Κατοικοεδρεύει ένας σκύλος έξω από την αμερικανική πρεσβεία, πολύ αλήτης. Είναι από εκείνα τα τυχερά αδέσποτα, με το ταμπελάκι στον λαιμό, που σημαίνει ότι κάποιος τους δίνει μια φούχτα φαγητό κάθε μέρα. Ένας ταμπελοφόρος που παραμονεύει τα αυτοκίνητα που περνάνε και στη συνέχεια τα κυνηγάει για μερικά μέτρα, γαβγίζοντας μανιασμένα και βάζοντας τη μουσούδα του σχεδόν πάνω στις εν κινήσει ρόδες τους. Κάθε φορά που περνάω από την περιοχή του για να πάω στο γραφείο, τρέμει το φυλλοκάρδι μου: Έχει επίγνωση της επικινδυνότητας του παιχνιδιού του; Καταλαβαίνει πόσο εύκολα μπορεί να τον πάρει από κάτω κάποιο τετράτροχο, όπως έχει συμβεί με τόσα άλλα σκυλιά στους ανά την Ελλάδα δρόμους; Είμαι σχεδόν σίγουρος, όποτε παρακολουθώ τα κόλπα του, ότι την επόμενη μέρα δεν θα τον συναντήσω χαρωπό και ζωηρό να στήνει νέες παγίδες. Είναι όμως (ευτυχώς) πάντα εκεί, από τους πιο συνεπείς σεκιουριτάδες της πρεσβείας. Λίγα στενά πιο πάνω, μερικές εβδομάδες πριν, ένας άλλος τετράποδος αλητάκος δεν είχε την τύχη του. Τον είδα νεκρό, στην άκρη του δρόμου, ανάμεσα στα αγριόχορτα. Επρόκειτο για μια από εκείνες τις εικόνες που σε κάνουν να αποστρέφεις το βλέμμα σου, που φέρνουν δάκρυα στα μάτια σου, αλλά και που επαναφέρουν στο μυαλό σου τον προβληματισμό σχετικά με το πόσο απρόσεκτοι (για να χρησιμοποιήσω έναν επιεική χαρακτηρισμό) οδηγοί είναι οι Έλληνες. Γιατί άραγε;
Θεωρώ ότι ο τρόπος με τον οποίο οδηγεί ένας λαός δείχνει πολλά για τον πολιτισμό του. Δεν είμαι στατιστικολόγος, μιλάω από την εμπειρία που έχω αποκομίσει από τα ταξίδια μου σε διάφορα μέρη του κόσμου. Την αναρχία που είδα στους δρόμους του Καΐρου και άλλων πόλεων της Αιγύπτου δεν την έχω συναντήσει ούτε στην Ελλάδα: όποτε θέλουν ξεκινάνε, όποτε θέλουν σταματάνε, όπου θέλουν παρκάρουν. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια ακόμη και λεωφορείο να ακινητοποιείται στη μεσαία λωρίδα πολυσύχναστης λεωφόρου και να αποβιβάζει επιβάτες. Εξίσου χαώδης και η συμπεριφορά των πεζών, που δεν καταλάβαιναν ούτε από φανάρια ούτε από διαβάσεις. Μια απ’ τα ίδια και στην Τζαμάικα. Τον σταυρό μας κάναμε κάθε φορά που επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο με όλα τα μέλη του σώματός μας στη θέση τους, καθώς στους δρόμους του νησιού την κυκλοφορία (απο)ρύθμιζε η μαστούρα. Αντιθέτως, στην Ταϊλάνδη δεν ήθελαν βοήθεια για να χαλαρώσουν: οι μακάριοι οδηγοί της Μπανγκόκ, αντί να εκνευρίζονται για την απερίγραπτη κίνηση, έγερναν πάνω στο τιμόνι τους και έπαιρναν έναν υπνάκο. Και αν εσύ, μην αντέχοντας να περιμένεις 20 και βάλε λεπτά για να κάνεις 100 μέτρα, έβγαινες έξω από το αυτοκίνητο κατακόκκινος από την υπέρταση και χτυπούσες το κεφάλι σου στην άσφαλτο, σε κοιτούσαν με απορία: «Είναι τρελοί αυτοί οι Ευρωπαίοι!».
