Στην οικογένειά μου όποτε θέλουμε να πούμε κάτι ο ένας στον άλλο το λέμε. Διά ζώσης. Αν πάλι οι συγκυρίες μάς κρατάνε χώρια, τηλεφωνιόμαστε. ΄Ετσι επικοινωνούμε εμείς, έτσι νομίζαμε ότι επικοινωνούν και οι άλλες οικογένειες που συγκατοικούν. ΄Ωσπου μάθαμε για την επιστολή που έγραψε ο Ομπάμα στις κόρες του, για να τις ευχαριστήσει που του συμπαραστάθηκαν – αν μπορούσαν ας έκαναν κι αλλιώς. «Μένει χώρια από τα παιδιά του;» ρώτησε η θεία Ιουλία. Μαζί τους μένει. «Τότε τι τις ήθελε τις αλληλογραφίες; Δεν μπορούσε κατά τη διάρκεια του πρωινού να τα ευχαριστήσει;». Και πώς θα μαθαίναμε τι τους είπε; «Ποιος νοιάζεται;». ΄Ολοι, θεία μου! ΄Ολοι οι υπήκοοί του, που καθημερινά ζητούμε αποδείξεις της ευαισθησίας του, για να επιβεβαιώσουμε ότι είχαμε δίκιο που τον στηρίζουμε. Και τα γραπτά μένουν. Ενώ οι κουβέντες που γίνονται μπροστά στον νεροχύτη πέφτουν στο σιφόνι και εξαφανίζονται. «Λες να επικοινωνούμε και εμείς γραπτώς;», η θεία. Δεν με συνέφερε η ιδέα – έχω ελαφρά δυσλεξία και μου ξεφεύγουν ορθογραφικά λάθη – και την καταψήφισα.
Ενώ τον Ομπάμα τον συνέφερε και με το παραπάνω η αλληλογραφία με τα παιδιά του. Για να παρουσιαστεί και πάλι ως ο θαυμάσιος, ο τρυφερός, ο ιδεαλιστής πατέρας, που όλοι θα θέλαμε να έχουμε. Αποθεώνοντας το αμερικανικό όνειρο. Το όνειρο για μια υπέροχη υπεροικογένεια, τα μέλη της οποίας τρώνε Kentucky Fried Chicken και ανταλλάσσουν διαβεβαιώσεις αγάπης: «Mamma, I love you», «Papa, I love you», «John boy, I love you». Λες και εμείς που δεν το επαναλαμβάνουμε κάθε δύο λεπτά δεν τους love τους δικούς μας. ΄Αλλα όμως ήθη, άλλα έθιμα, που λέει και ο Σταμάτης. Τόσο άλλα, που ενίοτε μου είναι αδύνατον να τα καταλάβω. Κάπως έτσι δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν, όταν ο κόσμος καταρρέει, ο προοδευτικός, ο προβληματισμένος, ο αντι-Μπους Ομπάμα να δέχεται να οργανώνονται αυτές οι πρωτοφανείς, πανάκριβες φιέστες για την ορκωμοσία του. «΄Εβλεπα με τον 15χρονο γιο μου τη συναυλία προς τιμήν του στο Mega», μου έγραψε αναγνώστρια, «όταν το παιδί σχολίασε, “αν ήταν σωστός, δεν έπρεπε να αρνηθεί αυτή τη φιέστα; Να πει “όχι, δεν θα γίνει τίποτε εφόσον σκοτώνεται κόσμος στην άλλη άκρη του κόσμου;”. Συμφώνησα μαζί του». Κι εγώ συμφώνησα, αλλά ποιος μας ρώτησε; ΄Οπως κι αν έχει, αν κάτι με σπρώχνει να ασχοληθώ ξανά με τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ είναι η διαβολεμένη περιέργειά μου για την πορεία του. Αδημονώ να μάθω ποιος είναι τέλος πάντων ο νέος Μεσσίας. Και πόσο σύντομα θα αποκαθηλωθεί η εικόνα του. Πότε ο Θεός της σύγχρονης πολιτικής θα αποδειχθεί... μια από τα ίδια.
΄Η μήπως τον αδικώ; Μήπως, σαν άπιστος Θωμάς, προκατειλημμένος, ή μικρόνους, δεν έχω συνειδητοποιήσει το πραγματικό μέγεθός του; Πού θα μου πάει... Θα το συνειδητοποιήσω. Θα φανούν όλα σύντομα. Βρισκόμαστε ήδη στο... μετά. Ζούμε την επόμενη ημέρα. Kαι θα ήθελα να την παρακολουθήσω σαν άλλη μια ταινία μυστηρίου – από εκείνες που σε κρατάνε σε αγωνία ως το τέλος –, καθισμένος σε έναν αναπαυτικό καναπέ, με άφθονη «Coca-Cola», μπόλικα τσιπς με πάπρικα και ένα έξτρα λιπαρό τσιζκέικ για το φινάλε. Μόνο που είμαι κι εγώ, όπως όλοι μας, κομπάρσος σε αυτό το έργο. Οπότε δεν μπορώ να το απολαύσω με την ανεμελιά που θα είχα ως απλός θεατής - θαυμαστής του Χόλιγουντ. Εν προκειμένω, το υπερθέαμα όχι μόνο με αφορά αλλά μπορεί και να κρίνει τη ζωή μου. Ας περιμένω λοιπόν...
