Kάποτε μαζευόμασταν και παρακολουθούσαμε τρώγοντας πίτσες τον διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον, στοιχηματίζοντας, μάλιστα, ποιος θα ήταν ο νικητής. Ωραία περνούσαμε. Σήμερα τις πίτσες τις παραγγέλνουμε για να παρακολουθήσουμε υπουργικά συμβούλια, πολιτικά μαχαιρώματα, διαγγέλματα της πρωθυπουργού της Ευρώπης Ανγκελα Μέρκελ. Και στοιχηματίζουμε πόσο γρήγορα θα βγει η Ελλάδα από το ευρώ και θα επιστρέψει στην ανταποδοτική οικονομία τού «σου δίνω δέκα αβγουλάκια, δώσε μου τρία κιλά πατάτες και δύο μέτρα μουσαμά για το τραπέζι της κουζίνας». Ένα κομμάτι πίτσα είχε στο στόμα της η θεία Ιουλία την ώρα που ανακοινώθηκε η υπουργοποίηση του Αδώνιδος Γεωργιάδη και κοντέψαμε να τη χάσουμε.
«Εγώ δεν ψήφισα το ΠαΣοΚ για να δω τον ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση», αυτά ήταν τα πρώτα λόγια της όταν κατάφερε ύστερα από δύο-τρία λεπτά αγωνίας να ξανακαταπιεί κανονικά και να πάρει αέρα. Εγώ πάλι νομίζω ότι πρέπει να σταματήσεις να τρως την ώρα των δελτίων ειδήσεων και των πολιτικών μαγκαζίνο, της είπα. Θυμίζοντάς της ότι και κατά τη στιγμή που ανακοινωνόταν από τηλεοράσεως η τοποθέτηση του Φίλιππου Πετσάλνικου στη θέση του Πρωθυπουργού έτρεχα να της φέρω νερό γιατί της είχε στραβοκαθήσει στον λαιμό ένα κρουασανάκι. Μια απ’ τα ίδια (αυτή τη φορά με κουλουράκι κανέλας) είχαμε ζήσει και τη στιγμή που ο Απόστολος Κακλαμάνης αποκάλυπτε μπροστά στις κάμερες ότι υπήρξε και εκείνος υποψήφιος πρωθυπουργός. Τις αποκαλύψεις για τις υπόλοιπες υποψηφιότητες για την... περιζήτητη (!) θέση τις απολαύσαμε με ένα ξερό χαμόμηλο προκειμένου να αποφύγουμε επικίνδυνες γαστρεντερικές διαταραχές.
Για δες συνωστισμός στον δρόμο προς το Μαξίμου, σχολίασα. Ποιος θα το έλεγε ότι την ώρα της βύθισης του «Τιτανικού» θα εμφανίζονταν τόσο πολλοί καπετάνιοι, πρόθυμοι να τον συνοδεύσουν στον πάτο. Τελικά μόνο στη θεία Ντίνα που είναι οργανωμένη στο ΠαΣοΚ Μοσχάτου δεν πρότειναν την πρωθυπουργία. «Της την πρότειναν» με κοίταξε με την απόγνωση να λάμπει στα μάτια της η θεία, «αλλά αρνήθηκε γιατί ήθελαν να της επιβάλουν τους δικούς τους υπουργούς, από ΠαΣοΚ και Βερολίνο. Έτσι τουλάχιστον μου είπε».
Αν αυτό το άκουγα μερικά χρόνια πριν θα είχα πέσει στα πατώματα από τα γέλια. Σήμερα όχι μόνο δεν γελάω, αλλά και δεν αποκλείω τίποτε. Ούτε καν την πιθανότητα να δω τη θεία Ντίνα αγκαλιά με την Κριστίν Λαγκάρντ να μας ανακοινώνουν την υποχρεωτική «μετατόπιση» της Ελλάδας στην υποσαχάρια Αφρική. Όλα τα πιστεύω πλέον. Σχεδόν όλα. Γιατί υπάρχει και κάτι που όσο περνάει ο καιρός όλο και λιγότερο το πιστεύω: ότι έχει σωτηρία αυτή η χώρα. Μου το επιβεβαιώνουν καθημερινά με τις δηλώσεις και τις ενέργειές τους οι κυβερνώντες, εντός και εκτός συνόρων. Μου το επιβεβαιώνουν κυρίως με την αδυναμία τους να κοιτάξουν δύο μέτρα πέρα από την υπουργική καρέκλα τους ή το βουλευτικό έδρανό τους. Για εκείνους αυτά είναι η κορυφή του κόσμου την οποία έχουν κατακτήσει («kings of the world», για να ξαναθυμηθούμε τον «Τιτανικό») και δεν προτίθενται να εγκαταλείψουν ποτέ. Από εκεί πάνω παρακολουθούν το θέαμα, με τις χιονοστιβάδες να σαρώνουν εμάς που ζούμε στους πρόποδες, που δεν υπήρξαμε ποτέ θιασώτες της αναρρίχησης (στην εξουσία). Εμάς που μας αξίζει σίγουρα κάτι καλύτερο από αυτό που ζούμε. Αλλά και που, αν δεχθώ ότι πρέπει να πληρώσουμε για τα λάθη μας (δεν κάναμε λίγα), τιμωρούμαστε με σκληρότητα.
