Παρακολουθούσα στις ειδήσεις το... ιερό ξύλο που έπεσε στον Ναό της Αναστάσεως των Ιεροσολύμων ανάμεσα σε ελληνορθόδοξους και αρμένιους κληρικούς και δεν πίστευα στα μάτια μου. Την ίδια στιγμή η θεία Ιουλία είχε ανοίξει την Παγκόσμιο Εγκυκλοπαίδεια των Θρησκειών και αναζητούσε «μια νέα αξιοπρεπή θρησκεία να ασπαστώ, διότι με αυτά τα ξεφτιλίκια δεν μπορώ να έχω σχέση». (΄Ωρες είναι να τη δούμε καμπαλίστρια σαν τη Μαντόνα). Λίγο νωρίτερα παρακολουθούσα (στις ειδήσεις πάντα) τον τηλενομάρχη Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Ψωμιάδη να παίζει ποδόσφαιρο μπροστά στις κάμερες, με την τροφαντή κοιλιά του να κυριαρχεί στο πλάνο και να ανεβοκατεβαίνει αγριευτικά κάθε φορά που προσπαθούσε να τρέξει για να πιάσει την μπάλα. Απορούσα με το πόση ανάγκη έχουν μερικοί άνθρωποι, σε όποιον Θεό και αν πιστεύουν, τον δημόσιο εξευτελισμό. Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτόν, τον επιζητούν διακαώς, τον προκαλούν με μανία. «Ο Ψωμιάδης δεν έχει συναίσθηση της εικόνας που παρουσιάζει όταν κάνει τέτοια καραγκιοζιλίκια, νομίζει ότι είναι αυθεντικός και χαριτωμένος» λέει η εξαδέλφη μου. Τότε τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Δεν πρόκειται απλώς για μια – πείτε τη και χαριτωμένη – ψιλοδιαστροφή, αλλά για το ακαταλόγιστο: κοτζάμ τηλενομάρχης να μην έχει επίγνωση της εικόνας που παρουσιάζει; Εδώ, θα μου πείτε, δεν είχε αίσθηση της γελοίας εικόνας που παρουσίαζε κοτζάμ Πρωθυπουργός, ο Κώστας Καραμανλής, όταν (προ Ρουσόπουλου, ο οποίος του έφτιαξε, λένε, το προφίλ του αμίλητου, ακούνητου, αγέλαστου και απρόσιτου άρχοντα του Μαξίμου) βγήκε στα γήπεδα με όλα τα κιλά του να «συνωστίζονται» σε ένα έτοιμο να εκραγεί μακό, για να κάνει τον Μαραντόνα (από τη Ραφήνα) και έφαγε τα μούτρα του. Ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου είχε επίγνωση της γελοίας εικόνας που παρουσίαζε όταν βγήκε να χορέψει αφρικανικούς χορούς χαρίζοντας άφθονο γέλιο στους τηλεθεατές.

 

Και όμως, αυτοί (και εκατοντάδες ακόμη πολιτικοί, καλλιτέχνες, σταρ της τηλεόρασης κτλ.) νομίζουν πως όταν κάνουν τέτοιου είδους γελοιότητες περνάνε στο ευρύ κοινό ως ορίτζιναλ, γνήσιοι, αφοπλιστικά απλοί (μέσα στην απλότητά τους) και προσηνείς. Αγνοούν, ως φαίνεται, ότι η απλότητα και η γνησιότητα είναι πράγματα που βγαίνουν από μέσα σου, από την ψυχή σου, και δεν τα επιβάλλουν οι image makers ή όλοι αυτοί οι απονενοημένοι σύμβουλοι που μετατρέπουν τους πελάτες τους σε σούργελα στο όνομα μιας δημοτικότητας που μόνο αρνητική μπορεί να είναι. ΄Οταν βγαίνει ο νομάρχης Θεσσαλονίκης στους δρόμους ντυμένος Ζορό (όπως είχε βγει ο Ψωμιάδης), για ποιον λόγο να χαρακτηρίσουμε ψώνιο την ΄Εφη Θώδη, που ποζάρει ντυμένη γκέισα ή Μέριλιν Μονρόε, ή τη Στέλλα Μπεζαντάκου που στέλνει επιστολές στον Πρωθυπουργό; Τη... γραμμή που της υποδεικνύουν λαοφιλείς πολιτικοί ακολουθεί και αυτή: κάνε τον Καραγκιόζη για να υπάρχεις. Πόσα καραγκιοζιλίκια δεν έχουμε δει τις τελευταίες δεκαετίες και στις αμερικανικές εκλογές, με τους υποψήφιους για το χρίσμα να κάνουν χαριτωμάρες που δεν ήταν δικές τους, αλλά τους τις είχαν φορέσει κάποιοι επικοινωνιολόγοι για να τους παρουσιάσουν και πάλι απλούς και γνήσιους;

