Ο ξινός, ο ψηλός και ο υδρόβιος
4.9.2008
Κάθε φορά που έβλεπα τον Ζακ Ρογκ να κάνει δηλώσεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες νόμιζα ότι έβγαινε για να κηρύξει κάποιον πόλεμο. Τέτοιον ανθρωποδιώκτη, τέτοια ξινίλα, μόνον αυτός και η Κοντολίζα Ράις, όποτε δηλώνει ότι με πολύ μεγάλη της λύπη οι ΗΠΑ πρέπει να εισβάλουν σε μία ακόμη χώρα για να τιμωρήσουν τους κακούς και να φέρουν τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία, το χαμόγελο στα χείλη των κατοίκων της. Αν, όμως, η Ράις είναι υποχρεωμένη εξ επαγγέλματος (δημόσια δερβέναγας) να έχει κάτι το αποτρόπαιο, κάτι το φοβιστικό, κάτι το «έξω από εδώ και μακριά!», ο Ρογκ για ποιον λόγο πρέπει να περιφέρει στις κάμερες μια αίσθηση ληγμένου γιαουρτιού με απελπιστικά χαμηλά λιπαρά; Αυτός τη χαρά του αθλητισμού (υποτίθεται ότι) διαφημίζει, οπότε κάθε άλλο παρά κακό θα έκανε ένα κάποιο χαμόγελο. Που, αν η χαρά του αθλητισμού είναι αυτό που διαβάζω μέσα στα γυάλινα μάτια του (είναι αληθινά;), μη σώσω να ξανακάνω κοιλιακό! Να καθηλωθώ για πάντοτε σε μια πολυθρόνα (κατά προτίμηση από εκείνες που σου κάνουν χαλαρωτικό μασάζ) και να αρχίσω να κατεβάζω τις πίτσες τη μία μετά την άλλη, ώσπου να πεθάνω από υπερβολική δόση μοτσαρέλας. Δεν ακούγεται άσχημο...
Αυτό με τις πίτσες το κάνει, εξάλλου, και ο χρυσός (πολυ)ολυμπιονίκης της κολύμβησης Μάικλ Φελπς. ΄Ολη την ημέρα, φρόντισαν να μας ενημερώσουν, τρώει. Τι καλτσόνε, τι τέσσερις εποχές, τι με διπλό τυρί και τετραπλό μπέικον, τι από τις άλλες με τον ανανά και το πεπεροντσίνο... Μιλάμε για πολλή πίτσα. Και αν, λέει, δεν έχει χορτάσει (διότι η πίτσα, ως γνωστόν, είναι πράγμα ελαφρύ, αφρός που «δεν σε πιάνει»), καταβροχθίζει από πάνω και ένα κιλό μακαρόνια και τρεις-τέσσερις ομελέτες και δέκα τόνους τσιζ κέικ ή άλλες παρεμφερείς βόμβες λιπαρών, χοληστερίνης κτλ. Κάποτε ήταν η ντόπα που έκανε τους υπεραθλητές, τώρα είναι η ομελέτα. Καλπάζει η επιστήμη! Και εγώ, που εδώ και έναν χρόνο ζω μόνο με ψητό κοτόπουλο, μαρουλοσαλάτες (με μία κουταλιά της σούπας λάδι, τη δεύτερη ούτε να τη σκεφτώ δεν μου επιτρέπεται) και κάτι ρυζογκοφρέτες που δεν θα τις άγγιζαν ούτε οι πεινασμένοι της Μπιάφρας, και παραμένω πεισματικά καρφωμένος στα 70 κιλά; Και αυτό, με τρεις φορές την εβδομάδα σκληρή γυμναστική; Εγώ που κάνω παρακλήσεις για να δείξει η κακούργα ζυγαριά 69 (έστω, 69 και μισό) και εκείνη έχει μουλαρώσει και δεν κατεβαίνει ούτε γραμμάριο; Τόσο λάθος είμαι; Μήπως, αν βουτήξω με τα μούτρα στην μπολονέζ, όπως ακριβώς βουτάει ο Φελπς στην αγωνιστική πισίνα, αρχίσω να αδυνατίζω;