Εμένα, που παρακολούθησα με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις από την ημέρα που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα ως τη στιγμή που η νέα... ευέλικτη και ολιγοπρόσωπη κυβέρνησή μας (από τα πιο κακόγουστα ανέκδοτα που έχω ακούσει ποτέ) ανέλαβε έργο. Τις παρακολούθησα τρώγοντας πολλές πίτσες (για να συμπαρασταθώ και στη δοκιμαζόμενη Ιταλία) και πολλά σουβλάκια. Όχι επειδή πεινούσα, από εκνευρισμό για την κοροϊδία που υφιστάμεθα τη στιγμή που καταστρεφόμαστε. Ανήκω, βλέπετε, στην κατηγορία εκείνων που όποτε συγχύζονται το ρίχνουν στο φαγητό. Και τους τελευταίους μήνες είμαι μονίμως συγχυσμένος. Έχω και τη θεία Ιουλία (του «απελπίζομαι σημαίνει τρώω» και εκείνη) που από τότε που ξεκίνησε ο διεθνής διασυρμός μας έχει πάρει εννέα κιλά. «Το βράδυ μιλάει ο Παπανδρέου, θα μας φτάσει ένα κιλό εκλεράκια;», «το απόγευμα θα κάνει ανακοινώσεις ο Σαμαράς, φέρε τρίγωνα Πανοράματος», «κάτι ακούστηκε για νέους φόρους, αγόρασέ μου υλικά να φτιάξω μουσακά και ραβανί».
Όποτε της βάζω τις φωνές και την αποκαλώ θηλυκό Βενιζελοπάγκαλο (ως προς την πληθωρική εμφάνιση και μόνο αυτή) μου λέει ότι τρώει τώρα που έχουμε, γιατί σε λίγο με την Κατοχή (του κεφαλαίου) που έρχεται... «Και στην Κατοχή την άλλη, παιδί μου, την παλαιότερη, στην Τήνο είχε κάθε οικογένεια το γουρούνι της και επιβίωσε. Τώρα, πού να το βάλουμε το γουρούνι, στον ακάλυπτο; Μήπως να επιστρέψουμε στο χωριό;». Μήπως να ηρεμήσεις; «Πώς, με αυτά που ακούω και βλέπω; Ο Αβραμόπουλος επέστρεψε, το έμαθες; Πες μου ότι δεν θα ξαναφέρουν και τον Αντώναρο, δεν θα το αντέξω».
Ο Αντώναρος είναι εδώ, θεία μου, κάνει δηλώσεις. «Πιάσε μου δυο φέτες τσουρέκι, από το γεμιστό, με τη σοκολάτα γάλακτος, για τον Αντώναρο, ρε γαμώ το!». Και μετά; «Underberg και το κέφι συνεχίζεται» που έλεγε και η προ καιρού διαφήμιση για το χωνευτικό ποτό. «Γερμανικό δεν ήταν αυτό, παιδί μου;». Γερμανικό είναι, το διάβασα στη Wikipedia, και να που η... αχώνευτη η Μέρκελ, τώρα που οι Ελληνες «μαζί τα φάγαμε» και βαρυστομαχιάσαμε, φροντίζει ως και για τη χώνεψή μας. «Μήπως να αφήσω το τσουρέκι και να προτιμήσω ένα Apfelstrudel; Για να αρχίσω και εγώ να προσαρμόζομαι στη νέα εποχή...». Stimmt genau meine Tante!