 

Απλός και γνήσιος ήταν όμως και ο Ραν Ταν Πλαν, ο θεόχαζος σκύλος των δημοφιλών κόμικς. Και έχει γεμίσει, ως φαίνεται, εσχάτως η αγορά από Ραν Τα Πλαν. ΄Η κάποιοι νομίζουν ότι οι Ραν Ταν Πλαν είμαστε εμείς... Μήπως είμαστε; ΄Οπως κι αν έχει, ο Μπερλουσκόνι με το κομοδινί μαλλί άδει καντσονέτες και ποζάρει ως λατίνος εραστής στα εβδομήντα τόσα του – βλέποντας τη δημοτικότητά του να ανεβαίνει. Ο Πούτιν με το παγωμένο (σαν τη Σιβηρία) βλέμμα ιππεύει ημίγυμνος ως ρώσος Ντάνιελ Κρεγκ, ως ένας αφόρητα προκάτ Τζέιμς Μποντ της στέπας, και κλέβει καρδιές. Ο Μπους χορεύει χέρι χέρι με κάτι άμοιρους ιθαγενείς κάνοντας τον ξένοιαστο και τον χαριτωμένο, με τα πλήθη να τον αποθεώνουν. Ο Σαρκοζί εκθέτει την προσωπική ζωή του κάνοντας βόλτες χέρι χέρι με την Κάρλα Μπρούνι ανάμεσα στις αρχαιότητες της Αιγύπτου, παίζοντας τον ερωτευμένο σε εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο και καταφέρνοντας να τους πείσει. Η δε Μπρούνι-Σαρκοζί ντύνεται σαν καλόγρια (στα γκρι από την κορυφή ως τα νύχια) κατά τη διάρκεια συνάντησής της με τη βασίλισσα Ελισάβετ, πλασάροντας (για τις ανάγκες του νέου της ρόλου) μια διαφορετική εικόνα από εκείνη (την τσίτσιδη) που γνωρίζαμε, την εικόνα της χαμηλοβλεπούσας. Ούτε η Μπλανς Επιφανί (παλαιά αγαπημένη των αναγνωστών του «Ταχυδρόμου») τέτοια συστολή. Ποιους κοροϊδεύουν όταν εμφανίζονται δημοσίως φορώντας τέτοια προσωπεία; ΄Οχι (μόνο) τους εαυτούς τους. ΄Οπως αποδεικνύεται από τις μετρήσεις, τέτοια τσίρκο πουλάνε, αρέσουν στον κόσμο.

 

