Ακόμη και αν οι αστυνομικοί που έστειλαν στα δικαστήρια την Αννίτα Πάνια και τον Νίκο Καρβέλα την περασμένη εβδομάδα κατηγορώντας τους για παράβαση του ΚΟΚ, απείθεια κτλ. δεν είχαν (όλο) το δίκιο με το μέρος τους. Ακόμη και αν υπήρξαν πράγματι κακότροποι και υπερβολικοί, όπως κατήγγειλαν οι συλληφθέντες. Ακόμη και αν δεν ήταν «αστυνομικοί από εκείνους που τιμώ και επιδιώκω τη συνεργασία τους, αλλά μπάτσοι και μπασκίνες από εκείνους που πάντα θα πολεμώ», όπως κατήγγειλε η Πάνια, με το μάτι της να γυαλίζει από τον εκνευρισμό, εξακολουθώ να έχω την ίδια διάθεση που είχα από τα πρώτα λεπτά κατά τα οποία ανακοινώθηκαν τα της συλλήψεώς της: να σηκώσω το χέρι μου και να της χώσω ένα χαστούκι. ΄Οχι για να τη συνεφέρω – τέτοιου είδους Αννίτες δεν νομίζω ότι συνέρχονται με τίποτε – όσο για να εκτονωθώ. Για να αντιδράσω, βρε παιδί μου, στην επίθεση που εξαπέλυσαν εναντίον μου και εκείνη και ο σύντροφός της με τις αφόρητες ανοησίες που βγήκαν και είπαν, κυρίως με το έμπλεο θράσους, τσαμπουκά και εγωκεντρισμού ύφος τους.
Είναι απλό: όπως ακριβώς δικαιούται η Αννίτα... να τα πάρει – για να χρησιμοποιήσω μία έκφραση που της αρέσει πολύ – με αυτά που της συνέβησαν, έτσι δικαιούμαι και εγώ να τα πάρω με όλους αυτούς τους απίστευτους τύπους (α λα Πάνια και Καρβέλα). Τους τύπους που όχι μόνο έχουν καβαλήσει το καλάμι τους και καλπάζουν από κανάλι σε κανάλι ως κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία – την ψυχική κυρίως – αλλά και βαφτίζουν τον εαυτό τους πασιονάριους (της νεοελληνικής χυδαιότητας;) κάνοντας μάθημα στα... παρατράγουδά τους (τους οπαδούς που έχουν εκπαιδεύσει έπειτα από ατελείωτες ώρες τηλεοπτικής ευτέλειας) περί καλής και κακής Αστυνομίας και περί νομίμων ή μη συμπεριφορών, περί δημοκρατίας και φασισμού. Ποιοι; Η Πάνια και ο Καρβέλας! Οι οποίοι το μόνο παράπονο που θα έπρεπε να έχουν από την Αστυνομία είναι πιθανώς η ελλιπής φύλαξη των σπιτιών και των ακριβών αυτοκινήτων τους. Και βγαίνουν τώρα και το παίζουν... αντιστασιακοί! Μήπως να αφήσουν αυτόν τον ρόλο σε ανθρώπους που έχουν κακοπέσει στα χέρια της όποιας Αστυνομίας παλεύοντας για άλλου είδους ιδανικά και όχι για μπανιέρες με τζακούζι και για εξοχικά με πισίνες;
Το εγκεφαλικό, λοιπόν, μετά βίας το αποφύγαμε και η θεία Ιουλία και εγώ ενώ παρακολουθούσαμε την επίμονη προσπάθεια του Καρβέλα και της κυρίας του να μας πείσουν ότι παρ' ότι πήγαιναν με 50 χιλιόμετρα (όχι την ώρα αλλά... τη μέρα) δεν πήραν είδηση πως επί αρκετά χιλιόμετρα όλη – ή σχεδόν όλη – η Ασφάλεια Αττικής τους καταδίωκε και προσπαθούσε να τους πείσει να σταματήσουν στην άκρη του δρόμου. Με την κατευναστική βαλεριάνα στο ένα χέρι και το υπογλώσσιο στο άλλο ακούσαμε στη συνέχεια τον Λευτέρη Πανταζή – ερμηνευτή του νεοελληνικού εθνικού ύμνου «Το 'πε το 'πε ο παπαγάλος ότι σ' αγκαλιάζει άλλος» – και την Αλίκη Αρβανιτίδη – σύζυγο Πασχάλη, ειδική εσχάτως σε θέματα DNA – να αποκαλύπτουν ότι «ως γνωστόν, οι καλλιτέχνες ακούνε πολύ δυνατά μουσική στο αυτοκίνητό τους, όπως κάνει και ο Νίκος, οπότε είναι πολύ πιθανόν να μην προσέχουν, να μην έχουν επαφή με το τι γίνεται έξω...». «΄Ετσι πάτησε και τη συχωρεμένη τη Μαριγούλα εκείνος ο τραγουδιάρης στο Αγρίνιο» θυμήθηκε η θεία Ιουλία. «Είχε βάλει δυνατά Καρβέλα, το “Μου αρέσουν οι γυναίκες με μεγάλα στήθια” νομίζω, οπότε δεν άκουσε τις φωνές της όταν την παρέσυρε παραβιάζοντας το φανάρι. Πέντε χιλιόμετρα παρακάτω, όταν σταμάτησε να δει τι ήταν εκείνο που σερνόταν κάτω από το αυτοκίνητο και δεν το άφηνε να αναπτύξει ταχύτητα, τη βρήκε, αλλά ήταν αργά». Και πήρε ένα Lexotanil με το που θυμήθηκε πόσο επικίνδυνοι μπορεί να αποδειχτούν και οι καλλιτέχνες (;) όταν δεν έχουν αγωγή – όχι μόνο κυκλοφοριακή... Ακολούθως, πήρε δεύτερο Lexotanil όταν άκουσε την (αγριεμένη και ενοχλημένη) Πάνια να δηλώνει ότι κατά τη σύντομη παραμονή της στο κρατητήριο κατάλαβε πώς ένιωθαν οι έγκλειστοι στο Πολυτεχνείο στην εξέγερση κατά της δικτατορίας. Στο τρίτο Lexotanil, τη στιγμή που ο Καρβέλας είπε ότι προτίθεται να καταφύγει ακόμη και στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (εκεί που θα έπρεπε να έχουν καταφύγει εδώ και καιρό όλα τα θύματα των «Παρατράγουδων», της εκπομπής που έχει στήσει μαζί με την Αννίτα του), τη σταμάτησα. «Δεν είναι για χόρταση, θεία μου, όσο σκληρή και αν είναι η ζωή»...
