Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Unisef, κάθε τριάντα δευτερόλεπτα σε κάποιο μέρος του κόσμου πεθαίνει ένα παιδί από υποσιτισμό. Στα δικά μας χώματα, επειδή δεν έχουμε τέτοια προβλήματα, σκοτώνουμε με άλλους τρόπους τα παιδιά μας. Με ξεσαλωμένες και αφηνιασμένες ζαρντινιέρες που πέφτουν επάνω τους και τα χτυπάνε αλύπητα (ναι, οι ζαρντινιέρες, αν θυμάστε το περιστατικό με τον κύπριο φοιτητή στη Θεσσαλονίκη), με σφαίρες που εκτοξεύονται προς την άσφαλτο και βρίσκουν την καρδιά δεκαεξάχρονων μαθητών. Και μετά, για να εξιλεωθούμε από την ανθρωποθυσία, προσφέρουμε στους θεούς του Κάτω Κόσμου – δηλαδή του κόσμου μας – την περιουσία των διπλανών μας: κατακαίμε τα μαγαζιά, τα σπίτια, τα αυτοκίνητά τους και, παρακολουθώντας τον δύσοσμο καπνό τους να ανεβαίνει στα ουράνια, αναλογιζόμαστε το εθνικό μας μεγαλείο. Είμαστε πρώτοι στην ασυδοσία. Και θα είμαστε, αν πιστέψω τη θεία Ιουλία η οποία τις προάλλες, μαστουρωμένη από τους καπνούς της Εμπορικής Τράπεζας, που καιγόταν στη συμβολή της οδού Γκύζη με τη λεωφόρο Αλεξάνδρας, και των παρακείμενων αντιπροσωπειών αυτοκινήτων, που είχαν γίνει επίσης παραναλώματα του πυρός, ως νέα Πυθία προέβλεπε «ακόμα χειρότερες εποχές αν δεν συνέλθουμε, αν δεν αλλάξουμε μυαλά...».

 

Το σπίτι μας, πολύ κοντά στους δρόμους που έγιναν επεισόδια μετά τη δολοφονία του μαθητή, τυλίχτηκε στα δακρυγόνα. Χαμένοι στην ομίχλη παρακολουθούσαμε από τα παράθυρά μας μια πόλη να καίγεται, ενώ ακούγαμε την ίδια στιγμή από την τηλεόραση ανατριχιαστικές περιγραφές για το τι συνέβαινε και σε άλλες πόλεις της αφόρητης – πλέον – αυτής χώρας. Δεν έχω να πω τίποτα για το τέλος του παιδιού. Επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν λόγια για να αναφερθείς σε ένα τέτοιο έγκλημα, είτε το θύμα ήταν ένας επί Γης άγγελος είτε ο χειρότερος αλήτης. Το σοκ είναι το ίδιο, η ντροπή μιας χώρας που «καλλιεργεί» και υποθάλπει τέτοια γεγονότα δεν (μπορεί να) έχει τέλος. Ούτε για την ανεκδιήγητη Ελληνική Αστυνομία ήθελα να γράψω. ΄Ακουσα όμως να λένε στην τηλεόραση, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, «όλοι οι Αστυνομικοί δεν είναι το ίδιο». Ε, και; Το αποτέλεσμα μετράει. Δεν μπορούμε να μιλάμε για τον καλό ή τον κακό αστυνομικό με την ίδια ευκολία που μιλάμε για τον καλό ή τον κακό υδραυλικό. Ο κακός υδραυλικός το πολύ πολύ να μην καταφέρει να ξεβουλώσει το φρεάτιό μας. Κάποιος άλλος θα το κάνει. Ο κακός αστυνομικός όμως; ΄Εχουμε ξαναδεί τα τραγικά αποτελέσματα της (όποιας) δράσης του.

