Αν κάποτε μπορούσα να χάσω ένα κιλό σε δύο μέρες κόβοντας το ψωμί, σήμερα θέλω μία εβδομάδα σκληρής δίαιτας. «Φταίει η άνοιξη» ισχυρίζεται η θεία Ιουλία. Τι δουλειά έχει, όμως, η άνοιξη με τη διατροφή μου; «Φουσκώνουν, παιδάκι μου, οι ορμόνες σου και έρχεσαι και πρήζεσαι, τουμπανιάζεις». Έτσι, παραστατικά, με τον (εντελώς) δικό της τρόπο εξηγεί και την... πάχυνση που πέτυχα εφέτος, ύστερα από έναν χειμώνα πληθωρικής διατροφής – αχ, αυτά τα γλυκά! «Η άνοιξη δεν είναι κατάλληλη εποχή για δίαιτα» επιμένει. Και πώς θα βγω το καλοκαίρι στην παραλία, με το σωσίβιο γύρω από τη μέση μου; «Αυτά να τα σκεφτόσουν όταν έβαζες κάτω τα καζάν ντιπί του Γκιούλογλου του άπιστου».
Σκέτο γάλα ήταν, για να πάρω ασβέστιο τα έτρωγα. Ναι, ψάχνω να βρω δικαιολογίες για τις γουρουνιές μου. Τα ρίχνω στον χειμώνα, που ήταν βαρύς και σήκωνε παραπάνω φαγητό. «Υπερβάλλεις, παιδί μου, δεν ζούμε δα και στο Νευροκόπι»! Τα ρίχνω στον μεταβολισμό μου που άλλαξε με τα χρόνια. «Όταν θέλεις μια φρατζόλα ψωμί στην καθισιά σου, ο μόνος που δεν φταίει είναι ο μεταβολισμός σου». Τα ρίχνω στο άγχος και στην ανασφάλεια της κρίσης. «Ας έκανες γιόγκα αντί να κάνεις μουσακάδες». Η θεία Ιουλία είναι ιδανική για να σου κόβει την όρεξη. ΄Η για να σε κάνει να τρως ακόμη περισσότερο. Από εκνευρισμό.
Πάντως, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να διαπιστώνεις ότι το παντελόνι που πέρυσι ήταν μπόσικο εφέτος κουμπώνει με το ζόρι. ΄Η δεν κουμπώνει καθόλου. Αλλά εσύ θα το κουμπώσεις πάση θυσία. Όσο και αν αντιστέκεται. (Όχι, δεν είναι στο χέρι σου, παλιόκουμπο... Κούμπωσε! Κούμπωσε, είπα!) Και εκεί που θεωρείς ότι το υπόταξες, ότι το πήρε το μάθημά του και ότι την επόμενη φορά θα κουμπώσει πιο εύκολα, σχεδόν οικειοθελώς – μπαμ! – πετάγεται απέναντι. Αν είσαι τυχερός, σκάει στον τοίχο. Αλλιώς, πετυχαίνει το ψάρι murano της θείας Ιουλίας που «είναι το μοναδικό δώρο που έχει απομείνει από τον γάμο μου» (που είχε απομείνει...). ΄Η, στη χειρότερη περίπτωση, πετυχαίνει την ίδια τη θεία Ιουλία που εκείνη τη στιγμή μπαίνει στο δωμάτιο. Σου έχω πει να χτυπάς προηγουμένως την πόρτα! «Δεν φτάνει που κόντεψες να μου βγάλεις το μάτι, μου κάνεις και παρατήρηση! Γομάρι!».
