Το θέμα είναι η σωτηρία της χώρας ή η σωτηρία του ΠαΣοΚ; Η διάσωση του ναυαγισμένου νεοέλληνα ή η ανάδειξη του Αντώνη Σαμαρά ως πλοιάρχου στη γέφυρα του δικού μας « Κόστα Κονκόρντια»; Η επικράτηση της λογικής ή η επικράτηση της «κόκκινης» Αλέκας ως της original αριστερής που θα μετατρέψει την υπερήφανη πατρίδα σε Βόρεια Κορέα («Greece - North Korea, simmachia!) κλείνοντας τα σύνορα στον καπιταλισμό που ευθύνεται για όλα τα δεινά μας και ανοίγοντας την αγκαλιά της στον (ομοϊδεάτη;) Κιμ Γιονγκ-Ουν; Αυτές οι σκέψεις με κατέκλυσαν ενώ παρακολουθούσα στην τηλεόραση τον Τζέιμι Ολιβερ να φτιάχνει ένα φοβερό τιραμισού, «πειραγμένο», γεμάτο σοκολάτα. Πρέπει να το δοκιμάσω άμεσα, γιατί όταν θα γίνουμε Πιονγκγιάνγκ δεν θα μπορούμε να απολαμβάνουμε τέτοια ντελικατέσεν, σκέφτηκα, και άνοιξα τα ντουλάπια για να δω αν είχαμε τα απαραίτητα υλικά. «Τι θα φτιάξεις;» ρώτησε η θεία Ιουλία μπαίνοντας στην κουζίνα. Τιραμισού. «Ποιος σε σύγχυσε πάλι; Και γιατί δεν με ακούς; Σου έχω πει να μην παρακολουθείς ειδήσεις». Έχει δίκιο. Κάθε φορά που αποφασίζω να ενημερωθώ υποτροπιάζω στη ζάχαρη. Στο καλύτερο γιατρικό, όπως έγραφα σε προηγούμενο σημείωμά μου. Έτσι και αυτή τη φορά. Δέκα λεπτά άντεξα το δελτίο και αναζήτησα παρηγοριά στην εκπομπή του βρετανού σεφ. «Η τηλεόρασή μας δεν έχει το κόλπο με τον γονικό
έλεγχο, που δεν μπορούν τα παιδιά να βλέπουν ακατάλληλες εκπομπές;» ρώτησε η θεία. Έχει. «Να μου το μάθεις, για να σε αποκλείσω από τα δελτία. Δεν τα αντέχεις». Το καλύτερο, όμως, θα ήταν να με αποκλείσει από την πραγματικότητα…
Εσείς αντέχετε; Όταν τα οικονομικά σας πάνε χάλια, όταν χάνετε τη δουλειά σας (και δεν βρίσκετε άλλη), όταν η ΔΕΗ σάς απειλεί με διακοπή ρεύματος επειδή δεν είχατε να πληρώσετε όχι τις κιλοβατώρες που καταναλώσατε, αλλά παράλογα «πρόστιμα», όταν διασύρεστε διεθνώς ως ξεβράκωτος, απατεώνας, χαραμοφάης κτλ., όταν, όταν, όταν… Όταν συμβαίνουν όλα αυτά και άλλα τόσα, έχετε χώρο και αντοχές για προβληματισμούς τύπου «η επόμενη ημέρα στο ΠαΣοΚ», «έξω η Ντόρα Μπακογιάννη από την επόμενη Βουλή», «ο Σαμαράς επιδιώκει να αυξήσει την πολιτική και εκλογική επιρροή του»; Εγώ όχι. Επιπλέον θεωρώ ότι και οι 300 που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη Βουλή πρέπει στις επόμενες εκλογές να εξαφανιστούν. Να πάνε στα σπίτια τους. Να τιμωρηθούν ως υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι, αλλά και επειδή, ακόμη και τώρα που χανόμαστε, εξακολουθούν να ασχολούνται εμμονικά με τις βλακείες που μας κατέστρεψαν. Βαρέθηκα να ακούω για την επόμενη ημέρα στο ΠαΣοΚ – το θέμα κυριάρχησε στα δελτία ειδήσεων – όταν γνωρίζω ότι αυτό δεν θα βελτιώσει σε τίποτε τη ζωή μου. Εξάλλου, δεν καταλαβαίνω γιατί το ΠαΣοΚ δικαιούται επόμενη ημέρα όταν τις προηγούμενες ημέρες έχει αποτύχει. Το ίδιο ισχύει για όλους όσοι επιβεβαιώνουν τη μικρότητα και την ανεπάρκειά τους με την επιμονή τους, στην τραγική αυτή συγκυρία, να επιδιώκουν-προετοιμάζουν την αναβάθμισή τους στις επόμενες εκλογές. Για όσους θεωρούν ότι, ακόμη και αν σε λίγο δεν θα υπάρχει Ελλάδα, εκείνοι δικαιούνται να είναι βουλευτές της, υπουργοί της, πρωθυπουργοί της. Εγωκεντρικοί, αιθεροβάμονες (με την πιο αρνητική χροιά που μπορεί να έχει η λέξη), επικίνδυνοι.
