Δεκατετράχρονη που πάσχει από σπάνια ασθένεια πρέπει να ζήσει σε ευχάριστο περιβάλλον. Η μητέρα της καλεί τον... ειδικό: τον Τάι, παρουσιαστή του ριάλιτι <<Extreme makeover home edition>>, - τύπο που ευχαρίστως θα σκότωνα. Ο οποίος Τάι, υπερ-εξωστρεφής, φωνακλάς, κλάψας, χαρακτηριστικός american guy, που έχει ξεχωρίσει από την πλέμπα και έχει αναδειχθεί σύμβολο των ΗΠΑ, ως γης των ευκαιριών, αναλαμβάνει να ισοπεδώσει το παλιό σπίτι της οικογένειας και να χτίσει, μέσα σε επτά ημέρες, ένα παλατάκι. Θα τα καταφέρει; Πάντα τα καταφέρνει. Πάντα παραδίδει στην εκάστοτε (φτωχή) οικογένεια μια βίλα πολλών τετραγωνικών, η οποία διαθέτει από λιμνούλα με σπάνια χρυσόψαρα μέχρι κλειστό παγοδρόμιο. Και που είναι απείρως πιο κακόγουστη (και ασύμφορη οικονομικά στη συντήρησή της) από το ταπεινό σπιτάκι που μέχρι πριν από λίγο στεκόταν στη θέση της. Για αυτή την κακογουστιά παρακολουθώ μανιωδώς τη σειρά: περίεργος να δω μέχρι πού μπορεί να φτάσει η αρρωστημένη φαντασία ενός ανθρώπου που αν μάθει ότι π.χ. σου αρέσει το τζατζίκι θα βάψει το δωμάτιό σου σε χρώμα γιαουρτί, με μικροσκοπικές πράσινες πιτσιλιές που θα σου θυμίζουν το αγγουράκι και τον άνηθο, και θα φυτέψει στα παράθυρά σου σκόρδα - με το άρωμα των οποίων θα παρφουμάρει τις ντουλάπες σου.
Κάτι τέτοια κάνει ο Τάι. Μαθαίνει από τους γνωστούς της οικογένειας τις προτιμήσεις της και μετά μεγαλουργεί. Έτσι, όταν του είπαν ότι το αγαπημένο χρώμα ενός κοριτσιού ήταν το μοβ, δεν άφησε γωνία στο δωμάτιό της που να μην τη βάψει σε κάποια από τις αποχρώσεις του.
Δημιουργώντας τελικά μια ψυχεδελική κρεβατοκάμαρα-επιτάφιο, που μόνο με ψυχοφάρμακα μπορούσες να την αντέξεις. Για να μη θυμηθώ εκείνη τη φορά όπου, για να ικανοποιήσει την αγάπη ενός παιδιού για τα αεροπλάνα, μεταμόρφωσε το δωμάτιό του σε ασφυκτικό πιλοτήριο.
Τοποθέτησε, άραγε, και συσκευή που δημιουργεί τεχνητά κενά αέρος; Όπως και αν έχει, τα ριάλιτι είναι ο καλύτερος φίλος τού, εν μέσω Αυγούστου, εναπομείναντος στην πόλη Αθηναίου. Κάτι ξέρουν τα κανάλια που τα προβάλλουν αυτή την εποχή. Και κολλάω εγώ, χαζολογώντας, στον Τάι και στα τερατόσπιτά του. Ή στους αγχωμένους σεφ του <<Kitchen nightmares>>, που ανταγωνίζονται ποιος θα φτιάξει πιο γρήγορα ένα πλήρες γκουρμέ γεύμα. ΄Η στους φιλόδοξους σταρ του <<America' s got talent>>, που κλαίνε αποκαλύπτοντας ότι η παρουσία τους εκεί είναι <<ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί και πρόκειται να μου συμβεί ποτέ. Τώρα το ξέρω!
Είμαι ευλογημένος!>>. <<Βοήθειά του! >> αναφωνεί δακρυσμένη η θεία Ιουλία και περνάμε σε έτερο ριάλιτι, σε εκείνο με τις νταντάδες, το αγαπημένο μας: οικογένειες με παιδιά-τέρατα ζητούν βοήθεια. Η <<Νταντά αμέσου δράσεως>> καταφθάνει, παρακολουθεί μια συνηθισμένη ημέρα από τη ζωή τους (<<φορώντας>> όλες τις υποτιμητικές εκφράσεις που μπορεί να πάρει ένα ανθρώπινο πρόσωπο) και αρχίζει να δίνει κατευθύνσεις αλα: <<Την επόμενη φορά που ο επτάχρονος Τζιμ θα προσπαθήσει να σου βγάλει το μάτι με το στυλό του την ώρα που κοιμάσαι θα του πεις αυστηρά: "Τζιμ, πήγαινε αμέσως στο δωμάτιό σου και κάτσε εκεί για τρία λεπτά αμίλητος, τιμωρία από τη μαμά!">>. Υποθέτω ότι αν ο Τζιμ καταφέρει να αφήσει τη μαμά με ένα μάτι η τιμωρία ανεβαίνει στα πέντε λεπτά.
Πρόκειται για το ριάλιτι το οποίο με κάνει να νιώθω ευτυχής που δεν απέκτησα παιδιά. Και που ξυπνάει μέσα στη θεία Ιουλία τα πιο τρυφερά μητρικά ένστικτά της· ένστικτα που εκδηλώνονται με σχόλια του στυλ: <<Εμένα να μου τα άφηνε αυτά τα σκατόπαιδα... Αρνάκια θα της τα έκανα>>. Είμαι σίγουρος. Εξάλλου, ως παιδί έχω δοκιμάσει τις παιδαγωγικές μεθόδους της - τις οποίες θα αποκαλύψω αν και όποτε παρουσιάσουμε αφιέρωμα στα μεσαιωνικά βασανιστήρια. Η αλήθεια πάντως είναι ότι προχθές, που ο Τζον σκάλισε και ζωγράφισε με ανεξίτηλα χρώματα έναν πύραυλο στον φρεσκοβαμμένο τοίχο του σαλονιού, τα πήρα κι εγώ στο κρανίο. Ειδικά όταν άκουσα τον πατέρα του να λέει, αγκαλιάζοντας τη μητέρα του τέρατος η οποία είχε πάθει νευρική κρίση, <<Θεέ μου, Τζον, τώρα πρέπει να τον ξαναφτιάξω>>. