Είναι μάλλον ιατρικό το πρόβλημα. Κάποια περιοχή του εγκεφάλου μου δεν είναι επαρκώς στεγανοποιημένη, με αποτέλεσμα να «χάνω λάδια», κατά τη θεία Ιουλία – είδατε γλώσσα; Κάτι μπλοκάρει την ικανότητα αντίληψής μου. Μπορεί πάλι να είμαι απλώς κνώδαλο, για να χρησιμοποιήσω το κοσμητικό επίθετο με το οποίο με στόλισε η σεβάσμια θεία κατά την πρόσφατη διαφωνία μας. Με θέμα τη Μαντόνα. Ναι, στο σπίτι μας έχουμε λύσει όλα τα προβλήματά μας και τσακωνόμαστε για τη βασίλισσα της ποπ. Την οποία δεν χωνεύω. Ενώ η θεία την έχει ερωτευτεί από τότε που έμαθε ότι υιοθέτησε ορφανό από το Μαλάουι. Τώρα δε που έμαθε τα περί δεύτερης υιοθεσίας, πάλι από το Μαλάουι, ολημερίς ακούει το «Like a virgin» και κλαίει συγκινημένη μονολογώντας: «Μαντόνα, όνομα και πράγμα! Δίνει μαθήματα ζωής!».
«Αν εννοείς την τάση της να τα φτιάχνει με κάτι αγοράκια που θα μπορούσαν να είναι παιδιά της, πράγματι» παρεμβαίνει η εξαδέλφη μου. «Είσαι χυδαία» την κεραυνοβολεί η θεία μου και μητέρα της. «Εγώ είμαι χυδαία ή αυτή είναι τεκνατζού;». «Τεκνατζού; Που δουλεύει σαν το σκυλί για να θρέψει τα παιδιά της, ενώ εσύ όχι μόνο δεν αξιώθηκες να μου δώσεις ένα εγγόνι αλλά και εξαρτάσαι, ολόκληρη γαϊδάρα, από τη σύνταξή μου;». «;΄O, τι μας έλειπε από 'δώ μέσα είναι μια Λούρδη» παρενέβην, αναφερόμενος στη μεγαλύτερη κόρη της σταρ. «Λούρδη; Λόρδα θα τη βαφτίζαμε την κόρη της εξαδέλφης σου, γιατί θα λιμοκτονούσε στα χέρια της!». Εκρηκτική η Μαντόνα και εξ αποστάσεως. Ανάβει φωτιές, καλλιτεχνικές και μη.
Που, το ξαναλέω για να το εμπεδώσετε, ως καλλιτέχνιδα δεν την εκτιμώ. Για πολλούς και διάφορους λόγους, κυρίως γιατί είναι τραγουδίστρια χωρίς φωνή. Ως μάνατζερ του εαυτού της την παραδέχομαι. Αυτό το ταλέντο την έφερε, νομίζω, στην κορυφή της σόουμπιζ. Αυτό το ταλέντο με κάνει να μη συμμερίζομαι τον παγκόσμιο ενθουσιασμό, τώρα που η Μαντόνα αποφάσισε να (ξανα)δείξει το ανθρώπινο πρόσωπό της υιοθετώντας άλλο ένα δυστυχισμένο (;) παιδί από το Μαλάουι. Η πρώτη σκέψη ήταν θετική βέβαια. Καλύτερα ένας άνθρωπος, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, να «δυστυχήσει» στα χέρια μιας εγωκεντρικής Μαντόνας παρά να αφεθεί στην κακή του την τύχη. Εκείνο όμως που μου ξινίζει, που δεν μου αρέσει, είναι η δημοσιότητα που έχει δοθεί (πάλι) στην υπόθεση. Δεν μπορεί να κάνει την υιοθεσία πιο διακριτικά; Χωρίς να τη μετατρέψει σε σόου για τα ΜΜΕ; Θεωρείτε ότι όλα αυτά που διαρρέουν στον Τύπο για το πότε, το πώς και το γιατί δεν τα ρίχνει η ίδια στην αγορά για να γίνεται κουβέντα; Γιατί εγώ είμαι σίγουρος ότι κοτζάμ Μαντόνα θα μπορούσε να υιοθετήσει όλα τα παιδιά του κόσμου χωρίς να την πάρουμε χαμπάρι. Και όχι πλασάροντας μετά το ψευδαισθησιακό «Στο κρεβάτι με τη Μαντόνα» το ψευδοσυναισθηματικό «Στο Μαλάουι με τη Μαντόνα». Την αδικώ κατάφωρα;
Για να μην αναφερθώ και στο άλλο. Που θα αναφερθώ. Της είπαν, λέει, οι ψυχολόγοι που την καθοδηγούν στον... Γολγοθά μιας μάνας ότι πρέπει το πρώτο μαντονόπαιδο από το Μαλάουι να έχει και αδελφάκι απαραιτήτως από το Μαλάουι. Τελικά, ποιο είναι το ζητούμενο; Μια ευτυχισμένη οικογένεια ή μια οικογένεια τα παιδιά της οποίας θα έχουν την ίδια απόχρωση; ΄Ολο αυτό το πράγμα δεν ακούγεται σαν παράσταση για τους αφελείς; ΄Η μήπως η Μαντόνα δεν κοροϊδεύει τελικά εμάς αλλά τον ίδιο της τον εαυτό με τις περικοκλάδες με τις οποίες στολίζει τη ζωή της; Τους εξωτικούς εραστές και τα εξωτικά παιδιά; Αλήθεια, πόσο Μαλαουιανός είναι ένας άνθρωπος που έφυγε από την Αφρική όταν ήταν μωρό και μεγαλώνει με νταντάδες ανάμεσα σε Νέα Υόρκη και Λονδίνο, ώστε να έχει ανάγκη από άλλον έναν Μαλαουιανό στην οικογένεια για να... στανιάρει; Και πόσο μπαμπά του νιώθει τον φυσικό μπαμπά του, που, όπως πάλι το περιβάλλον της Μαντόνας διέρρευσε, συνάντησε κατά τη νέα επίσκεψη στο Μαλάουι;
Εξακολουθώντας να πιστεύω ότι όποιος μπορεί να σώσει ένα παιδί από τη φτώχεια πρέπει να το κάνει, ακόμη και αν αυτό που έχει να του προσφέρει δεν είναι το ιδανικό οικογενειακό περιβάλλον, λέω «μπράβο!» στην κυρία. Από την άλλη, η ιστορία με τις υιοθεσίες της έχει μια allure δημοσίων σχέσεων που με κάνει να μαζεύομαι, να μην εννοώ το μπράβο με όλη την ψυχή μου. Η θεία Ιουλία επιμένει ότι (λόγω προκατάληψης;) δεν καταλαβαίνω το μεγαλείο της μανούλας Μαντόνας. ΄Ισως να έχει δίκιο. Θα φανεί. ΄Οταν τα μαντονόπαιδα μεγαλώσουν, όλα θα ξεκαθαρίσουν. Θα τα δούμε άραγε να υπογράφουν βιβλία α λα «Mother dearest», όπου η υιοθετημένη κόρη της Τζόαν Κρόφορντ την περνούσε γενεές δεκατέσσερις; Θα της κλέψουν τον εραστή, όπως η υιοθετημένη κόρη της Μία Φάροου της έκλεψε τον (τι του βρήκε;) Γούντι Αλεν; ΄Η θα πίνουν σαμπάνια στο όνομά της; ΄Εχω περιέργεια...