Τα έχω παρεξηγήσει, μου λένε, τα πράγματα: Ο Φελπς γυμνάζεται όλη μέρα, οπότε ό,τι και αν φάει το καίει. Να κάνω ότι το πίστεψα και να κλείσω εδώ το θέμα ή να προσφύγω στον πολυαγαπημένο ΖΖΖΖΖΖακ ΓΓΓΓΓΓογκ (Ζακ Ρογκ στα ελληνικά), που θα έλεγε και ο Αλέξης Κωστάλας, και να δημιουργήσω μεταολυμπιακό σκάνδαλο; Γιατί πώς είναι δυνατόν να γυμνάζεται όλη μέρα ένας άνθρωπος που όλη μέρα τρώει σαν γουρούνι; Με τι στομάχι-τούμπανο πέφτει στις πισίνες και τις οργώνει, όταν κανονικά θα έπρεπε, με την πρώτη απλωτή, να βρεθεί στον πάτο; Μόνο σε εμένα δεν επιτρέπεται να κολυμπάω όταν προηγουμένως έχω φάει; Ενώ ο Φελπς, που το μόνο σίγουρο είναι ότι πριν... από οτιδήποτε έχει φάει τον αγλέουρα, δεν καταλαβαίνει τίποτε; Τι φαινόμενο και αυτό! Το παρατηρώ και το θαυμάζω. Και προσπαθώ να καταλάβω. Τελικά η πίτσα παχαίνει ή αδυνατίζει; Μήπως το μυστικό της σωστής διατροφής κρύβεται στον συνδυασμό πίτσας και ομελέτας; ΄Η μήπως μας δουλεύουν ψιλό γαζί;
Εγώ με αυτή την αίσθηση υποδέχτηκα και με την ίδια ακριβώς αίσθηση αποχαιρέτισα τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου: θεωρώντας ότι με δουλεύουν ψιλό γαζί, όταν επιμένουν να μου σερβίρουν αθλητικά και ολυμπιακά ιδεώδη τη στιγμή που όλα είναι ντόπα για την κονόμα. Δεν το έμαθα, βεβαίως, φέτος. Ούτε ανήκω στην κατηγορία των Ελλήνων που έκπληκτοι πληροφορήθηκαν ότι ναι, ντοπάρονται και οι δικοί μας αθλητές. Είμαι από εκείνους που το γνωρίζουν εδώ και πολλά χρόνια, από τότε ακόμη που τα μετάλλια κατέφθαναν με τη σέσουλα από το εξωτερικό – πόσο ξαφνικά διακόπηκε η εισαγωγή τους! Γι' αυτό και δεν έχω σε μεγάλη εκτίμηση τον πρωταθλητισμό, όπως γίνεται και εδώ και σε όλον τον κόσμο. Γι' αυτό είμαι επιφυλακτικός σε όλα αυτά τα υπεράνθρωπα ρεκόρ που κάνουν κάποιοι αθλητές-χρυσωρυχεία (για τις πολυεθνικές).
Δεν με αφορά το παιχνιδάκι τους, διότι υποτιμάει τη νοημοσύνη μου. Διότι προσπαθεί να με κάνει συνένοχο σε μια απάτη. Διότι είναι ευτελές και κάλπικο. Το βλέπεις και στο παγωμένο πρόσωπο του Ρογκ ότι δεν πιστεύει ούτε λέξη από αυτά που λέει. Πρέπει, όμως, να τα πει επειδή είναι η δουλειά του. Διότι, αν δεν παινέψει το σπίτι του, θα πέσει να τον πλακώσει και τότε δεν θα έχει λόγο ύπαρξης ο άμοιρος... Βγαίνει, λοιπόν, και μιλάει σαν προγραμματισμένο ρομπότ, σαν μηχανοκίνητο ανθρωποειδές. Μόνο που δεν έχουν προφτάσει να τον προγραμματίσουν ώστε να χαμογελάει κιόλας. Το επόμενο μοντέλο, σε μια Ολυμπιάδα του μέλλοντος όπου ο Φελπς (ο όποιος Φελπς) θα τερματίζει προτού καν πέσει στο νερό και ο Γιουσέιν Μπολτ (ο όποιος Μπολτ) θα πετάει στην κυριολεξία σπάζοντας (εντελώς) το παγκόσμιο ρεκόρ και κάνοντας τα εκατό μέτρα σε μηδέν δευτερόλεπτα, σε μια Ολυμπιάδα όπου η ντόπα θα είναι κάτι παραπάνω από νόμιμη, θα χαμογελάει κιόλας! Τότε ο Ρογκ (ο όποιος Ρογκ) μπορεί και να είναι αξιαγάπητος. Διότι, είπαμε, η επιστήμη προοδεύει!
