΄Ωρα για αναπαλαίωση;
11.9.2008
Μέχρι πρότινος μετά το ξύρισμα δεν έβαζα στο πρόσωπό μου τίποτε. Λίγο κρύο νερό και έξω από την πόρτα. Η αλήθεια είναι ότι ενίοτε το δέρμα μου με «τραβούσε» ελαφρώς, αλλά αυτό διαρκούσε πέντε, δέκα λεπτά το πολύ, οπότε δεν του έδινα σημασία. Τέτοια άνεση. ΄Ολα άλλαξαν μετά την επίσκεψή μου σε ένα κατάστημα με είδη προσωπικής υγιεινής. Για ένα αφρόλουτρο είχα πάει. Και για ένα ψαλιδάκι για τα νύχια. ΄Επεσα όμως, ως φαίνεται, στη λάθος για την τσέπη μου πωλήτρια – τη σωστή, εν προκειμένω, για την επιχείρηση. Με πλησίασε ύπουλα, τη στιγμή που δεν μπορούσα να αποφασίσω αν ήθελα αφρόλουτρο με μυρωδιά μέντας ή μιμόζας. «Μπορώ να σας βοηθήσω;», ακούστηκε πίσω από την πλάτη μου η μεφιστοφελική φωνούλα της. «΄Οχι, απλώς χαζεύω...». «Η μέντα πηγαίνει πιο πολύ ως μυρωδιά σε άντρες σαν εσάς, με σταρένιο δέρμα».΄Ηταν η λέξη σταρένιο, με όλη τη γοητεία που εμπεριέχει, η οποία αρχικά με έριξε. Κοίταξα την πωλήτρια με το ύφος που παίρνει και ο (σταρένιος) Τζορτζ Κλούνεϊ όποτε ποζάρει στους φωτογράφους, δοκιμάζοντας την ακαταμάχητη γοητεία μου, πήρα το αφρόλουτρο με τη μέντα και κατευθύνθηκα προς το ταμείο. «΄Εχουμε και έναν καταπληκτικό αφρό ξυρίσματος με άρωμα και εκχύλισμα μέντας, πολύ δροσερό...», με ακολούθησε εκείνη. «Ναι, ε;». «Ναι, προχθές τον φέραμε και έχει γίνει ανάρπαστος, δεν μπορείτε να φανταστείτε!». Λίγο μετά στεκόμουν μπροστά στο ράφι με τους καινούργιους αφρούς και μύριζα μέντες, ευκάλυπτους, και κάτι αγριόχορτα που δεν θυμάμαι πώς τα έλεγαν, αλλά που, σύμφωνα με τη σατανική πωλήτρια, έκαναν το ξύρισμα πολύ απαλό και εμπόδιζαν «τις τρίχες να γυρίσουν μέσα στο δέρμα γλιτώνοντάς σας από ερεθισμούς, κοκκινίλες και σπυράκια. Αν και εσείς δεν μοιάζετε να έχετε τέτοιο πρόβλημα. Το δέρμα σας λάμπει. Τι φοράτε μετά το ξύρισμα;». Τίποτε. «Τίποτε;». Πώς δεν μου έπεσε ξερή, εκεί, ανάμεσα στα Chanel και στα Gucci, να το έχω και κρίμα στον λαιμό μου;
Ευτυχώς, γρήγορα συνήλθε. Με κοίταξε με το πιο σοβαρό (και αυστηρό) ύφος της. Και αποφάνθηκε: «Καταστρέφετε το δέρμα σας αν το αφήνετε χωρίς ενυδάτωση!».΄Ενιωσα την ανάγκη να της εξηγήσω ότι η σωστή ενυδάτωση του προσώπου μου δεν ήταν μέσα στις προτεραιότητές μου καθώς είχα άλλα έξοδα και άλλες έννοιες εκείνη την εποχή. Δεν με άκουγε. Πήρε ένα μπουκαλάκι, άδειασε μερικές σταγόνες στο χέρι μου και με διέταξε: «Απλώστε το με κυκλικές κινήσεις στο πρόσωπό σας αποφεύγοντας την περιοχή κάτω από τα μάτια». ΄Ηταν δροσιστικό, να πω ψέματα; «Αβοκάντο», μου ψιθύρισε συνωμοτικά, «δεν υπάρχει καλύτερο για ενυδάτωση». Και για γκουακαμόλε επίσης, δεν ήταν όμως της παρούσης, προείχε το ρεκτιφιέ μου.΄Ισα ίσα προλάβαινα, με διαβεβαίωσε η σωτήρας μου, να συμμορφώσω τα πράγματα, γιατί «τα σαράντα δύο είναι μια επικίνδυνη ηλικία».