Αυτό το «γομάρι» που είπε, πολύ μου στοίχισε. Ξαφνικά, τα πέντε επιπλέον κιλά που είχα φορτωθεί μου φάνηκαν βουνό: ένας τεράστιος, ακατέργαστος όγκος λίπους που με καταπλάκωνε, μου έκοβε την ανάσα, με έκανε τον περίγελο της γειτονιάς: «Στην μπάντα, περνά ο τόφαλος!». Έτσι, ανέσυρα την ξεχασμένη δίαιτα που είχα κάνει προ δεκαετίας, για να ξεφορτωθώ τα κιλά που είχα πάρει όταν έκοψα το τσιγάρο. Και άρχισε ξανά το μαρτύριο των άνοστων τοστ, της νερόσουπας και της σαλάτας με «μία κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο», η οποία ισοδυναμεί με καμία. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς, όποτε όμως κάνω δίαιτα οι δικοί μου άνθρωποι κάτι παθαίνουν και τρώνε όσο δεν είχαν φάει ποτέ άλλοτε ως τότε στη ζωή τους. Έτσι και τώρα: με το που καθόμουν μπροστά στη νερόσουπα, για να την αλμυρίσω με δάκρυα απόγνωσης, εμφανιζόταν η θεία και η εξαδέλφη μου με τα κρουασάν και τις μπουγάτσες ανά χείρας. «Θες λίγη; Δεν την έχω δαγκώσει ακόμη». Και αν τις δαγκώσεις, όχι τις μπουγάτσες, τις απερίγραπτες-σαδίστριες συγγένισσες, θα σε χαρακτηρίσουν τρελό. Κρατιέμαι, λοιπόν, και πνίγω την απόγνωσή μου στη νερόσουπα. Την οποία καταπίνω με το μυαλό μου στην παραδοσιακή γαλλική κρεμμυδόσουπα, με το φρυγανισμένο ψωμί να επιπλέει στο πιάτο... Πόσο πιο ωραία θα ήταν η ζωή μας αν τα μπρόκολα και τα κολοκύθια πάχαιναν, και το ψωμί και τα γλυκά αδυνάτιζαν.
Σκάσε και τρώγε, μονολογώ. «Πρέπει όμως, μαζί με τη δίαιτα, να γυμναστείς κιόλας» παρεμβαίνει η (εντελώς αγύμναστη) εξαδέλφη μου με τη θεία μου και μητέρα της να συγκατανεύει: «Βέβαια, βέβαια! Χωρίς γυμναστική, δουλειά δεν γίνεται». Ούτε εχθρός τους να ήμουν. Ταγμένος όμως στον σκοπό μου, άρχισα και γυμναστική. Τότε η εξαδέλφη μου μου πρότεινε το έτερο κόλπο: «Μετά, θα βάζεις αυτή την κρέμα και θα τυλίγεσαι με μεμβράνη κουζίνας». Σαν να είμαι ψαρονέφρι. «Παιδάκι μου, το κάνει και η Μαντόνα!». Και έκανε κορμί κολόνα... Σε παρακαλώ, έχει και ο εξευτελισμός τα όριά του, η δίαιτα και η γυμναστική είναι αρκετές. Είναι; Εδώ και τρεις εβδομάδες υποφέρω και έχω χάσει μόλις δυόμισι κιλά. Για να μη θυμηθώ το χθεσινό βράδυ που, αν και έφαγα μόνο δύο μήλα, όταν ζυγίστηκα, είχα πάρει 400 γραμμάρια.
Ποιος είπε ότι τα μήλα αδυνατίζουν; «Τα μήλα αδυνατίζουν», επιμένει η θεία Ιουλία, «τα μήλα, όχι οι μηλόπιτες!». Το ομολογώ, τα δικά μου μήλα τα έφαγα σε μορφή μηλόπιτας. Σκέτα δεν πήγαιναν κάτω. Γιατί δεν μου αρέσουν τα φρούτα. Και γιατί έχω βαρεθεί τις δίαιτες. Και γιατί κάθε άνοιξη, δεν μου φτάνει αυτό το πετάρισμα στην κοιλιά και στο στομάχι που με αναστατώνει, έχω να μπαλώνω και τις γαστριμαργικές ατασθαλίες του χειμώνα, έχω και κάτι αλλεργίες που με βασανίζουν... Ε, «δεν είν’ ά- δεν είν’ άνοιξη φέτος αυτή» που λέει και ο Σαββόπουλος. Γλυκό καλοκαιράκι, σπεύσε! Μόνο να προφτάσω στο μεταξύ να χάσω το πεντόκιλο της φρίκης... Που θα το χάσω. Είμαι αγωνιστής εγώ!
