Κοιτάζει την κόρη της και εξαδέλφη μου με το βλέμμα το έντονο, το πλάγιο, εκείνο που κόβει σαν καλοακονισμένη λάμα, και σιγοτραγουδάει με νόημα: «Θα με θυμηθείς, να το θυμηθείς, όταν φύγω πια κι όταν αισθανθείς παγωνιά και τέλος / Τότε τι να πεις για παρηγοριά; / Τότε θα ’ν’ αργά». «Ακούτε τι ωραία που τα λέει ο Γιάννης ο Πάριος;», συμπληρώνει, «“Τότε θα ’ν’ αργά”», δηλαδή τώρα πρέπει να την κοιτάξουμε τη μανούλα και να τη φροντίσουμε και να μην της χαλάμε τα χατίρια, τη στιγμή μάλιστα που δεν ζητάει παράλογα πράγματα!». Θέλεις κάτι να μας πεις; ρωτώ τη θεία Ιουλία ενώ εκείνη έχει περάσει, δήθεν ονειροπολώντας, στο «Θα ’ρθουνε στιγμές, δάκρυα γεμάααατες!». «Όχι σε εσένα, παιδάκι μου», απαντά συνωμοτικά, «στην κόρη μου απευθύνομαι. Της έχω ζητήσει να με πάει να ακούσω τον Πάριο στο Μέγαρο, στις 14 του Φλεβάρη, και μου κάνει τη δύσκολη». Γιατί δεν το λες να σε πάω εγώ; «Σου αρέσει ο Πάριος;». Φυσικά. Είναι ό,τι και να λέμε... συλλεκτικό είδος – από τις φωνές που σήμερα, την εποχή του Νίκου Οικονομόπουλου (με τις μες τις ξανθές, α λα σουηδικό μοντέλο), δεν υπάρχουν. Άσε που τραγούδια όπως τα «Ποιος να συγκριθεί μαζί σου», «Τι θέλεις να κάνω» και «Γι’ αυτό σου λέω πάμε» μου θυμίζουν στιγμές από τα χρόνια της ανεμελιάς... Έτσι, την κλείσαμε την έξοδο με τη θεία Ιουλία. «Θα σου κάνω τα εισιτήρια» μου υποσχέθηκε. Και εγώ θα σε βγάλω μετά για φαγητό. «Πάντα ήθελα να φάω στη “Σπονδή”». Εσύ είσαι που δεν ζητάς παράλογα πράγματα; «Καλά, πάμε για καμιά πίτσα. Σημασία έχει να ακούσω τον Γιάννη. Και να ξεφύγω και από αυτό το θανατικό».
Αναφερόταν στη νέα αγαπημένη τραγουδίστρια της κόρης της, μια ψευτοσέξι αλόγα ονόματι Λάνα Ντελ Ρέι, που γνωρίζει εσχάτως μεγάλο σουξέ, και την οποία υποχρεωνόμαστε (με τις γνωστές δημοκρατικές διαδικασίες που επιβάλλει στο σπίτι μας η εξαδέλφη μου) να ακούμε πρωί - βράδυ στη διαπασών. Διαθέτει φωνή βαριά, πληκτική, μονότονη και βραχνή. Κάτι σαν να έχει μόλις ξυπνήσει, σαν να έχει αρχίσει να την πιάνει η προνάρκωση... «Ή σαν να αργοπεθαίνει» κατά τη θεία. Αυτό ακριβώς λέει στον τίτλο του νέου δίσκου της, της εξηγώ: «Born to Die», δηλαδή «Γεννημένη για να πεθάνω». «Τι δυσοίωνα πράγματα είναι αυτά που ακούει το παιδί μου; Μήπως έχει κατάθλιψη; Μήπως έχει μπλέξει σε καμία αίρεση;». Εγώ, πάλι, δεν είμαι τόσο αρνητικός απέναντι στη νέα σταρ, ομολογώ, όμως, ότι αυτό το μεταμοντέρνο κατατονικό που περιφέρει στα βιντεοκλίπ της δεν το πολυαντέχω. Ειδικά το περασμένο Σαββατοκύριακο, που τα δελτία ειδήσεων με βομβάρδιζαν με δεκάδες ρεπορτάζ για τις δραματικές πολιτικοοικονομικές