Αν η θεία Ιουλία αποφάσισε να αντιδράσει παίρνοντας υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών, κατασταλτικών κτλ., εγώ αντέδρασα παίρνοντας τους δρόμους και κάνοντας... εμβόλια κουλτούρας και ψυχαγωγίας. Πήγα στον κινηματογράφο και είδα το «Quantum of Solace», για να αποτίσω και φόρο τιμής στον Ντάνιελ Κρεγκ, τον καλύτερο Τζέιμς Μποντ κατά τη γνώμη μου, τον οποίο πολύ είχα εκτιμήσει και από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία «Η μαμά». Μετά το έριξα στο θέατρο. Είχαν μαζευτεί μπόλικες παραστάσεις στις όποιες ήθελα να πάω. ΄Εκλεισα, λοιπόν, την τηλεόραση την κακούργα και βρέθηκα στην Πειραιώς 260 για να διασκεδάσω με το «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται», σκηνοθετημένο με εξυπνάδα και γούστο από τον Νίκο Καραθάνο, με τους (τον έναν καλύτερο από τον άλλον) Χατζόπουλο, Καραθάνο, Κότσιφα, Λούλη, Ξάφη, Στέργιογλου, Φουντούκη, Χειλάκη και Ιωάννου – είναι άδικο να μην τους αναφέρω όλους. Την επομένη είδα το (γλυκόπικρο) «Καλιφόρνια Ντρίμιν» του Βασίλη Κατσικονούρη στο Χυτήριο, παράσταση όλο ζωντάνια και ρυθμό – εξαιρετική η δουλειά του σκηνοθέτη Νίκου Καραγέωργου – με τέσσερα ταλαντούχα παιδιά (Γεροντιδάκης, Καρμάτης, Ελευθερίου, Ρουμελιώτη) να δίνουν την ψυχή τους. ΄Εστειλα και τη θεία Ιουλία με την εξαδέλφη μου να δουν την έξυπνη, «διαφορετική» παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου πάνω στην τραγικωμωδία «Εχθροί εξ αίματος» του Αρκά (την οποία είχα ήδη παρακολουθήσει) για να απολαύσουν τις ερμηνείες των Δεντάκη, Μαλκότση και Κωνσταντίνου και να θυμηθούν πόσο καλή δουλειά κάνει πάντα η Αγγελική Στελλάτου, η οποία έχει επιμεληθεί την κίνησή τους... (Θεία, κάτω τα Lexotanil, ζήτω το Θέατρο του Νέου Κόσμου! Κάτω το θέατρο της Πάνια, ζήτω το θέατρο γενικώς!). Και εγώ ξαναπήγα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στο οποίο είχα να μπω από παιδί, έκανα ένα πέρασμα από την Εθνική Πινακοθήκη και το Μουσείο Μπενάκη, αγόρασα ένα «Αθηνόραμα» και σημείωσα όλα τα μουσεία τα οποία δεν έχω ακόμη επισκεφθεί, αλλά θα επισκεφθώ (το αποφάσισα) τις επόμενες ημέρες. Και έχω πολλά θέατρα ακόμη που με περιμένουν. Και πολλά βιβλιοπωλεία να επισκεφτώ, για να δω τι κυκλοφορεί. Και γκαλερί. Και μουσικές σκηνές. Και ταξίδια που πρέπει να κάνω...
Τι θέλω να πω; ΄Οτι η ζωή είναι έξω. Μακριά από τον εξαθλιωμένο ψευδόκοσμο της τηλεόρασης. Το γράφω για να το διαβάσω και εγώ. Που κάθομαι και ασχολούμαι με την κάθε Πάνια και τον κάθε Καρβέλα. Που περνάω ώρες ατελείωτες συζητώντας και γράφοντας για ό,τι ευτελέστερο, τη στιγμή που υπάρχουν θαυμάσιες επιλογές για να σκοτώνω τον χρόνο μου. Ή, μάλλον, για να τον αξιοποιώ. ΄Οσο εκείνοι, οι Αννίτες και οι Καρβέλες, σκοτώνουν με τις προκλητικές εμφανίσεις τους, με το απύλωτο στόμα τους, με τις εκκωφαντικές αλλά και τόσο φάλτσες παρουσίες τους κάθε αίσθηση λογικής, γούστου και αξιοπρέπειας. ΄Οχι, δεν θεωρώ ότι είναι απλώς γλαφυροί, θεωρώ ότι είναι και επικίνδυνοι.
