίρνουν συγχωροχάρτι από αναλυτές, δημοσιογράφους και πολιτικούς, από όλους όσοι βγαίνουν και δικαιολογούν την αδικαιολόγητη απόφασή τους να μην πάρουν μέρος στο παιχνίδι που κρίνει τις ζωές τους. Ενώ θα έπρεπε να είναι οι πρωταγωνιστές του. Γιατί, και αν η ζωή που τους έτυχε είναι low budget, παραμένει κατά πάσα πιθανότητα και η μοναδική ζωή που τους αναλογεί. Πώς μπορούν να της γυρίζουν την πλάτη;
ΥΓ. Πληροφορίες για το εξαιρετικά ενδιαφέρον low budget festival (οι ομάδες που συμμετέχουν, τα έργα που θα παρουσιάσουν κτλ.) θα βρείτε στο http: //www. mcf. gr/
