Στο μυαλό μου η Μύκονος είναι ένα τεράστιο Mall. 'Eνα πολυκατάστημα που παρέχει στον πελάτη ό,τι τραβάει η όρεξή του: ανεμελιά, κραιπάλη αλητεία, άνευ ορίων μεθύσι και κάτι άλλο (άνευ ορίων πάντα) που λήγει σε -ήσι αλλά δεν μπορώ για ευνόητους λόγους να κατονομάσω εδώ. Όλο το σκηνικό ένα οργιαστικό ξεσάλωμα το οποίο καλείσαι να πληρώσεις αδρά. Και είναι ωραίο αυτό; Γνωρίζοντας ότι χιλιάδες Έλληνες αλλά και ξένοι που θεωρούν τις ολιγοήμερες διακοπές τους στην Μύκονο σαν το προσκύνημα στην Μέκκα θα διαφωνήσουν μαζί μου, επιμένω ότι ο επί πληρωμήν έρωτας ο οποίος ευδοκιμεί στο νησί (κυριολεκτικά και μεταφορικά) δεν είναι επ΄ουδενί έρωτας. Είναι απλώς η βίαιη εκτόνωση συσσωρευμένου άγχους, θυμού, καταπίεσης. Κάπως έτσι βλέπω τη (θλιβερή, κατά τη γνώμη μου) κατάσταση: τα ξέφρενα νιάτα (και μη) πληρώνουν (εξωφρενικά ποσά) για να αποκτήσουν μια ξαπλώστρα κι ένα χλιαρό νεροζούμι με μερικά κομμάτια νεκρών φρούτων να πλέουν μέσα του (κοκτέιλ το λένε αυτό). Από την ώρα που ανοίγει το μάτι τους _ ντάλα μεσημέρι _ ζουν για να χαζεύουν και να μεθούν. Ώστε, αφήνοντας πίσω τους τις όποιες αναστολές να σκαρφαλώσουν στην μπάρα δείχνοντας στους παριστάμενους πόσο μπορεί να γελοιοποιηθεί ο άνθρωπος όταν μεθύσει. Δεν φαντάζεστε πόσο!
Πισινοί με τάνγκα και με τόνους κυτταρίτιδας, κοιλιές πλαδαρές με δίπλες, ραγάδες και πίρσινγκ στον αφαλό ώστε το βλέμμα να πέφτει αμέσως στην χαλαρή περιοχή), αντρικά σώματα περασμένα από το κούτελο ως τα νύχια των ποδιών με το τρίμερ και γυαλισμένα με τόνους αντηλιακού, γόβες Μανόλο Μπλάνικ και σαγιονάρες από τη λαϊκή της γειτονιάς δίπλα - δίπλα (τα ετερώνυμα έλκονται;), μπλουζάκια με σλόγκαν όπως «Masturbation is not a crime» ή «Ι am back for fuck», χοντροκομμένες χρυσές καδένες στους λαιμούς γκαγκανιασμένων από τον ήλιο εραστών της συμφοράς που θεωρούν ότι παραπέμπουν στον Αντόνιο Μπαντέρας ενώ ο καθρέφτης τους δείχνει (κλαίγοντας που δεν τον πιστεύουν) τον Ντάνι Ντε Βίτο _ χωρίς τη γοητεία του ηθοποιού _ φωσφοριζέ small μαγιουδάκια έτοιμα να σκάσουν από το τέντωμα πάνω σε extra large σώματα, αδιάκριτα βλέμματα, διάσημοι και ψευτοδιάσημοι που επέλεξαν το νησί για να παραθερίσουν ινκόγκνιτο αλλά τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να μην τους ανακαλύψουν οι παπαράτσι, μουσική στη διαπασών (και ακόμη πιο δυνατά), βρεμένα μπλουζάκια ώστε η σιλικόνη να αναδειχθεί σε όλο το μεγαλείο της, εκατοντάδες γόπες στην άμμο, σπασμένα μπουκάλια μπύρας, ξερατά πίσω από τις πικροδάφνες (κρίμα το Μάι Τάι που το είχες πληρώσει και μια περιουσία)... Αυτό το καλοκαίρι, το μυκονιάτικο, να μου το χαρίζουν δεν το παίρνω. Από τότε που το δοκίμασα κρατώ απόσταση ασφαλείας από το νησί. Και θλίβομαι για την καταστροφή του (ήταν όμορφο), όπως και τους ολίγους Μυκονιάτες που εξακολουθούν να το σέβονται, να το πονάνε, και θα στενοχωριούνται με αυτά που γράφω.
