Ασφυκτικά…καλωδιωμένος
28.8.2008
Μου έτρωγαν το κεφάλι γνωστοί και φίλοι να σταματήσω να χρησιμοποιώ το κινητό τηλέφωνό μου χωρίς εξωτερικό ακουστικό. Είχαν, δε, αρχίσει να με κλαίνε προκαταβολικά, ως νούμερο ένα υποψήφιο για καρκίνο στον εγκέφαλο. Εκείνοι ήταν ήδη εφοδιασμένοι με τελευταίας τεχνολογίας ακουστικά, που δεν αφήνουν, λένε, στην ακτινοβολία που εκπέμπει η συσκευή κανένα περιθώριο για κολπάκια. Το παραδέχομαι, άργησα να πάρω στα σοβαρά το θέμα. ΄Ημουν, νομίζω, ο μοναδικός της παρέας που εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί το ενσωματωμένο ακουστικό του τηλεφώνου του. ΄Ωσπου μου έκλεψαν το τηλέφωνο και αναγκάστηκα να αγοράσω καινούργιο. Το οποίο είχε τα δικά του εξωτερικά ακουστικά. Τα συνέδεσα. Και από τότε, όσες φορές έχετε μιλήσει από τηλεφώνου μαζί μου εσείς, άλλες τόσες έχουν μιλήσει και οι φίλοι μου. Εκείνοι προσπαθούν και ξαναπροσπαθούν, καλώντας και ξανακαλώντας με. Μόνο που, κάθε φορά, ώσπου να καταφέρω να βγάλω τη συσκευή από την τσέπη μου και να ξεμπερδέψω το καλώδιο του ακουστικού μου, ώστε να το βάλω στο αφτί μου, έχουν βαρεθεί και το έχουν κλείσει. Είμαι ο μόνος που κάθε φορά που καλούμαι να απαντήσω πρέπει να λύσω τον γόρδιο δεσμό; Και τι στο διάολο τεχνολογία είναι αυτή;
Με τα καλώδια ποτέ δεν τα πήγαινα καλά. Ειδικά από τότε που η μία και μοναδική συσκευή που βασίλευε στο σαλόνι μου, η τηλεόραση, έδωσε τη θέση της σε δεκάδες τζάντζαλα, τα μισά εκ των οποίων θαρρώ πλέον ότι είναι εντελώς άχρηστα: βίντεο, DVD, home cinema, CD, αντιγραφικό CD, ενισχυτής, κονσόλα για τη δορυφορική τηλεόραση, συσκευή ενίσχυσης σήματος, ψηφιακή κορνίζα φωτογραφιών... Εσχάτως απέκτησα και υγραντήρα της ατμόσφαιρας. Μου τον έφερε ο Γιώργος, ο οποίος απορούσε πώς ζω τόσο καιρό χωρίς αυτόν – και επιμένει να πάρω έναν για κάθε δωμάτιο του σπιτιού μου. Μαζί λοιπόν με όλα τα καλώδια που μπερδεύονταν επάνω και γύρω από τα πολύπριζα (που βρίσκονται διάσπαρτα κάτω και δίπλα από τα έπιπλά μου), δημιουργώντας μια σιχαμερή, σκονισμένη μάζα, προστέθηκε και εκείνο του υγραντήρα. Την ίδια στιγμή στην κουζίνα, τα καλώδια του πλυντηρίου ρούχων, του πλυντηρίου πιάτων, του ψυγείου, του φούρνου μικροκυμάτων, της φρυγανιέρας, της καφετιέρας, του βραστήρα, του μίξερ, του πολυκόφτη, του στύφτη και όλων των άλλων συσκευών που απαρτίζουν ένα πλήρες νοικοκυριό- οι περισσότερες εκ των οποίων είναι ζήτημα αν χρησιμοποιούνται μία φορά τον χρόνο-έφτιαχναν έναν δικό τους αποτρόπαιο μίτο. Η προσπάθεια της θείας Ιουλίας να εντάξει στο τρομακτικό σκηνικό και έναν ζυμωτή ψωμιού είχε άδοξη κατάληξη, όταν σκόνταψε η ίδια στο καλώδιό του, το οποίο είχε μπλεχτεί με το καλώδιο του ηλεκτρικού μαχαιριού, έπεσε στη μέση της κουζίνας και έφαγε όλη τη (βαριά) συσκευή στην πλάτη, με αποτέλεσμα έναν ραγισμένο σπόνδυλο. (Πάλι καλά που δεν πήγε και από πισώπλατη – ηλεκτρική – μαχαιριά!). ΄Υστερα από αυτή τη μικρή τραγωδία, ο ζυμωτής εξορίστηκε στην αποθήκη. Είχαμε, βεβαίως, ήδη αρκετά καλώδια να διαχειριστούμε...
Τα οποία καλώδια προσπάθησα πολλάκις να τιθασεύω. Τη μία μαζεύοντάς τα ένα ένα σε μασουράκια και τυλίγοντάς τα με λάστιχα, που ξεραίνονταν και έσπαγαν. Την άλλη αγοράζοντας κάτι ειδικά καρούλια («βάλτε τάξη στις συσκευές σας!») που (υποτίθεται ότι) τα νοικοκυρεύουν, τα οποία όμως (είμαι τόσο ηλίθιος;) ποτέ δεν έμαθα να χειρίζομαι σωστά. Την παράλλη, δένοντάς τα όλα μαζί σε... θημωνιές, με αποτέλεσμα, κάθε φορά που ήθελα για τον έναν ή τον άλλον λόγο να βγάλω ένα εξ αυτών από την πρίζα, να μην ξέρω ποιο είναι ποιο και, αντί π.χ. να τραβάω την πρίζα του βίντεο, να τραβώ εκείνη της δορυφορικής, με αποτέλεσμα να αποσυντονίζεται ο αποκωδικοποιητής και να σπαταλάω ώρες ατελείωτες για να τον συνεφέρω. Δεν μπορούσα που δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλα αυτά τα καλώδια, έβαλα στη ζωή μου και το καλώδιο με τα εξωτερικά ακουστικά του κινητού. Και βρέθηκα να κυκλοφορώ με ένα αφόρητα μπλεγμένο κουβάρι το οποίο πρέπει να ξεμπερδέψω σε χρόνο dt, κάθε φορά που το τηλέφωνο χτυπάει. Δίνοντας απολαυστικές παραστάσεις stand up comedy στους περαστικούς. Αν έχετε δει έναν τρελό που, ενώ από το κινητό του ακούγεται το «Moonlight Shadow» προσπαθεί να ξεμπλέξει το μαύρο κουβαράκι που έχει βγάλει από την τσέπη του, επάνω στο οποίο έχουν συχνά-πυκνά μπλεχτεί τα κλειδιά του, τραβώντας κορδόνια, λύνοντας κόμπους και κομπάκια, φιόγκους και φιογκάκια και στρίβοντας ένα καλώδιο γύρω από τον λαιμό του σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να το φτάσει ως το αφτί του, εγώ είμαι. Εγώ, που έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι, τελικά, είναι προτιμότερη η όποια ακτινοβολία στον εγκέφαλο από αυτό το μαρτύριο, το οποίο μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στον πνιγμό μου. Και που προσεύχομαι για την εποχή όπου όλα θα είναι ασύρματα. Και που απορώ με τον εαυτό μου που αφήνει την τεχνολογία να τον ταλαιπωρεί τόσο πολύ. Και που, ναι: Μισώ τα καλώδια!
΄Εχω και τον Μίλτο που με βομβαρδίζει με κάτι e-mails α λα «SOS: Η ακτινοβολία των κινητών είναι δέκα φορές πιο ισχυρή από εκείνη του ακρωτηρίου Κανάβεραλ την ώρα απογείωσης του διαστημοπλοίου Κολούμπια», «Μην το διαγράψετε, πολύ σημαντικό μήνυμα: Η χρήση εξωτερικών ακουστικών μειώνει κατά 30% τον κίνδυνο πρόκλησης ουρολοίμωξης και ποδάγρας για τις οποίες ευθύνονται, σύμφωνα με έρευνες αυτοεξόριστων θιβετιανών επιστημόνων στο Λονδίνο, τα κινητά τηλέφωνα», «Απίστευτο! Η ταυτόχρονη χρήση τεσσάρων κινητών μέσα σε δωμάτιο 16 τ.μ. μπορεί να λιώσει ένα κιλό παγωτό βανίλια Μαδαγασκάρης ή να θρυμματίσει 40 μακαντάμια. Σκεφτείτε τι κάνει στα μυαλά μας». Και να επιμένει: «Ποτέ να μη μιλάς χωρίς να χρησιμοποιείς εξωτερικά ακουστικά».΄ Ετσι, λύνω και ξαναλύνω και εγώ τους αναθεματισμένους κόμπους, για να επικοινωνήσω. Που δεν επικοινωνώ. Και βλαστημάω την ώρα και τη στιγμή κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνό μου. Και όχι, δεν θέλω να καρφιτσώνω το ακουστικό στο στήθος μου και να προχωρώ καλωδιωμένος σαν τον Τζέιμς Μποντ, όσο και αν αυτό θα κάνει (διαδίδουν κάποιοι...) πιο εύκολη την κατάσταση. Και ναι, αγόρασα καλώδιο με ένα ακουστικό, που μου είπαν ότι είναι πιο εύκολο από τα δύο ακουστικά, αλλά πάλι σαλάτα τα κάνω. Αλλά, ας αφήσουμε εμένα. Εσείς πώς τα καταφέρνετε; Δεν έχετε κανένα πρόβλημα με το καλώδιό σας; Δεν καταλαβαίνετε πώς είναι δυνατόν να μην μπορώ να το χειριστώ; Δεν σας μπλέκεται ποτέ; Τόσο άχρηστος είμαι λοιπόν;
ΥΓ.: Ενώ έγραφα τα παραπάνω, χτύπησε το κινητό μου. Πάτησα την αποδοχή κλήσης, έβαλα στο αφτί μου το εξωτερικό ακουστικό και άρχισα να ρωτάω «Παρακαλώ; Ναι; Ναι; Ναι; Ποιος είναι; Ναι; Παρακαλώ;», χωρίς να παίρνω απάντηση. Λίγο μετά συνειδητοποίησα ότι το ακουστικό από το οποίο περίμενα απόκριση ήταν εκείνο του iPod μου και ότι εκείνο του τηλεφώνου μου είχε γλιστρίσει και κρεμόταν κάτω από το γραφείο.
