Οι εθνικοί μας... άγνωστοι!
΄Εμαθα κάτι που με ευχαρίστησε. ΄ Οτι στην (ανανεωμένη) μνημειώδη έκδοση της EMI «The record of singing», μια κασετίνα όπου ανθολογούνται οι μεγαλύτεροι τραγουδιστές όπερας από την εποχή του Καρούζο ως σήμερα, περιελήφθησαν και τέσσερις ΄Ελληνες: η υψίφωνος Μαρία Κάλλας (θα μπορούσε να λείπει;), ο βαθύφωνος Νικόλας Ζαχαρίου, η μεσόφωνος Αγνή Μπάλτσα και ο κόντρα τενόρος ΄Αρης Χριστοφέλλης. Πρόκειται για γεγονός που, αν και είναι τιμητικό για μια χώρα χωρίς παράδοση στην όπερα όπως η Ελλάδα, εδώ δεν το πήρε κανένας είδηση. Ενώ, αν π.χ. ο Σάκης Ρουβάς περιλαμβανόταν στη συλλογή «Οι Βαλκάνιοι με τους πιο γυμνασμένους τρικέφαλους», θα είχε χαλάσει ο κόσμος.
΄Οχι, δεν επιχειρώ να συγκρίνω άνισα μεγέθη: είναι φυσικό ένας ποπ σταρ να προβάλλεται (και να πουλάει) περισσότερο από έναν τραγουδιστή της όπερας, από τη στιγμή που ο πρώτος απευθύνεται στις μάζες ενώ ο δεύτερος σε ένα αρκετά περιορισμένο κοινό. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί το να αποσιωπούμε επιμελώς οποιαδήποτε ελληνική επιτυχία αφορά πιο «δύσπεπτες», από τα σαχλοτράγουδα της νεοελληνικής διασκέδασης, μορφές τέχνης. Δεν μπορεί καλλιτέχνες που μας τιμούν με τη δουλειά τους να μας είναι από περίπου γνωστοί ως εντελώς άγνωστοι. Και να γνωρίζουμε όλοι την ΄Εφη Θώδη.
Πόσοι από εσάς πήρατε είδηση ότι αυτή τη στιγμή στην παρισινή ΄Οπερα της Βαστίλλης ένας έλληνας βαρύτονος, ο Δημήτρης Τηλιακός, πρωταγωνιστεί στον «Μάκβεθ» του Βέρντι; Πώς να το μαθαίνατε όταν ο Τύπος στην πλειονότητά του δεν αφιέρωσε ούτε δύο γραμμές στο γεγονός! Για να μην αναφερθώ στα τηλεοπτικά κανάλια, τα οποία τραγουδιστή όπερας θεωρούν μόνο τον Μάριο Φραγκούλη – θου, Κύριε... Μερικές εβδομάδες πριν, στο Κόβεντ Γκάρντεν, σε μια πολυσυζητημένη παραγωγή της όπερας του ΄Οφενμπαχ «Τα παραμύθια του Χόφμαν» πρωταγωνιστούσε η υψίφωνος Βασιλική Καραγιάννη. Ούτε αυτό γράφτηκε, ούτε αυτό προβλήθηκε από την τηλεόραση. ΄Οπως συμβαίνει με δεκάδες άλλες επιτυχίες Ελλήνων στη μουσική, στα εικαστικά, στον χορό... Αντιθέτως, την επίσκεψη του Ρουβά στον Πατριάρχη, για να ευλογήσει τη συμμετοχή μας στη Γιουροβίζιον, βαρεθήκαμε να τη βλέπουμε. Δεν είναι ως φαίνεται μόνο η διοίκηση της ΕΡΤ που έχει επαναποθέσει τις ελπίδες της για καλύτερες ημέρες στους κοιλιακούς του Σάκη, είναι και το έθνος ολόκληρο.
Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι όχι με χρόνια, με καιρούς, αλλά σύντομα πάλι δικιά μας θα είναι η νίκη στη Γιουροβίζιον. Το απαίτησε ο δήμαρχος Αθηναίων, θα το προσπαθήσει ο Ρουβάς, έβαλε τις προσευχές ο Πατριάρχης. Τι άλλο θέλουμε; Και ιδού τι εξάγουμε ως χώρα που ακόμη παραληρεί από υπερηφάνεια για τον προαιώνιο πολιτισμό της: το «This is Our Night». Ευτυχώς, τουλάχιστον, που το ερμηνεύει ένας άνθρωπος τόσο συμπαθής όπως ο εθνικός μας Σάκης, γιατί καραδοκούν κάτι Νίνο, κάτι Μαρτάκηδες. Ονόματα που μόνο που τα αντικρίζεις στις γιγαντοαφίσες της Πειραιώς θέλεις να ζητήσεις πολιτικό άσυλο στα Τίρανα. Αν και όπου και να ζητήσεις άσυλο... Εδώ η γαλλική κυβέρνηση βράβευσε για την προσφορά της στις τέχνες τη Μιμή Ντενίση. Να υποθέσω ότι μπορώ και εγώ να ελπίζω σε παρασημοφόρησή μου από την UEFA για την προσφορά μου στην εξέλιξη του αθλήματος; (Παρεμπιπτόντως, τι είπαμε ότι σημαίνει φάουλ;).
Μέρες που είναι δεν πρέπει να γράφω κακίες, επιμένει η θεία Ιουλία. Οπότε, πιστός στο πνεύμα της γιορτής της αγάπης, ας ευχηθώ σε όλους όσοι μας απασχολούν καθημερινά με τα αδιευκρίνιστα ταλέντα τους καλή επιτυχία – που και καλή να μην είναι, ως καλή θα την πλασάρουν. Βεβαίως, τις πιο θερμές ευχές μου θα τις στείλω στον ηρωικό Σάκη που θα κάνει, λένε, απίστευτα κόλπα στη σκηνή της Γιουροβίζιον για να πατάξει την Τουρκάλα που έρχεται με όλη την έπαρση του πεταχτού πισινού της να μας πάρει την πρωτιά. Να ευχηθώ και στη Βίκυ Καγιά καλή επιτυχία με τον «Πρωινό καφέ» της. Πολύ καλύτερη επιτυχία από την επιτυχία της Ελένης Μενεγάκη. Γιατί αυτή την έχω άχτι: προσπαθώ εδώ και καιρό να της κάνω συνέντευξη για την εφημερίδα και με αποφεύγει. Οπότε κι εγώ… «Δεν πρέπει να κάνεις κακές σκέψεις ούτε για την Ελένη, μέρες που είναι» επιμένει η θεία Ιουλία, που όταν λείπουμε από το σπίτι βλέπει κρυφά Μενεγάκη. Να της χαλάσω το χατίρι;
Ας πάνε λοιπόν «όλα δεξιά σε όλους, εκτός από τη Δεξιά», για να δανειστώ πάλι τα σοφά λόγια της θείας. Και ας κρατήσουν οι χοροί στο χαζοχαρούμενο σύμπαν που μας περιτριγυρίζει. Με την ελπίδα, πότε πότε, από καμιά (άσπρη και όχι μαύρη) τρύπα να μπαίνει λίγο φως και να μας ξεστραβώνει. Να διαλύει έστω για λίγο τα σκοτάδια μας. Το φως εκείνων που σεμνά και ταπεινά δημιουργούν και οι οποίοι ποτέ δεν θα έχουν από εμάς την αναγνώριση που αξίζουν. (Απρίλιος του 2009 και ούτε ένας δρόμος, ούτε μια πλατεία του Δήμου της Αθήνας δεν φέρει το όνομα της Μαρίας Κάλλας. Αυτό δεν είναι εθνική κατάντια;).