Η αλήθεια είναι ότι με πέτυχε μια μέρα που ήμουν μάλλον επιρρεπής σε θεωρίες περί αιώνιας νεότητας, ή έστω περί της ανάγκης για μια κάποια συντήρηση. Μερικές ώρες νωρίτερα είχα συναντήσει στον δρόμο έναν συμμαθητή από το δημοτικό, ο οποίος είχε καταντήσει σαν τον Ντάνιελ Ντέι-Λούις στο φινάλε του «Θα χυθεί αίμα», ερείπιο! Μαζί του ήταν και η γυναίκα του, γνωστή μου επίσης από το δημοτικό (από τότε τα είχαν), η οποία από κουκλίτσα α λα Σίρλεϊ Τεμπλ είχε γίνει ίδια η μάμα ΄Εντνα του Τζον Τραβόλτα στο «Hairspray». Να υποθέσω ότι κανένας από τους δύο δεν φρόντισε το δέρμα του όπως έπρεπε; Το υπέθεσα. Και η πωλήτρια που καραδοκούσε το εκμεταλλεύτηκε εντέχνως!
Βγήκα από το μαγαζί με ενυδατικό σαπούνι για μετά το ξύρισμα, λοσιόν για μετά το σαπούνισμα και κρέμα που έμπαινε πάνω από τη λοσιόν «για ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, αν θέλετε να γίνει σωστή δουλειά». Εκτός αυτών των «απολύτως απαραίτητων», κατά την πωλήτρια, είχα αγοράσει: κρέμα νυχτός με αλόη βέρα, κρέμα για κάτω από τα μάτια «γιατί δεν ε-πι-τρέ-πε-ται να κάνουμε σακούλες εκεί», κάτι κομπρέσες με χαμομήλι «για αποτοξίνωση του δέρματος μία φορά την εβδομάδα», τρία σακουλάκια-μάσκες προσώπου με άργιλο «για άμεση σύσφιγξη» και διάφορα άλλα που ντρέπομαι να τα πω. Εκείνο το βράδυ, στην έξοδό μου για φαγητό με κάτι φίλους, έτσι που είχα πασαλειφτεί γυάλιζα όπως ο Γιάννης Φλωρινιώτης όποτε βγαίνει στην τηλεόραση για να διαφημίσει την αιώνια νεότητά του – πέραν του ότι η κρέμα με την αλόη παραήταν πηχτή, με αποτέλεσμα να ιδρώνω και να ξεϊδρώνω. Αργότερα έμαθα ότι την κρέμα νυκτός τη βάζεις προτού κοιμηθείς και όχι προτού βγεις, όσο αργά και αν έχει προγραμματιστεί η έξοδος. Δεν με ενδιέφερε όμως πλέον. Και η αλόη και τα χαμομήλια και οι άργιλοι είχαν όλα πεταχτεί στα σκουπίδια, επειδή έπιαναν χώρο στο μπάνιο. Και επειδή είχα καταλάβει ότι δεν είμαι εγώ για τέτοια πράγματα. Και δεν τα πολυπιστεύω και δεν μου είναι εύκολο να τα εντάξω στο καθημερινό πρόγραμμά μου. Τα βαριέμαι! Επέστρεψα στο νεράκι του Θεού λοιπόν, και έχει ο Θεός.
Το πολύ πολύ να σταφιδιάσω πιο γρήγορα από τους άλλους. Ε, και; Στο μεταξύ, όμως, η σατανική πωλήτρια είχε καταχωρίσει το όνομά μου και τη διεύθυνσή μου σε κάτι περίεργους καταλόγους και τώρα, κάθε λίγο και λιγάκι, μου στέλνουν νέα δείγματα με κρέμες από άλατα της Νεκρής Θάλασσας, με πίλινγκ από φύκια της λίμνης Τιτικάκα, με τονωτικές λοσιόν από πλακούντα ιππόκαμπου...΄Αλλα τα πετάω, άλλα τα χαρίζω.
Τραγική (πολύ τραγική) ειρωνεία: προχθές συνάντησα στον δρόμο τη Μίνα, με την εξάχρονη κόρη της. «Ελεάνα, πες “γεια” στον κύριο Κοσμά». «΄Ελα τώρα που θα με λέει κύριο το παιδί!», μέσα στην άνεση εγώ, «Κοσμά θα με λέει!». «Πες “γεια” στον Κοσμά», η μανούλα. «Καλέ μαμά, δεν μπορώ να τον πω μόνο Κοσμά, αφού είναι πολύ μεγάλος!», το βρωμόπαιδο. Μήπως να δοκιμάσω τελικά τη μάσκα με πλακούντα ιππόκαμπου που υπόσχεται γρήγορα αποτελέσματα;