εξελίξεις, και που ζούσα με την απειλή ότι τη Δευτέρα που θα ξυπνούσα δεν θα μπορούσα να αγοράσω ούτε γάλα για το πρωινό μου, αυτή η κομπιουτερίστικης αισθητικής – κάτι ανάμεσα σε Ζάρα Λεάντερ και ρομπότ – φωνή που ακουγόταν από το δωμάτιο της εξαδέλφης μου να αναρωτιέται θρηνώντας γιατί «εσύ κι εγώ γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε» με έφερε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Χίλιες φορές το «Ντάρι ντάρι» με τον Πάριο. Ακόμη και το «Μου ’χεις κάνει τη ζωή μου κόλαση», που παρ’ ότι έχει το δράμα στον στίχο, ο καλλιτέχνης το λέει χαμογελαστός! Σίγουρος ότι «Στο κάτω κάτω της γραφής αξίζει να καταστραφείς και ως τον θάνατο να πας για μια γυναίκα που αγαπάς». Υπό αυτές τις προϋποθέσεις γυρίζω την πλάτη στη Λάνα, που τα έκανε και σαλάτα σε πρόσφατη live τηλεοπτική εμφάνισή της, προκαλώντας πλήθος αρνητικών σχολίων, και επιμένω στον πιο ρετρό Πάριο, που, παρ’ ότι πολλές δεκαετίες στο κουρμπέτι, στο live αντέχει!
Την ίδια στιγμή, λέω να ρίξω μια βόλτα και από «AΒΒΑmania» μεριά, στο Θέατρο Μπάντμιντον (17-18/2), καθώς από το ολότελα καλή και η Παναγιώταινα – ειδικά όταν η Παναγιώταινα θεωρείται τόσο επιτυχημένη. Εννοώ ότι μπορεί να μην αξιώθηκα να δω τους ορίτζιναλ Μπένι, Μπγιορν, Αννι-Φριντ και Αγκνέθα, αλλά μπορώ να διασκεδάσω με τα ορίτζιναλ τραγούδια τους όπως τα ερμηνεύουν οι εξαιρετικά επιτυχημένοι, λένε, σωσίες τους – «Προσοχή στις απομιμήσεις, αυτό είναι το μόνο γνήσιο αντίγραφο» έγραψε η «Sunday Mirror». Θα το ρίξω, λοιπόν, στο «Dancing Queen» και στην «Chiquitita» για να ξαλεγράρω. Θεωρώντας ότι τη στιγμή που όλα γύρω μου γίνονται για το «Money, Money, Money» και ότι ακόμη κι αν δεν έχω ελπίδα να επιβιώσω από τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που μαίνεται, στον οποίο «The Winner Takes It All» (ο νικητής τα παίρνει όλα), η μουσική εξακολουθεί να κάνει τη διαφορά και να μου χαρίζει αυτή τη (στιγμιαία, έστω) αισιοδοξία που με βοηθά να δω τη ζωή με άλλο μάτι. «Μα και η Λάνα μουσική κάνει, κάπως πιο ψυχεδελική...» επιχειρεί η εξαδέλφη μου να υπερασπιστεί το είδωλό της, με τη θεία Ιουλία να εξανίσταται: «Τι μουσική, παιδάκι μου; Εγώ κάθε φορά που τη βάζεις στο πικάπ αρχίζω να θυμιατίζω για να διώξω το κακό από το σπίτι! Ξέρεις πόσα καρβουνάκια έχω κάψει από τότε που την έφερες στο σπίτι;». Η οποία θεία επιμένει να την πάρω μαζί, όχι μόνο στον Πάριο, αλλά και στην AΒΒΑmania. Θα την πάρω, για να τραγουδήσει μαζί μου «Thank You for the Music». Γιατί πολύ «Born to Die» τής έχουν φορέσει και εκείνης οι κυβερνώντες και δεν το αξίζει!
