Με τις αρένες και τα θεάματά τους δεν τα πηγαίνω καλά από τότε που, παιδί ακόμη, έμαθα για το Κολοσσαίο και τα λιοντάρια του. Έκτοτε, δεν έπαψα να θεωρώ ότι τα μαζικά θεάματα που φιλοξενούνται σε τέτοιους χώρους εμπεριέχουν κάτι από ψεύτικο και ψυχρό μέχρι βίαιο και απάνθρωπο (ή δεν είναι απάνθρωπος ο βομβαρδισμός του ανθρώπινου οργανισμού με αναβολικά προκειμένου να επιτευχθεί το ρεκόρ;), το οποίο δεν έχει θέση στην κοσμοθεωρία μου. Ακόμη και σήμερα, που τα λιοντάρια έχουν δώσει τη θέση τους σε άλλα, πιο... εξελιγμένα θηρία και που το πλήθος δεν φοράει χλαμύδες, αλλά μπλουζάκια με στάμπες «I love London».
Ωστόσο, με τους Ολυμπιακούς της πρωτεύουσας της Αγγλίας να διαφημίζονται ως η best διοργάνωση ever προτού ακόμη σηκώσουν αυλαία, η περιέργειά μου ήταν μεγαλύτερη από την αντιπάθειά μου (και) στον εν λόγω θεσμό των πολυεθνικών και των φαρμακευτικών εταιρειών. Κάθισα, λοιπόν, και εγώ στην τηλεόραση με χάμπουργκερ, onion rings και τσίζκεϊκ – ό,τι ονειρεύονταν οι αθλητές που συμμετείχαν, όλα τα είχα στο πιάτο μου. Τι περίμενα, δεδομένου ότι η διοργάνωση είχε ανατεθεί στον light Ντάνι Μπόιλ; Κάτι σαν μιούζικαλ, είδος στο οποίο έχουν παράδοση οι Βρετανοί. Κέφι, ανεμελιά, μουσική, χιούμορ – γιατί και σε αυτό έχουν παράδοση οι Βρετανοί. Ακόμη και μαύρο χιούμορ (π.χ. καμία Μαρία Στιούαρτ με το κεφάλι της στο χέρι ή κανέναν Ρομπέν των Δασών με καταθέσεις στην Ελβετία), είδος στο οποίο επίσης διαπρέπουν.
Περίμενα μια «very British» τελετή, ακόμη και αν αυτό περιελάμβανε τη Σάρα Μπράιτμαν να ερμηνεύει για εκατομμυριοστή φορά το «Φάντασμα της όπερας», με το μάτι το γλαρό και τα δύο μπροστινά λαγουδίσια δόντια να αστράφτουν στο φως της ολυμπιακής φλόγας. Έτσι άκουσα να χαρακτηρίζουν την έναρξη από τηλεοράσεως και μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης: «Very British». Πού το είδαν; Κατά τη δική μου άποψη (και χωρίς να μπαίνω στο παιχνίδι των συγκρίσεων με τις προηγούμενες διοργανώσεις) το θέαμα ήταν ό,τι πιο αντί... British, αλλά και αντι... παθητικό έχω δει. Ένα δήθεν αστείο, δήθεν συναισθηματικό, δήθεν χαριτωμένο, αλλά στην πραγματικότητα θορυβώδες, «βρώμικο» και μίζερο (όπως η χειρότερη πλευρά της Αγγλίας) μπάχαλο. Με αποκορύφωμα τον ύμνο στο (θνήσκον, σήμερα) Εθνικό Σύστημα Υγείας της (ποιος είχε αυτή την αρρωστημένη ιδέα;) και την είσοδο στο στάδιο της συνοφρυωμένης βασιλίσσης.