Θλίβομαι για έναν επιπλέον λόγο: επειδή όποτε πέφτω σε διαφήμιση της χώρας σε ξένο κανάλι, μόνο τη Μύκονο βλέπω _ άντε και το ηλιοβασίλεμα της επίσης ημικατεστραμμένης Σαντορίνης. Σπανίως προβάλλονται πλάνα από άλλες γωνίες της Ελλάδας (δεν αναφέρομαι μόνο στα νησιά, αλλά και στην ηπειρωτική χώρα). Πέραν του Super Papadise και των (πανάκριβων) στούντιο με πισίνα και θέα προς την Καλντέρα η υπόλοιπη επικράτεια διαγραμμένη επειδή δεν κρίνεται άξια να προσελκύσει τον τουρίστα; Έτσι, ότι πουλάμε η «εμπορική», η ευτελέστερη πλευρά του καλοκαιριού μας. Αυτό προτιμάει και το σύνολο των Ελλήνων αν κρίνω από την μαζική προσέλευσή μας σε συγκεκριμένες (κοσμοπολίτικες, τρομάρα τους) περιοχές, εκεί όπου όλα επιτρέπονται. Όσο για τους ξένους, καταφθάνουν και εκείνοι με τη σειρά τους για να πάρουν αυτό που τους υποσχόμαστε. Βγαίνουν μετά οι καταστηματάρχες στα Μάλια και στη Χερσόνησο και διαμαρτύρονται που οι μεθυσμένοι Βρετανοί τους δείχνουν τους κώλους τους. Ενώ, μετά τις «μπόμπες» με τις οποίες τους έχουν ποτίσει τι περιμένουν να τους δείξουν; Τα ντοκτορά τους στην Αστροφυσική;
Στα ταξίδια μου στον κόσμο έχω δει τι σημαίνει τουριστική ανάπτυξη. Πώς μπορείς να εκμεταλλεύεσαι τον τόπο σου για να βγάλεις χρήματα χωρίς να τον καταστρέφεις. Μερικές ημέρες στα χωριά της Κορνουάλης, στη Σκοτία, στην Βρετάνη, την Προβηγκία, στις Cinque Terre της Ιταλίας, στην Πολωνία, στο Μαυροβούνιο, στις εξοχές της Αυστρίας, στη Βαυαρία κλπ. δίνουν μαθήματα σε εκείνους που θεωρούν ότι αν δεν φτύσεις το παρελθόν σου, αν δεν αλλοιώσεις τη φυσιογνωμία της πατρίδας σου, αν δεν ξαπλώσεις ανάσκελα με ανοιχτά τα πόδια περιμένοντας τους τουρίστες να εκτονώσουν πάνω σου όλο το θυμό και όλη την έντασή τους δουλειά δεν κάνεις. Κι ας σταματήσουμε επιτέλους να πιπιλάμε την καραμέλα περί της ομορφότερης χώρας του κόσμου που όλοι ζηλεύουν. Η Ελλάδα είναι πράγματι όμορφη όπως όμως και πολλά άλλα κράτη. Και αν υπερτερεί (;) αυτών εξαιτίας της (σχεδόν) μοναδικής θάλασσάς της υστερεί σε πολλά άλλα. Να μην αναφερθώ και στις τουριστικές παροχές της οι οποίες συχνά - πυκνά είναι για κλάματα. (Κάτι μου λέει ότι απόψε θα κάψουν το ομοίωμά μου στην Ψαρού ή θα το γκρεμίσουν στην Καλντέρα...)
