Δίδασκε σε κάποιο από τα εν Ελλάδι φροντιστήρια που σου τάζουν μέλλον γεμάτο ευκαιρίες και επιτυχίες, έναντι αδράς αμοιβής. Τρόπος του λέγειν «δίδασκε», καθώς οι μαθητές της και οι γονείς τους είχαν εντελώς αντίθετη άποψη. Πολλάκις κατέφευγαν στη διεύθυνση διαμαρτυρόμενοι για το χαμηλό επίπεδο των υπηρεσιών της.
Δεν γνωρίζω αν η διεύθυνση της απηύθυνε παρατήρηση και της ζήτησε έρθει στα συγκαλά της, όπως όμως μάθαινα από μαθητές της, παρά τις διαμαρτυρίες, η μαντάμ συνέχιζε στη δική της αντιεκπαιδευτική ρότα: μπακαλομάθημα αν και όταν, καθώς υπήρχαν και ημέρες που δεν εμφανιζόταν στην τάξη, άλλοτε επειδή απεργούσε, μόνο εκείνη από όλους τους καθηγητές, άλλοτε επειδή έκανε χρήση κάτι περίεργων αδειών που ήταν περισσότερο δική της εφεύρεση παρά θεσμοθετημένες.
Όπως καταλαβαίνετε, μιλάω για μια κάκιστη επαγγελματία, από εκείνες στις οποίες τώρα χρεώνουμε μερίδα του ναυαγίου της χώρας. Για μια καθηγήτρια της συμφοράς, η οποία, αντί να ξεστραβώνει τους μαθητές της, τους μαθαίνει την παραδοσιακή τέχνη της λούφας και επιβεβαιώνει όσους λένε ότι στα ταραγμένα πέλαγά μας επιπλέουν μόνον οι φελλοί. Κάποια στιγμή, όμως, έρχεται και η ώρα των φελλών. Έτσι, ήρθε η ώρα της.
Οι απαυδισμένοι από τη συμπεριφορά της εργοδότες της, βρίσκοντας την αφορμή που από καιρό έψαχναν, της έδειξαν την πόρτα της εξόδου. Με τους μαθητές της, το βράδυ που μαθεύτηκε η απόλυσή της, να ανοίγουν σαμπάνιες, να γεμίζουν βεγγαλικά τον έναστρο ουρανό, να κάνουν παρέλαση με ανθοστολισμένα άρματα στο κέντρο της (επαρχιακής) πόλης όπου κατοικούν.
Ο ενθουσιασμός τους, όμως, κόπηκε την αμέσως επόμενη ημέρα, όταν έφθασαν στο μάθημά τους και είδαν στην είσοδο του κτιρίου μια ομάδα 10-15 ανθρώπων με ντουντούκες, με ένα πανό που έγραφε «Άμεση επαναπρόσληψη της συντρόφου Τάδε Ταδούλας» και με άλλο ένα που έγραφε «Οι πλουτοκράτες θα μας βρουν μπροστά τους». Το όνομα της απολυμένης φιγουράριζε και στα φέιγ-βολάν που μοίραζαν στους περαστικούς, ενώ από τα μεγάφωνα ακούγονταν συνθήματα κατά του κεφαλαίου, υπέρ της λαϊκής εκπαίδευσης, της δωρεάν διάθεσης χαβιαριού κτλ.
Την ίδια στιγμή, οι υπερασπιστές της ακατονόμαστης (η οποία ήταν οργανωμένη επί σειρά ετών σε κόμμα της Αριστεράς) πλησίαζαν τους μαθητές και τους ζητούσαν να υπογράψουν «υπέρ της Τάδε Ταδούλας, που απολύθηκε άδικα στο πλαίσιο αντιδημοκρατικών και αντιεκπαιδευτικών περικοπών». Κανένα παιδί και κανένας γονιός δεν έβαλε την τζίφρα του. Το θέατρο, όμως, του παραλόγου που είχε στηθεί στη μικρή πλατεία συνεχίστηκε με τους συγκεντρωμένους να συναντώνται καθημερινά στο ίδιο σημείο, την ώρα των μαθημάτων, και με τα συνθήματα και τα στη διαπασών μαχητικά τραγούδια τους να εμποδίζουν καθηγητές και μαθητές να κάνουν τη δουλειά τους. Συνεχίζεται ακόμη «με σημαίες και με ταμπούρλα!».
Όλα αυτά τα κάνουν για να υπερασπιστούν τι; Μια καθηγήτρια που ήθελε να πληρώνεται, αλλά δεν ήθελε να δουλεύει. Που επειδή έτυχε να έχει άκρες στον χώρο του συνδικαλισμού θεωρεί (όπως και ορισμένοι σύντροφοί της, χωρίς να μπουν στον κόπο να αξιολογήσουν την προσφορά της) ότι μπορεί να επιβάλλει το δικό της δίκαιο. Το δίκαιο της τεμπέλας. Το οποίο, άνθρωποι όπως εκείνη, βαφτίζουν δίκαιο του εργάτη και το κάνουν σημαία τους.
Όμως, το δίκαιο του εργάτη δεν μπορεί να γίνεται άδικο όσον αφορά τα δικαιώματα των άλλων εργατών, της κοινωνίας ολόκληρης, των παιδιών εν προκειμένω, που αγωνίζονται για να βγάλουν ένα σχολείο. Ήρεμα! Προτού αρχίσετε να βαράτε, κατακόκκινοι όχι από ιδεολογία, αλλά από νεύρα μπροστά στον αντιαριστερό οίστρο μου (που βρίσκεται μόνο στο μυαλό όσων βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα), δεν καταφέρομαι αποκλειστικά κατά των συντρόφων σας/μας. Χρησιμοποιώ απλώς μια ιστορία στην οποία ορισμένοι εξ αυτών βρέθηκαν σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Στην πραγματικότητα, η ένστασή μου αφορά όλους –σοσιαλιστές, δεξιούς, απολιτίκ...– όσοι έχουν κατά διαστήματα βολέψει και συντηρούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στις θέσεις τους ανθρώπους ανάξιους, καιροσκόπους, συμφεροντολόγους. «Επαναστάτες» μονίμως «αγανακτισμένους» που θεωρούν ότι η κοινωνία τούς χρωστάει και ότι εκείνοι δεν χρωστάνε σε κανέναν.
Επειδή θεωρώ ότι είναι άλλο να υπερασπίζεσαι το δικαίωμά σου και το δικαίωμα των συνανθρώπων σου στην εργασία, και να στέκεσαι μαχητικά στο πλευρό εκείνων που σήμερα δοκιμάζονται χάνοντας τις δουλειές τους, και άλλο να στηρίζεις, στο όνομα μιας κάποιας ιδεολογίας, τις στρεβλές νοοτροπίες που μας οδηγούν στην καταστροφή. Εξάλλου, όπως είναι γνωστό παλαιόθεν, η δουλειά κάνει τους άντρες – και τις γυναίκες. Και όχι ο συνδικαλισμός του κώλου.