Τρελοί ξετρελοί, οι Ευρωπαίοι σε πολύ μεγάλο ποσοστό είναι προσεκτικοί και ευγενικοί οδηγοί: Σε Αγγλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ελβετία, Σουηδία κτλ., δίνουν πάντα προτεραιότητα στον πεζό, σέβονται τη σήμανση στους δρόμους, προσέχουν τα ζώα. Στη γειτονική Ιταλία λιγότερο, αλλά και εκεί η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από αυτή που βλέπουμε στους ελληνικούς δρόμους. Εδώ... Δεν χρειάζεται να περιγράψω ξανά αυτά που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, την αγένεια, την απροσεξία, την εγκληματική (για δίποδα και τετράποδα) αδιαφορία. Ο ελληνάρας οδηγός είναι μία από τις χειρότερες ράτσες που κυκλοφορούν παγκοσμίως. Και το πολυμασημένο ελαφρυντικό, ότι δηλαδή ευθύνεται το ανοργάνωτο κράτος που τον κάνει θηρίο ανήμερο, δεν το δέχομαι. Το κράτος το φτιάχνουν οι άνθρωποί του. Επίσης, ο ευγενικός άνθρωπος είναι πάντα ευγενικός και όχι κατά περίσταση – δείτε τους Ιάπωνες στις ουρές για τρόφιμα, φάρμακα κτλ. και σκεφτείτε τι χαμός απερίγραπτός θα γινόταν αν στη θέση τους στέκονταν Έλληνες. Θεωρώ, λοιπόν, ότι ο made in Greece βασιλιάς της ασφάλτου, ο πολύ μάγκας και πολύ πρώτος, ο οποίος έχει καρφωμένα το χέρι στην κόρνα και το πόδι στο γκάζι, και που έχει μονίμως το άλλο χέρι έξω από το παράθυρο για να μουντζώνει, δεν είναι παρά η περίτρανη απόδειξη του πόσο αγενείς είμαστε. Δυστυχώς.
Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, τις ώρες της αιχμής, τότε που οι κόρνες ανάβουν, σκέφτομαι ενίοτε ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας: Ότι, ξαφνικά, εκεί που οι «εγκλωβισμένοι» ξεσπάνε όλο τον εκνευρισμό, όλη τη μανία τους, όλο το μίσος τους για τη μίζερη ζωή τους στα κλάξον – ωραία παλιομοδίτικη λέξη – ένα μαγικό μηχάνημα (σαν εκείνο που απενεργοποιεί τα κινητά τηλέφωνα μέσα στις μεγάλες αίθουσες συναυλιών) απενεργοποιεί κάθε ήχο. Δείτε και εσείς την εικόνα: Οι έξαλλες σοφεράντζες να πιέζουν, να κοπανάνε το χαρακτηριστικό «κομβίο» στο κέντρο του τιμονιού με όλη τους τη δύναμη, αλλά «μπιπ» να μη βγαίνει από πουθενά. Τότε, ποιον τρόπο θα έβρισκαν για να εκτονώσουν το μίσος τους για τους συμπολίτες τους που έκαναν τόλμησαν να βγουν στους δρόμους εμποδίζοντας το δικό τους θριαμβευτικό πέρασμα; Φοβάμαι ότι θα έβλεπα τρομακτικά πράγματα: οδηγούς που θα έβγαιναν έξω από το όχημά τους και θα ξεσπούσαν ουρλιάζοντας το μένος τους στα αυτοκίνητα των διπλανών τους και των μπροστινών τους, χαράσσοντάς τα με τα κλειδιά τους, σπάζοντας τα τζάμια τους, δαγκώνοντας τις λαμαρίνες τους. Οδηγούς που θα μαχαίρωναν τους δικυκλιστές και θα έκλεβαν τις ευκίνητες μηχανές τους και οδηγίνες που θα ξεμάλλιαζαν και θα πυροβολούσαν η μία την άλλη... Η εικόνα μοιάζει αστεία, είναι όμως (και) τρομακτική. Γιατί αγριέψαμε πολύ σε αυτήν την αυτοκινητοκρατούμενη χώρα. Και ξεχνώντας ότι το σαραβαλάκι μας είναι ένα μέσο που διευκολύνει τη ζωή μας, το χρησιμοποιούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να τις κάνουμε όσο το δυνατόν πιο δύσκολες. Ξεχνώντας ότι η ζωή μπορεί να είναι μια υπέροχη βόλτα, αν οδηγούμε ήρεμα και προσεκτικά. Ήταν ένα κοινωνικό μήνυμα από τα «Τριτοκοσμικά» και από τη θεία Ιουλία.
