Παρατηρώ τη Μισέλ Ομπάμα με την τσάπα στο χέρι και θυμάμαι τη γιαγιά μου στην Τήνο. Πού να το φανταζόταν όταν σκάλιζε το μποστάνι της – αναγκασμένη στα 80 της χρόνια, ως χαμηλοσυνταξιούχος, να κάνει μια τόσο σκληρή δουλειά – ότι ξαφνικά το κόπρισμα της μελιτζάνας θα γινόταν της μόδας. Και ότι δεν θα το έλεγαν «κόπρισμα», αλλά «στάση ζωής». Να λοιπόν που ο Λευκός Οίκος μάς καλεί αίφνης να αλλάξουμε στάση ζωής. Διά στόματος Μισέλ. Η οποία, πληροφορηθήκαμε, κάνει αγώνα υπέρ της επαναφοράς της υγιεινής διατροφής στα αμερικανικά σπίτια (των εκατομμυρίων παχύσαρκων). Μη μπορώντας να καταλάβει γιατί οι σύγχρονοι νοικοκύρηδες από το να τρέχουν στα σουπερμάρκετ και να αγοράζουν τροφές με πέντε, δέκα, δεκαπέντε, τριάντα πέντε «Ε» (και άλλους τέτοιους ανατριχιαστικούς δείκτες του μελλοντικού αφανισμού μας από λογής λογής καρκίνους) δεν καλλιεργούν με τα ίδια τους τα χεράκια τα λαχανικά της καθημερινής διατροφής τους. (Αν τρώνε πια λαχανικά, διότι οι περισσότεροι Αμερικανοί, εθισμένοι στο «πλαστικό», παθαίνουν αλλεργία σε οτιδήποτε πράσινο περιέχει πραγματική χλωροφύλλη και βιταμίνες).
Βάζω κάτω τα πράγματα και εγώ για να δω πώς μπορώ να τα προσαρμόσω στη δική μου καθημερινότητα. Τι μου μένει όταν το τρέξιμο για τον επιούσιο ξεκινάει στις οκτώ το πρωί και τελειώνει στις δέκα το βράδυ; Το δίωρο ανάμεσα στις δέκα και στις δώδεκα, οπότε προσπαθώ να χαλαρώσω για να κοιμηθώ. Μήπως αντί να το σπαταλώ διαβάζοντας ή παρακολουθώντας τηλεόραση να το αφιερώσω στον… λαχανόκηπό μου; Δεν ενδείκνυται η ώρα, μου λένε, το βράδυ ακόμη και τα λάχανα ξεκουράζονται. Τότε να ξυπνώ πιο πρωί, όπως οι αγρότες, κατά τις πεντέμισι, και να καλημερίζω τη μέρα ξεριζώνοντας κρεμμύδια. ΄Ολα αυτά στο μπαλκονάκι μου. Μέσα στην αποπνικτική, συχνότατα, ατμόσφαιρα της πόλης. Από έναν άνθρωπο, εμένα, που του πήρε καιρό να καταλάβει ότι τα καρότα είναι ρίζες και όχι οι καρποί εξωτικού θάμνου και ότι τα παραπούλια δεν είναι αποδημητικά πτηνά αλλά φύλλα ενός είδους λάχανου. Γιατί όλα με σπρώχνουν στο σουπερμάρκετ;
Σε καμία περίπτωση δεν κοροϊδεύω τις αγαθές προθέσεις της Μισέλ Ομπάμα. Προτιμώ, εξάλλου, για σύζυγο του πλανητάρχη μου μια γυναίκα με διατροφικές-οικολογικές ανησυχίες από μια καριερίστα με επεκτατικές ανησυχίες α λα Χίλαρι Κλίντον. Απλώς μου φαίνονται λίγο αστεία όλα αυτά: οι φωτογραφίες της καλοντυμένης και καλοχτενισμένης Μισέλ πάνω στα φρεσκοσκαμμένα χώματα· οι ανακοινώσεις του Λευκού Οίκου ότι ο προεδρικός λαχανόκηπος θα εξασφαλίζει όλα τα λαχανικά και τα χόρτα που χρειάζονται για τη διατροφή όχι μόνο των Ομπάμα αλλά και του μόνιμου προσωπικού της προεδρικής κατοικίας. Παρεμπιπτόντως, από τον ίδιο κήπο θα προέρχονται όλες οι πρώτες ύλες για τα επίσημα δείπνα – θα τρώνε, αν όχι καλά, τουλάχιστον υγιεινά οι υψηλοί καλεσμένοι. Και ο προϋπολογισμός της μικρής αυτής επανάστασης; Για να φυτευτούν 55 είδη λαχανικών, όλα από οργανικά σποράκια, είναι υπεραρκετά 200 δολάρια. Και οικολογικό και οικονομικό το μήνυμα στις δύσκολες αυτές εποχές.
