Το φανερώνουν όλα γύρω μου. Ο όρος «πράσινη ανάπτυξη» παραπέμπει για τους περισσότερους στην ανέγερση του νέου γηπέδου του Παναθηναϊκού. ΄Η σε επικείμενη εκλογική νίκη του ΠαΣοΚ. ΄Οπως η λέξη φιλοζωία θεωρείται καπρίτσιο πολυτελείας για όσους έχουν λύσει τα προβλήματά τους και για να σκοτώσουν τον χρόνο τους ταΐζουν μερικούς ψωραλέους σκύλους. Αν συνέτασσα ένα λεξικό με τις φράσεις που χρησιμοποιούν περισσότερο οι ΄Ελληνες θα κατέγραφα σε περίοπτη θέση το «εγώ τα αγαπώ πολύ τα ζώα αλλά, όλα κι όλα, μέσα στο σπίτι δεν τα θέλω». Ενώ όταν πεθαίνουν στους δρόμους πολύ τα θέλουμε. Εξαθλιωμένα ζώα, οικισμοί από μπετόν, όπου και το ζιζάνιο που θα φυτρώσει σε καμιά τρύπα θα εξοντωθεί με λίτρα χλωρίνης για να μη χαλάει την αρμονία του απόλυτου γκρι, τοπία άγονα και μπαλκόνια με ξεραμένα λουλούδια ή – τα πιο «προχωρημένα» – με πλαστικά γαρίφαλα σφηνωμένα σε κάτι θλιβερές, εξίσου πλαστικές γλάστρες, «για να δώσουν λίγο χρώμα». Πλαστικά λουλούδια ακόμη και στα κοιμητήρια. Ούτε οι νεκροί μας δεν δικαιούνται ένα φρέσκο τριαντάφυλλο. Οσονούπω και πλαστικά κόλλυβα (σε πολλές γεύσεις): το στάρι θα εκλείψει, καθώς το τσιμέντο θα έχει σκεπάσει και τα χωράφια που κάποτε καλλιεργούσαμε.
Παντού τσιμεντόκηποι. Στο κέντρο τους οι νεοπλουτέ βιλάρες με τα μικροσκοπικά παράθυρα (όσο χρειάζεται για να μην μπει ο ήλιος και γκαγκανιάσει την αλαβάστρινη επιδερμίδα της οικοδέσποινας). Με το γκαράζ μπροστά στην κεντρική είσοδο ώστε να ελέγχεις ανά πάσα στιγμή αν το πανάκριβο αμάξι είναι ακόμη παρκαρισμένο δεν το έχουν βουτήξει. Και πισίνα, απαραιτήτως, εκεί γύρω: σε μέγεθος μπιντέ (δεν υπάρχει χώρος για μεγαλύτερη, τον έφαγε το γκαράζ) για να στριμώχνονται όλοι με το ποτό στο χέρι και να υποκρίνονται ότι πρωταγωνιστούν στη «Δυναστεία». Αχ να ήμουν η Αλέξις και να τους περιποιούμουν έναν έναν! Μια οικολόγος Αλέξις – έστω Αλέξης, για να μην παρεξηγούμαστε. Που θα απαγόρευε τις πισίνες δίπλα, ακριβώς δίπλα, στη θάλασσα. Που θα υποχρέωνε (χωρίς περιθώριο διαφωνίας) όλους τους ανά την Ελλάδα βιλάτους να περιποιούνται και όχι να τσιμεντώνουν τον κήπο τους. Να χρησιμοποιούν εναλλακτικές πηγές ενέργειας για να φωτίζουν και να ζεσταίνουν τα παλάτια τους. Να ρίχνουν τα σκουπίδια (καλά κλεισμένα στη σακούλα τους) στον ειδικό κάδο και όχι στο διπλανό οικόπεδο. Να ταΐζουν τα αδέσποτα της γειτονιάς. Να μην ξεραίνουν το αιωνόβιο δέντρο της αυλής επειδή «φοβάμαι μη σπάσει και το φάνε στο κεφάλι τα παιδιά που θα παίζουν από κάτω».
Να το φάνε στο κεφάλι τα παιδιά. Μπας και το χτύπημα τα συνεφέρει και τα κάνει να σκεφτούν πιο λογικά από τους γονείς τους. Από τους μεγάλους, οι οποίοι ψηφίζουν πολιτικούς που δεν φυτεύουν αλλά αποψιλώνουν. Τους μεγάλους που βάζουν τα νεογέννητα της γάτας στο σακί και τα πετάνε στη θάλασσα για να μην έχουν την έννοια τους. Που σκορπίζουν στη γειτονιά φόλες. Και που όταν δεν σκοτώνουν ζώα ανάβουν όλες τις ηλεκτρικές συσκευές μαζί, από τον φούρνο και τον θερμοσίφωνα ως τη μασαζιέρα του μπαμπά και τη «σούπερ χαλάουα, ανώδυνα και ακίνδυνα με μικροδονήσεις που προκαλεί ο επαναστατικός μετασχηματιστής της εταιρείας “beauty and πλούτη”» που αγόρασε η μαμά από ένα πανηγύρι κάπου στην Αρκαδία, σκοτώνοντας το περιβάλλον. Εκεί, την ώρα των μικροδονήσεων, χρειάζεται ο Αλέξης ο τιμωρός: να ανεβάσει την τάση και να χαρίσει σε όλη την οικογένεια το (γουλί) κούρεμα της ζωής της. Μετατρέποντας άπαντες σε τροφίμους του ΄Αουσβιτς. ΄Ετσι κι αλλιώς, σε ΄Αουσβιτς μεταλλάσσουμε τον κόσμο μας με την αδιαφορία μας απέναντι στην καταστροφή του οικοσυστήματος, ας είμαστε συνεπείς με την... αισθητική του. Ιδανικοί τρόφιμοι σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου θα βασιλεύουν η καταστροφή και η θλίψη. Σε έναν κρανίου τόπο, όπου η ελπίδα δεν θα έχει θέση.
Οι φωνές για τη σωτηρία του περιβάλλοντος ακούγονται όλο και πιο έντονες. Θα φτάσουν ποτέ και στα δικά μας αφτιά; Θα προλάβουμε να καταλάβουμε τα λάθη, τα εγκλήματά μας και να αλλάξουμε τακτική; Δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος σε μια χώρα που την πνίγουν τα σκουπίδια και που όλη η έγνοιά μας για καθαριότητα εξαντλείται στο εσωτερικό του σπιτιού μας. Από μέσα μπέλα μπέλα και από έξω κατσιβέλα η ζωή μας. Η Αθήνα πιο βρώμικη από κάθε άλλη φορά. Περπατήστε σε δρόμους που έχουν αρχίσει ήδη να βράζουν από τη ζέστη – και δεν έπιασε ακόμη καλοκαίρι. Σε αλσύλλια σκονισμένα, βρώμικα και μαραμένα. Σε πλατείες με σιντριβάνια-βούρκους, με νεκρά (δηλητηριασμένα) περιστέρια, με σκυλιά που ψυχορραγούν από τη φόλα που τους πέταξε ο γείτονας επειδή «έχουμε παιδιά, δεν μπορούν τα βρομόσκυλα που μεταφέρουν τόσες αρρώστιες να κάθονται έξω από την πόρτα μας». Το μοναδικό στο οποίο επιτρέπουμε με όλη μας την καρδιά να κάθεται έξω από την πόρτα μας είναι το δυσοίωνο αύριο. Εμείς το δημιουργούμε. Εκείνο απλώς θα μας καταπιεί.