Το πρώτο με έκανε να σκιαχτώ, με όλα αυτά τα εμπύρετα παιδιά πάνω στα νοσοκομειακά κρεβάτια και τις καταχαρούμενες (επειδή οσονούπω θα τα κατατρυπούσαν με τις ενέσεις και τους ορούς τους) νοσοκόμες – ακόμη και οι... Μαίρες Πόπινς, μαύρες και άραχλες σαν τον θάνατο αυτοπροσώπως, κατέφθασαν εξ ουρανού. Η δεύτερη, η Queen, έμοιαζε τραγικά μετανιωμένη, και που έπεσε από το ελικόπτερο γριά γυναίκα, και που ανέλαβε η Βρετανία τους Ολυμπιακούς, αντί να αναλάβει το παγκόσμιο πρωτάθλημα κυνηγιού αλεπούς, και που παρίστατο στην τελετή έναρξης τη στιγμή που θα μπορούσε να βλέπει τη «Sila» στην τηλεόραση – ή δεν προβάλλει τουρκικά σίριαλ το BBC; Μια φίλη που ενημερώνεται για τις κινήσεις της μεγαλειοτάτης ισχυρίζεται ότι τελευταίως την έχει τσακώσει συχνά έτσι, κάπως συνοφρυωμένη, κάπως ζαλισμένη, κάπως «δεν μπορώ να θυμηθώ αν φεύγοντας από το παλάτι έβγαλα τα shortbread cookies από τον φούρνο» και ότι «μάλλον έχει πάθει κάτι σαν γεροντική άνοια».
Γεροντική άνοια αισθάνθηκα και εγώ ότι έπαθε η Γηραιά Αλβιώνα εκείνο το βράδυ. Ξέχασε την ιστορία της (μόνο τη βιομηχανική επανάσταση με το παραδάκι και με το γκρίζο της έμοιαζε να θυμάται) και έβγαλε στην αρένα ρετάλια του παρελθόντος και του παρόντος της. Ξεπέταξε τον Σαίξπηρ με μερικούς στίχους που απήγγειλε ο Κένεθ Μπράνα με μόνιμη έκφραση χαρούμενης έκπληξης στο πρόσωπό του (αποτέλεσμα της εθνικής γεροντικής άνοιας και αυτό;) η οποία δεν άλλαξε ούτε όταν τα φουγάρα κατάπιαν, σε μια αποτρόπαιη εικόνα, όλο το πράσινο του χώρου, και πέρασε γρήγορα στον πιο προσοδοφόρο σήμερα Χάρι Πότερ, αλλά και στον «τελειωμένο» Μίστερ Μπιν. Από δίπλα, η αποθέωση και η υπερπροβολή του Internet και των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης επιβεβαίωνε πού παίζεται πλέον το παιχνίδι – όχι ότι δεν το γνωρίζαμε. Και ότι τα πολυσυζητημένα αθλητικά ιδεώδη που προάγουν οι Αγώνες είναι απλώς η πρόφαση για μια διοργάνωση που εξυπηρετεί συγκεκριμένα εμπορικά συμφέροντα – τι λέγαμε παραπάνω για τις πολυεθνικές, φαρμακευτικές κτλ.; Ενώ επεξεργαζόμουν αυτές τις σκέψεις προκειμένου να τις μεταφέρω στο χαρτί, διάβασα ότι η εξ Αμερικής εμποδίστρια Λόλο Τζόουνς δήλωσε: «Το να παραμείνω παρθένα είναι για εμένα το πιο δύσκολο πράγμα, πιο δύσκολο και από την προπόνηση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες». Και αναρωτήθηκα: Με τόση παρακμή και βλακεία, τι να σου κάνει ένας μάγος σαν τον Χάρι Πότερ ή μια μάγισσα σαν τη Μαίρη Πόπινς; Εδώ χρειάζεται τον (επίσης made in England) Τζακ τον Αντεροβγάλτη, να αρχίσει το ξεκαθάρισμα. Αυτόν, όμως, δεν τον είδα στην τελετή έναρξης. Τον έχουν κρατήσει για το τέλος;