Και όταν τα οργανώνουν και τα παρουσιάζουν οι πολιτικοί, γιατί να μην κάνουν ίδια και χειρότερα οι άνθρωποι της σόουμπιζ; Γιατί να μην εκτεθούν ακόμη χειρότερα; Και στον δικό τους κόσμο η σάχλα έχει γίνει κανόνας. Δεν αναφέρομαι μόνο στον κόσμο του Χόλιγουντ, όπου όλα είναι light και μπορούν ανά πάσα στιγμή να γίνουν ακόμη πιο light. Αναφέρομαι και σε άλλες μορφές τέχνης, πέραν του κινηματογράφου, οι οποίες μέχρι πρότινος είχαν μια άλλη σοβαρότητα. Δείτε την όπερα. Βγήκαν οι τρεις τενόροι (Ντομίνγκο, Καρέρας και Παβαρότι), έκαναν την (κακή) αρχή προσθέτοντας στα προγράμματά τους ένα σωρό άχρηστες φιοριτούρες (αγκαλίτσες, συνωμοτικά γελάκια, ψηλές νότες που τις κρατούσαν και οι τρεις κάνοντας δήθεν ανταγωνισμό, συνεργασίες με τραγουδιστές που δεν έχουν καμία σχέση με την όπερα) και έχουμε φτάσει στο σημείο τα ρεσιτάλ με άριες να έχουν μετατραπεί σε σόου α λα «Ciao Antenna». Το είδαμε και πρόσφατα στην εμφάνιση του Ρολάντο Βιγιαζόν στο Μέγαρο Μουσικής, ο οποίος για να ερμηνεύσει ένα απόσπασμα από το «Ελιξίριο του έρωτα» του Ντονιτσέτι, αντί να ανοίξει το στόμα του και να τραγουδήσει όπως κάνουν εδώ και αιώνες οι μεγάλοι συνάδελφοί του, θεώρησε χαριτωμένο να βγει στη σκηνή φορώντας φανέλα της Εθνικής Ελλάδος, κρατώντας ένα κουτάκι μπίρας (επειδή ο Νεμορίνο, ο ήρωας της όπερας, είναι μεθυσμένος) και παριστάνοντας ότι έχει λόξιγκα. Ερωτώ τώρα: Αν επειδή ο Νεμορίνο έχει μεθύσει, πρέπει να εμφανιστεί μπροστά μας με το πιοτό του, η «Τραβιάτα» του Βέρντι, που είναι πόρνη, πώς πρέπει να βγαίνει, με μια αρμαθιά προφυλακτικά στο χέρι; Θα το δούμε και αυτό. Εν τω μεταξύ βλέπουμε τους Βιγιαζόν να δοξάζονται στις μεγάλες σκηνές κάνοντας τη μια γελοιότητα μετά την άλλη. Να μην ξεχάσω και την (εξίσου διάσημη) συνάδελφο του μεξικανού τενόρου, την υψίφωνο Ναταλί Ντεσέ, η οποία στην υπόκλιση, έπειτα από την εμφάνισή της στην «Κόρη του συντάγματος» του Ντονιτσέτι,  βγαίνει στη σκηνή όχι περπατώντας ως είθισται από καταβολής θεάτρου, αλλά πηδώντας σαν καγκουρό! Και γράφουν μετά οι ειδικοί (;) ότι είναι oρίτζιναλ και χαριτωμένη. Τι να πω... Είναι θέμα γούστου.

 

Η Ντεσέ, η μεταμοντέρνα πριμαντόνα, χοροπηδάει σαν παλαβή απ' άκρου εις άκρον της σκηνής, με μεγαλύτερη σιγουριά από εκείνη που έχει όταν τραγουδάει, ο Ψωμιάδης μεταμφιέζεται σε ό,τι μπορείτε να φανταστείτε και κάνει σόου μπροστά στις κάμερες, η Μαντόνα στα 50 της εμφανίζεται ντυμένη Κάντι Κάντι, παλιμπαιδίζει και ξαναερωτεύεται (ούτε η κλιμακτήριος δεν τη φρενάρει, τη λυσσάρα)... Και μερικές απολαυστικές (;) εικόνες από το πρόσφατο παρελθόν του υπερήφανου έθνους μας: η Ντόρα Μπακογιάννη, ως δήμαρχος Αθηναίων, ιππεύει το καρουζέλ της πλατείας Συντάγματος και οδηγεί τα νεοεισαγώμενα μίνι απορριμματοφόρα, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ως δήμαρχος και εκείνος, φοράει κράνος και παίρνει μέρος στην ποδηλατοδρομία της Αθήνας... ΄Ολοι αυτοί και άλλοι πολλοί, πλήθος που δεν χωράει στις σελίδες μας, τόσο αυθόρμητοι και oρίτζιναλ! Που αν είναι έτσι το αυθόρμητο, ποιο είναι το στημένο; Αν είναι έτσι το χαριτωμένο, ποιο είναι το σαχλό; (Πάντως το ξύλο στα Ιεροσόλυμα ήταν απολύτως αυθόρμητο, μας είπαν. Βοήθειααααα!)

Αρχείο

Δημοφιλή

Κοσμάς Βίδος

Ο Κοσμάς Βίδος γράφει και (όποτε μπορεί) ταξιδεύει.