Διαβάζοντας ότι οι αμερικανοί μετά το μακελειό στο Ντένβερ (όπου παρανοημένος εισέβαλε σε κινηματογράφο και «γάζωσε» με το όπλο του δεκάδες ανθρώπους) «προσπαθούν συντετριμμένοι να καταλάβουν», απόρησα για άλλη μία φορά για την αφέλειά τους. Τι να καταλάβουν, το προφανές; Όταν οπλίσεις το χέρι τού τρελού θα σε σημαδέψει. Και το υπερήφανο έθνος τους, με την εμμονή του στην οπλοκατοχή, οπλίζει ξανά και ξανά τέτοια χέρια. Για να σκορπίζουν τον θάνατο σε σπίτια και γειτονιές, σε πολυκαταστήματα και σε σχολεία. Το περιστατικό στην πρεμιέρα της νέας ταινίας με ήρωα τον Μπάτμαν έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει εκείνο που κάθε λογικός άνθρωπος πρεσβεύει: τα όπλα δεν έχουν θέση στα σπίτια μας, στα χέρια μας, στη ζωή μας. Αναφέρομαι σε όλα τα όπλα (εξαιρούνται τα νεροπίστολα), ακόμη και στις… δημοφιλείς (και) στην Ελλάδα κυνηγετικές καραμπίνες, επιμένοντας σε παλαιότερη θέση μου: το να σκοτώνεις τσίχλες, φασιανούς και πέρδικες δεν λέγεται σπορ. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα, θέμα-φωτιά για τους φανατικούς της θήρας. Εν προκειμένω δεν μιλάμε για τους κυνηγούς των αγρίων του βουνού και του λόγγου, αλλά για κυνηγούς ανθρώπινων ζωών. Οι οποίοι στις ΗΠΑ οπλίζονται με ευκολία που σοκάρει – και με τα γνωστά αποτελέσματα.
Βεβαίως, και αν έχει μαλλιάσει το στόμα όσων αγωνίζονται για την απαγόρευση της οπλοκατοχής (ευτυχώς υπάρχουν και τέτοιοι) και αν τώρα, με αφορμή τη νέα τραγωδία, η κουβέντα επανέρχεται (για πολλοστή φορά), οι Ρεπουμπλικανοί αρνούνται να συναινέσουν. Είναι οι ίδιοι Ρεπουμπλικανοί που επιχείρησαν να μπλοκάρουν τη μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας. Θεωρώντας, υποθέτω, ότι ο σύγχρονος Αμερικανός ή από σφαίρα πρέπει να πάει ή από έλλειψη ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψης. Άλλη επιλογή δεν έχει. Και αν τα της μεταρρύθμισης τα ψιλοφέρνει σε λογαριασμό ο Μπαράκ Ομπάμα, με το καυτό θέμα της οπλοχρησίας (και αυτό τη δημόσια υγεία αφορά) κάνει τίποτα; Διαβάζει αποσπάσματα από την Αγία Γραφή, όπως έκανε στην πρόσφατη επίσκεψή του στο Ντένβερ όπου συναντήθηκε με συγγενείς των θυμάτων: «Από το σκοτάδι, μια φωτεινή μέρα θα ξημερώσει». Μόνο που δεν θα μπορέσεις να την απολαύσεις αν έχεις την ατυχία, την ώρα που καθισμένος αναπαυτικά στο σκοτάδι απολαμβάνεις τις περιπέτειες του Μπάτμαν, εισβάλει στην αίθουσα ο Χολμς – έτσι λεγόταν ο μακελλάρης του κινηματογράφου. Και θα αφήσεις πίσω σου τους δικούς σου (ανάμεσά τους τον θείο Τζον που είναι πρόεδρος στην τοπική ένωση όπλων, και τη θεία Μάργκαρετ που κάθε Σάββατο μετά το πινάκλ πηγαίνει για σκοποβολή) να αναρωτιούνται: «Γιατί;».
Όμως και τα «γιατί» είναι γνωστά, και τι πρέπει να γίνει ξέρουμε, και τι δεν θα γίνει μπορούμε να προβλέψουμε, καθώς το θέμα της οπλοχρησίας είναι συνδεδεμένο με τα συμφέροντα των βιομηχανιών όπλων. Η «δικτατορία» των οποίων επιβάλλει τους όρους στο αποτρόπαιο παιχνίδι. Αυτά κυρίως στην Αμερική, όπου ο Μάικλ Μουρ φτιάχνει ταινίες για την αρρωστημένη σχέση των πολιτών με τα όπλα («Ακήρυχτος πόλεμος»), όπου ο Σάσα Μπάρον Κοέν στον πρόσφατο «Δικτάτορα» (ένα εξαιρετικά τολμηρό σχόλιο για τις σύγχρονες ΗΠΑ) αναφέρεται σε «μια χώρα που εφευρίσκει ψεύτικες αιτίες για τους πολέμους που κάνει», αλλά και όπου άνθρωποι σαν τον (ο νεκρός δεν δεδικαίωται) Τσάρλτον Ιστον υπερασπίζονται επίμονα το δικαίωμά τους στο «πυροβολείν». Θυμίζω ότι ο εν λόγω, πρόεδρος της Εθνικής Ένωσης Οπλοκατοχής, είχε δηλώσει ότι το όπλο του θα το πάρουν μόνο «μέσα από τα κρύα, νεκρά χέρια μου». Μπρ... και ξανά μπρ...
Αν, πάλι, τα… βίτσια των Iστον σάς φαίνονται μακρινά, εμείς έχουμε τις δικές μας τραγωδίες. Αναφέρομαι ενδεικτικά σε εκείνη τη φοβερή νύχτα στην Παιανία, όπου νεαρός πυροβόλησε και έστειλε στον άλλο κόσμο τον ληστή που απείλησε τη μητέρα του. «Δεν ήθελα να σκοτώσω, φόρτωσα τη συνείδησή μου με ένα έγκλημα που δεν θα μπορέσω ποτέ να το ξεπεράσω» δήλωσε. Ένα έγκλημα που δεν θα το είχε κάνει αν στο σπίτι δεν υπήρχαν όπλα. Το έχει καταλάβει και ο ίδιος, όπως φάνηκε και από όσα έγραψε στον λογαριασμό του στο Facebook: «Τα όπλα δεν είναι η λύση. Το γεγονός το δικό μου ελπίζω να είναι το τελευταίο κακό, δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση. Σας το λέω ειλικρινά, αφήστε κλειδωμένα τα όπλα. Το βάρος είναι τεράστιο και οι τύψεις πολλές!». Τα διάβασε αυτά ο τόσο… ευαίσθητος κοινωνικά Γιώργος Καρατζαφέρης, ο οποίος ζητεί αλλαγή του νόμου για την οπλοχρησία; Τα άκουσαν όσοι (βλέπε Νίκος Καρβέλας) συμφωνούν μαζί του; Τα άκουσε το κράτος που κάνοντας τον πολίτη να αισθάνεται απροστάτευτος μέσα στο ίδιο του το σπίτι επιτρέπει να αναπτύσσονται φασιστικές θεωρίες, αλλά και οπλίζει το χέρι του; Μεγάλο θέμα άνοιξα, πολλή κουβέντα σηκώνει. Εκείνο όμως που δεν σηκώνει ούτε κουβέντα ούτε αμφισβήτηση είναι ότι τα όπλα (στα χέρια όλων, τρελών σαν τον Χολμς ή λογικών που προς στιγμήν τρελαίνονται) δεν είναι ψυχαγωγία, δεν είναι ασφάλεια, δεν είναι λύση. Τα όπλα είναι θάνατος.