 

Πάντως, όπως «όλοι οι αστυνομικοί δεν είναι το ίδιο», έτσι και όλοι οι αντιεξουσιαστές (όπως βαφτίστηκαν από τα κανάλια εκείνοι που αμέσως έπειτα από το κακό πήραν τους δρόμους και παρέδωσαν το κέντρο της Αθήνας στις φλόγες) δεν είναι το ίδιο. Ή μάλλον, είναι άδικο να θεωρούνται «ομάδες αντιεξουσιαστών» εκείνοι που σπάνε βιτρίνες και κλέβουν παπούτσια, βρακιά, ηλεκτρονικά είδη ως... διαμαρτυρία για τη δολοφονία του μαθητή. ΄Ελεος! ΄Αλλο πράγμα οι (πραγματικοί) αντιεξουσιαστές – και τέτοιοι κατέβηκαν στους δρόμους – και άλλο οι αλήτες και τα κλεφτρόνια που βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν με εκκωφαντικό τρόπο εμφανή την παρουσία τους. Αναφέρομαι σε αποβράσματα που έχουν και άλλες φορές, με άλλες αφορμές, καταστρέψει την περιουσία των συνανθρώπων τους, δήθεν για να διαμαρτυρηθούν. Εμείς σε ποιον να διαμαρτυρηθούμε που βρισκόμαστε στο έλεός τους; Στο κράτος; Μα αυτό τους υποθάλπει όλα αυτά τα χρόνια!

 

΄Οπως και να έχει, όσο επώδυνο και αν είναι για τους ιδιοκτήτες τους οι σπασμένες βιτρίνες και τα κλεμμένα εμπορεύματα, θα αντικατασταθούν και η Ερμού και η Αλεξάνδρας, αλλά και όλοι οι δρόμοι όπου σημειώθηκαν φασαρίες γρήγορα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Το παιδί όμως δεν γυρίζει πίσω. Και όπως έλεγε και η θεία-Πυθία Ιουλία (ακόμα να συνέλθει από τα δακρυγόνα που είχαν φτάσει ως το μπαλκόνι μας) θα ζήσουμε και άλλα τέτοια αν... Αν τι; Τι πρέπει να κάνουμε; Πώς θα καταφέρουμε να βγούμε από το κλίμα αφασίας και αποχαλίνωσης που επικρατεί σε όλη τη χώρα; Πώς θα ξαναβρούμε τη χαμένη ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια και την ηρεμία μας; Μας βλέπω καθημερινά, να περπατάμε στους δρόμους, τρελαμένοι, έτοιμοι να σκοτώσουμε (μεταφορικά και κυριολεκτικά) τον οποιονδήποτε μας ενοχλήσει. Κακότροποι, αγενείς, με τα νεύρα μας τσιτωμένα σαν τη χορδή του τόξου προτού εκτοξεύσει το βέλος, στοχεύουμε και εκτοξεύουμε τα φαρμακερά βέλη μας προς κάθε κατεύθυνση: επιτιθέμεθα διαρκώς ή αναγκαζόμαστε να αμυνόμαστε στις επιθέσεις των άλλων. Ζούγκλα! Σε μια τέτοια ζούγκλα τι τάξη και τι δικαιοσύνη να απαιτήσουμε; Και από ποιους; Τα έλεγε όλα το ύφος και του υπουργού Εσωτερικών Προκόπη Παυλόπουλου και του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, στις δηλώσεις που έκαναν μετά το έγκλημα. Δεν είχαν καταλάβει τίποτα οι άνθρωποι. Δεν είχαν καμία τύψη. Δεν ήταν εδώ!

 