«Ξέρω και εγώ να καλλιεργώ τη γη σαν την Ομπάμα» λέει η θεία Ιουλία με το φαρμακερό ύφος της. Δηλαδή; «Δηλαδή τι νομίζεις ότι θα κάνει; Θα περνά μία στο τόσο και επιτηρεί τους σκλάβους που θα σκάβουν και θα σκαλίζουν». Η αλήθεια είναι ότι ως πρώτη κυρία του μικρού πλανήτη μας εκτός από το ξεβοτάνισμα έχει και άλλες εκκρεμότητες στην καθημερινή ατζέντα της (επίσημα γεύματα και δείπνα, φιλανθρωπίες, επισκέψεις σε ιδρύματα κτλ.), όπου δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εμφανίζεται με κατεστραμμένο μανικιούρ και λάσπες στο τακούνι. Οπότε οι σκληρές δουλειές (δηλαδή η κηπουρική) μάλλον θα περάσουν στα χέρια άλλων, πιο ειδικών. Η χαμογελαστή Μισέλ θα περιοριστεί στη δημοσιοσχετίστικη πλευρά του εγχειρήματος, δηλαδή στις φωτογραφίσεις, στις δηλώσεις με οικολογικά μηνύματα… Αυτή όμως δεν είναι η δουλειά μιας πρώτης κυρίας; Για να δούμε τι θα καταφέρει. Πόσο θα μπορέσει να πείσει τους εθισμένους στο ευτελές φαγητό των fast-food και στις χιλιάδες άχρηστες ως και βλαπτικές θερμίδες συμπατριώτες της να φάνε πιο υγιεινά. Θα δείξει.
Το μήνυμα πάντως, έτσι όπως φτάνει στα αφτιά μας, είναι θετικό. Αυτό έχουμε ανάγκη περισσότερο από κάθε φορά, θετικά μηνύματα. Οπότε, και αν θέλω να «κανιβαλίσω» – έτσι για να περάσει ευχάριστα η ώρα – τα ενσταντανέ με την πρώτη κυρία ανάμεσα στις μπάμιες, κάνω μόκο. ΄Οχι μόνο επειδή οι μπάμιες, όσο και αν δεν μου αρέσουν, είναι πολύ καλές για την υγεία. Αλλά και γιατί, εκεί που μπαίνω στον πειρασμό να κάνω πλάκα με την πλανητάρχισσα, σκάνε κάτι άλλες δηλώσεις για άλλους είδους «μπάμιες» – ή μη – και μένω κάγκελο.
Αναφέρομαι στις πρόσφατες δηλώσεις του πάπα Βενέδικτου ΙΣτ΄ κατά την επίσκεψή του στην Αφρική, σύμφωνα με τις οποίες «το προφυλακτικό δεν είναι απάντηση στο AIDS, αλλά αντιθέτως επιδεινώνει το πρόβλημα». Το έχει βάλει σκοπό ζωής ο επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας – μεταξύ άλλων δαιμονοποιώντας την αντισύλληψη και απαγορεύοντας πεισματικά τις εκτρώσεις – να γυρίσει το ποίμνιό του πολλές δεκαετίες πίσω. Επιμένοντας σε μια πολιτική – γιατί πολιτική δεν κάνει και αυτός; – συντηρητική, οπισθοδρομική και μικρόψυχη. Την πιθανότητα με τις ακραίες θέσεις του να παρασύρει ανθρώπους – από εκείνους (δεν είναι λίγοι) που τον ακολουθούν πιστά – στον όλεθρο την έχει σκεφτεί; Εκτός αν τους υπόσχεται ότι βιώνοντας την επίγεια κόλαση – στην οποία μπορούν να οδηγήσουν μια ερωτική πράξη χωρίς προφυλακτικό ή μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη – έχουν κατοχυρώσει διακεκριμένη θέση στον Παράδεισο. Από κοντά του και οι ιερείς της Βραζιλίας, οι οποίοι αφόρισαν τη μητέρα που το επέτρεψε και τους γιατρούς που πραγματοποίησαν έκτρωση σε εννιάχρονη που είχε μείνει έγκυος έπειτα από βιασμό. Αυτό ενώ ήταν σίγουρο ότι αν η εγκυμοσύνη συνεχιζόταν η ανήλικη (υπερβολικά ανήλικη!) μητέρα θα πέθαινε. Μεσαίωνας εν έτει 2009. Με την Ιερά Εξέταση έτοιμη να μας ρίξει στην πυρά χωρίς να μας επιτρέπει καν να απολογηθούμε για τα... εγκλήματά μας. Πού ζούμε;
Με αυτά και αυτά τα φρικαλέα, τρία «ζήτω!» για την εκστρατεία της Μισέλ Ομπάμα για κολοκυθάκια και μπρόκολα δίχως φυτοφάρμακα. Γιατί ακόμη και αν η μέση (σκληρά) εργαζόμενη γυναίκα δεν θα βρει ποτέ τον χρόνο να ξεριζώσει τα ζιζάνια από το μποστάνι της ή να καθαρίσει από τα φύλλα τους τις καταστροφικές κάμπιες, τα λόγια της κυρίας προέδρου έχουν μέσα τους φως, ελπίδα, ανθρωπιά, πρόοδο. Ενώ τα δήθεν ιερά – στην πραγματικότητα προϊόντα δολοφονικής άγνοιας και συντήρησης – λόγια του Πάπα μάς τυλίγουν με ένα δυσοίωνο σκοτάδι. Κουβέντες αποτρόπαιες, που μόνο την οργή όποιου δίκαιου Θεού υπάρχει μπορούν να επισύρουν...