Τους άκουγα τις προηγούμενες ημέρες να λένε τέρατα και το έριξα στη «ζαχαροθεραπεία». Προτιμότερα, όμως, τα σεμινάρια του Ολιβερ από τα σεμινάρια παρασκευής μολότοφ, στα οποία είμαι έτοιμος να γραφτώ. Γιατί, αν δεν είμαι τρομοκράτης, μερικές ακόμη δηλώσεις α λα «Ευάγγελος Βενιζέλος: “Φίλε Γιώργο, σε συγχαίρω για την αποχώρηση”», «Λουκάς Παπαδήμος: “Η Ελλάδα μπορεί να εκπλήξει ξανά”», «Αλέξης Τσίπρας: “Οι αντιμνημονιακοί μπορούν να εξασφαλίσουν αυτοδυναμία”», και θα γίνω. «Εγώ, πάλι, θα σου πρότεινα να ακολουθήσεις τη δίαιτα της Νίνας Λοτσάρη» προτείνει η θεία. Τι λες; «Αυτό που ακούς. Βγήκε στην τηλεόραση, απλή μέσα στην απλότητά της, ήρεμη, ατσαλάκωτη, με κάτι τσίνορα να, και αποκάλυψε τα μυστικά της διατροφής της που τη βοηθούν να είναι μέσα στη νιρβάνα ακόμη και όταν οι υπόλοιποι έχουμε λαλήσει». Είναι μέθοδος αποτοξίνωσης και αυτή. Αναφέρομαι στον τρόπο που έχει βρει η θεία για να διατηρεί την ηρεμία της: Μέχρι το «πόσα κιλά έχασε η Λοτσάρη τις τελευταίες ώρες (και ποιος τα κέρδισε)» τον φτάνει τον προβληματισμό, εκεί σταματά. Ανάμεσα στα «νέα μέτρα σκληρής λιτότητας» και στα «Μαριέττα Χρουσαλά: “Θέλω ένα μωρό”» και Δούκισσα Νομικού: “Θέλω ο άντρας να έχει χιούμορ”» επιλέγει τις… ακατοίκητες. Κάποτε θα της έκανα παρατήρηση που ρίχνει το επίπεδο. Σήμερα, τι να της πω, άσε τη Φουρέιρα και πιάσε τη Λούκα; Είδα που κατάντησα και εγώ που μερικές εβδομάδες πριν θρηνούσα τη διαγραφή της δεύτερης από το ΠαΣοΚ. Δεν είχαν στεγνώσει τα δάκρυά μου και όχι μόνο την… επαναπασόκιζαν, αλλά και δήλωνε «θα είμαι υποψήφια για την ηγεσία του κόμματος αν προταθώ από συντρόφους». Ενώ η Φουρέιρα και οι δικοί της σύντροφοι-συναγωνιστές, μόνο στα βραβεία του MAD μπορεί να είναι υποψήφιοι. Ακίνδυνα πράγματα. «Και δεν παχαίνουν όπως τα τιραμισού». Θεία! Καθένας, εξάλλου, έχει τον τρόπο του να αντιμετωπίζει τις κρίσεις, να εκτονώνει τον θυμό και την απόγνωσή του. (Μόνο μην τη δω και στα μπουζούκια να σπάει πιάτα, αυτό δεν θα το αντέξω. Αν και εκεί που έχει φτάσει η σύνταξή της μόνο ως τη λάντζα των μπουζουκιών μπορεί να φτάσει, για να βγάλει κανένα μεροκάματο.)