Την ημέρα των ταραχών, την περασμένη Κυριακή, γινόταν στα Εξάρχεια το φιλανθρωπικό bazaar  των «Δρόμων ζωής», της μη κερδοσκοπικής εταιρείας για την υποστήριξη των κοινωνικά αποκλεισμένων παιδιών και οικογενειών – ενημερωθείτε για το σημαντικό έργο της στην ιστοσελίδα www.dromoi-zois.gr. ΄Οπως φαντάζεστε, λόγω της έκρυθμης κατάστασης στην περιοχή η προσέλευση του κόσμου – που τις προηγούμενες χρονιές δεν είχε αφήσει τίποτε στα ράφια – ήταν ελάχιστη. Πώς να διασχίσεις την Αλεξάνδρας για να φτάσεις ως τη Μεθώνης όπου και γινόταν η εκδήλωση, όταν «ο δρόμος είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης», για να χρησιμοποιήσω μια ακόμη φράση-κλισέ των δελτίων ειδήσεων; Συνυπεύθυνοι της τραγικής κατάστασης, εκτός από την κυβέρνηση, και «ομάδες αντιεξουσιαστών», σύμφωνα πάντα με τα δελτία. ΄Αλλη μια φορά να το ακούσω αυτό και θα βγω και εγώ στους δρόμους να αρχίσω να σπάω και να καίω. Διότι επιμένω να θεωρώ αντιεξουσιαστές, όχι τους καταστροφείς, αλλά τους άλλους: τους εθελοντές που χαρίζουν την αγάπη τους, τον ελεύθερο χρόνο τους, το υστέρημά τους σε εκείνους που έχουν ανάγκη, στα παιδιά π.χ. που βρήκαν καταφύγιο στους «Δρόμους ζωής». Και τους λέω αντιεξουσιαστές διότι «προσφέρονται ανιδιοτελώς για τη διανοητική, ηθική και υλική συμπαράσταση παιδιών, εφήβων, οικογενειών που βρίσκονται σε συνθήκες κοινωνικής περιθωριοποίησης», επειδή, δηλαδή, στηρίζουν όλους εκείνους που το κράτος και η εξουσία εν γένει έχει περιθωριοποιήσει. Που η κυβέρνηση Καραμανλή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν αγνοήσει και καταδικάσει στην αμορφωσιά και στην εξαθλίωση.

 

 

«Αυτή η εμπειρία και άλλες πολλές και διαφορετικές που ο καθένας μας μάζεψε αυτές τις ημέρες ήταν αυτές που μας έκαναν να χαμογελάμε με τον απολογισμό του bazaar»  διαβάζω στην ιστοσελίδα των «Δρόμων ζωής». «Να γελάμε και να χειροκροτούμε όντας στο μάτι του κυκλώνα (από άποψη περιοχής) και την ίδια στιγμή που επικίνδυνα γεγονότα-συμπλοκές ήταν σε απόσταση αναπνοής από τον χώρο! Γι' αυτό ίσως δεν μας καταλάβαινε και ο κόσμος που μας τηλεφωνούσε στα κινητά και μας έλεγε: “Καλά, είσαστε τρελοί; Τι κάθεστε και κάνετε εκεί;”. Εμείς απαντούσαμε: “Είναι όλα καλά!” Και κατά βάθος, εννοούσαμε όλα καλά στις καρδιές μας και στις προσπάθειές μας! Μας έλεγαν ότι είναι κλειστοί οι δρόμοι, αλλά εμείς μόλις συνειδητοποιούσαμε ότι οι "Δρόμοι" είναι ανοιχτοί και προχωρούν μπροστά». Ε, λοιπόν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτοί είναι αντιεξουσιαστές με λόγο ύπαρξης. ΄Οχι; Οι εθελοντές της αγάπης που, αντί να κλείνουν δρόμους, τους ανοίγουν. ΄Η μήπως έχω ζαλιστεί και εγώ από τα δακρυγόνα και παραληρώ; Μπορεί. Είναι καταιγιστικά τα γεγονότα και δεν ξέρω ποιο να πρωτοπιάσω και πώς... Ξέρω όμως – και αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο από όλα – ότι με την αφασία που μας διακρίνει είναι πολύ πιθανό και αυτός ο τραγικός θάνατος να χρησιμοποιηθεί ως αφορμή για ένα ακόμη σόου που γρήγορα θα ξεχαστεί. Ως τον επόμενο πυροβολισμό με θύμα ποιον;

Αρχείο

Δημοφιλή

Κοσμάς Βίδος

Ο Κοσμάς Βίδος γράφει και (όποτε μπορεί) ταξιδεύει.