Πέντε κομμάτια (από τα μεγάλα) έφαγα ώσπου να το πετύχω, αλλά τα κατάφερα: το κέρδισα το φλουρί της βασιλόπιτας. Και αν η εξαδέλφη μου επιμένει να θεωρεί άκυρη την επιτυχία, εγώ έκτοτε μπορώ να κοιτάζω με άλλο μάτι το 2012: με το μάτι του νικητή, του «εμείς από τους πρόποδες της Γης κατακτητές της κορυφής / με τη σημαία μας ψηλά» (Μαντώ - Ρέμος). Όλα αυτά αφού προηγουμένως χάσω τα τέσσερα κιλά που έβαλα κατά τις ημέρες των εορτών. Γιατί τελικά και η κρίση παχαίνει. Μη σας πω ότι παχαίνει περισσότερο από τις περιόδους των παχιών αγελάδων – τότε που η σαμπάνια που συνόδευε το πρωτοχρονιάτικο δείπνο ήταν αγορασμένη από κάβα του Κολωνακίου και όχι από Lidl. «Μάλλον είναι ψυχολογικό» λέει η θεία Ιουλία προσπαθώντας, μάταια, να κουμπώσει την κόπιτσα της φούστας της: «Η στέρηση με φουσκώνει». Φυσικά και είναι... ψυχολογικό, συμφωνώ, πρόκειται για το γνωστό τοις πάσι «σύνδρομο του κουραμπιέ». «Υπάρχει τέτοιο;». Υπάρχει δεν υπάρχει, με τόσους κουραμπιέδες που έχεις φάει θα ήταν θαύμα αν είχες διατηρηθεί στα προ εορτών κιλά σου. «Η αλήθεια είναι ότι τους είχα πετύχει». Τους είχε πετύχει. Γι’ αυτό τους τίμησα και εγώ δεόντως. Επρόκειτο για πράξη αξιόποινη, την οποία θα πληρώσω τώρα με τόνους από βραστά κολοκυθάκια και λαχανόσουπα με μία κουταλιά λάδι, στο τέλος, για αποτοξίνωση. «Μόνο που αυτή τη φορά η αποτοξίνωση θα είναι διαρκείας» προβλέπει η θεία μετρώντας τη σύνταξη που εισέπραξε. «Αν συνεχίσουν να κόβουν, σε λίγο και το λάχανο μετά βίας θα το αγοράζω. Αυτό πια δεν είναι σύνταξη, είναι βοήθημα».
Διακρίνετε μια σύγχυση; Και εγώ. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις… γκρίζες ζώνες του εγκεφάλου της θείας μου. Πρόκειται περί επιδημίας. Σε σύγχυση με βρήκε και εμένα το 2012. Γι’ αυτό τη γονάτισα τη βασιλόπιτα. Επειδή, όταν δεν είμαι καλά, το ρίχνω στα γλυκά. «Σταμάτα, θα γίνεις σαν τον Πάγκαλο» λέει η εξαδέλφη μου. Εγώ πάλι προτιμώ να εκτονωθώ στα εναπομείναντα μελομακάρονα, παρά να αρχίσω να κυνηγώ ανθρώπους. Γιατί έτοιμος είμαι. Στην επόμενη έκτακτη εισφορά θα μπω στην Εφορία και θα αρχίσω να δαγκώνω τους υπαλλήλους. Την επόμενη φορά που θα ακούσω εκπρόσωπο της ΔΕΗ να ανακοινώνει νέες αυξήσεις, θα του φάω το αφτί. Την επόμενη φορά που θα ακούσω πασόκο να αγωνιά για το μέλλον της παράταξης, τη στιγμή που δεν υπάρχει χώρα, θα του ροκανίσω τον πράσινο ήλιο του. Αν ξαναδώ πολιτικό να ζητάει από τηλεοράσεως νέες θυσίες, θα τον φάω μαζί με τη συσκευή.
Όχι, δεν απειλώ, πρόκειται για μια αυτόματη… ψυχοσωματική αντίδραση την οποία απλώς αδυνατώ να ελέγξω. Τον τελευταίο καιρό θέλω να δαγκώνω. Προϊόν σύγχυσης και αυτό; `Η απόγνωσης; Όπως και να έχει, μέχρι σήμερα ξεσπούσα σε βασιλόπιτες, κουραμπιέδες, γαλοπούλες και γερμανικά στόλεν. Τώρα, όμως, που και οι γιορτές τελείωσαν και τα κιλά που πήρα δεν μου επιτρέπουν να συνεχίσω την υπερτροφία, έχω αρχίσει να τρέμω το θηρίο που κρύβω μέσα μου. Φοβάμαι πλέον περισσότερο από «όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα» (Παπακωνσταντίνου) τον ίδιο μου τον εαυτό, τον τόσο ταπεινωμένο και πιεσμένο. Όσο για το φλουρί που κέρδισα, με τρόμο διαπίστωσα όταν το ξετύλιξα από το αλουμινόχαρτο στο οποίο το είχε τυλίξει η θεία Ιουλία («γιατί τα λεφτά έχουν μικρόβια») ότι επρόκειτο για δραχμή! Εκείνη ορκίζεται ότι δεν το έκανε επίτηδες για να με εκνευρίσει, ότι απλώς δεν είδε καλά. Εγώ νομίζω ότι το μέλλον μού έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα…