Και όσο περιμένω μετράω πτώματα στα δελτία ειδήσεων. Οι εικόνες των αιμόφυρτων παιδιών της Παλαιστίνης έχουν γίνει καθημερινή ρουτίνα. Η απουσία του Θεού βεβαιότητα. Σχεδόν. Γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι απολύτως σίγουρος. ΄Ετσι και η θεία Ιουλία, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να είναι σίγουρη για τίποτα δοκιμάζει λίγο απ' όλα. Ανάμεσά τους και την προσευχή. «Θα με πετάξεις την Κυριακή δυο λεπτά στην εκκλησία γιατί με πονάνε τα πόδια μου και δεν μπορώ μόνη;» με ρωτά. Γνωρίζω ότι το κάνει επίτηδες, για να με βάλει μέσα στον ναό, ελπίζοντας ότι μια επίσκεψή μου μπορεί να κάνει τον Θεό (αν υπάρχει, γιατί ούτε εκείνη είναι σίγουρη) να κοιτάξει με μεγαλύτερη συμπάθεια την περίπτωσή μου, αν και όποτε βρεθώ ενώπιόν του. Δεν της χαλάω το χατίρι. Τη συνοδεύω. Πολύς κόσμος. ΄Ασχετα με το τι (θέλω να) πιστεύω, με συγκινούν η πίστη των ανθρώπων, η κατάνυξη, οι θρησκείες όταν γεννάνε καλοσύνη... ΄Ισως, τελικά, και να θέλω να υπάρχει Θεός. ΄Ενας καλός Θεός.
Η θεία Ιουλία κάθεται, εγώ στέκομαι δίπλα της όρθιος. Η Λειτουργία στο τέλος της, θα ακολουθούσαν μνημόσυνα. Ο νεαρός παπάς λέει κάτι κοινοτοπίες για τη χριστιανική ανατροφή των παιδιών μας. Μετά αναφέρεται στους πεθαμένους μας, τονίζοντας: «Οι συγγενείς να έρχεστε να προσεύχεστε για τις ψυχές των τεθνεώτων σας, όχι ότι θα αλλάξει τίποτε, γιατί ο Θεός τους έχει ήδη κατατάξει, αλλά να έρχεστε...». «Για να σας δίνουμε τον οβολό μας να θησαυρίζετε» συμπληρώνει η (έτοιμη να γίνει «μάρτυρας», δηλαδή να εκραγεί) θεία και στρέφεται προς εμένα: «Πάμε να φύγουμε από εδώ. Αφού ο Θεός του τους έχει ήδη κατατάξει και δεν αλλάζει γνώμη, ποιος ο λόγος να προσευχόμαστε και να ξοδευόμαστε;». Στον δρόμο έβγαλα το σημειωματάριο που έχω πάντα μαζί μου και σημείωσα τα λόγια του ιερωμένου ώστε να μην τα ξεχάσω. Γιατί ήθελα να μοιραστώ και με άλλους το σοκ που έπαθα ακούγοντάς τον. «Τον Θεό του δεν είχε ο άνθρωπος, είναι δυνατόν να περιμένεις λόγια παρηγοριάς και να σου λέει τέτοια πράγματα;» συνέχιζε τα σχόλια η θεία (χρησιμοποιώντας και λέξεις που δεν μπορώ να μεταφέρω εδώ για ευνόητους λόγους). ΄Ελα ντε!
Πίσω στο σπίτι, μετά τον αποτυχημένο εκκλησιασμό μας, και πίσω στην τηλεόραση: χιλιάδες Αμερικανοί πιασμένοι χέρι χέρι προσεύχονται με κλειστά μάτια στον δικό τους Θεό, σε μια εκδήλωση σχετική (και πάλι) με τον νέο Μεσσία-Ομπάμα. Σε ένα άλλο κανάλι Παλαιστίνιοι γονατίζουν σε ένα βομβαρδισμένο τζαμί κλαίγοντας. Στη δορυφορική, στο BBC νομίζω, Ισραηλινοί ανάβουν κεράκια σε μια γωνία του Τελ Αβίβ όπου έγινε μια βομβιστική επίθεση με θύματα. Και στο Travel Channel οι Ταϊλανδοί ρίχνουν στα ποτάμια βαρκάκια με μικρές φωτίτσες προσπαθώντας να γαληνέψουν τα πνεύματα των επουράνιων δυνάμεων που επηρεάζουν τις ζωές τους. Το βλέπεις καθημερινά μπροστά σου. Είναι δεδομένο: καθένας σε αυτόν τον κόσμο τον Θεό του ψάχνει. ΄Αλλος μέσα στις εκκλησίες, άλλος στον πολιτικό στίβο, άλλος στα πεδία της μάχης – ναι, και εκεί. Το θέμα είναι να τον βρεις και να σε οδηγήσει σωστά. Γιατί, πολύ συχνά, κατά τη διάρκεια της αναζήτησης μπορεί και να τον χάσεις εντελώς. Ή μπορεί και να πέσεις στα χέρια ψεύτικων θεών. Και ενώ σκέφτομαι διάφορες φιλοσοφίες (και αμπελοφιλοσοφίες) χτυπάει το κινητό μου. «΄Ελα», ακούω τη φωνή της εξαδέλφης μου, «είμαι στο βιντεοκλάμπ. Θέλεις να δούμε απόψε το “Θεός για μία εβδομάδα” με τον Τζιμ Κάρεϊ;». Μάλλον έχει βάλει κοριούς στο σπίτι και με παρακολουθεί για να μου σπάσει τα νεύρα. Της είπα ότι δεν είχα όρεξη. Σκόπευα εξάλλου να αρχίσω να διαβάζω ένα βιβλίο για το οποίο μου έχουν πει πολλά καλά. Τον «Θεό των μικρών πραγμάτων» της Αρουντάτι Ρόι. Σύμπτωση; Ή θεϊκό σινιάλο στην επί Ομπάμα εποχή;
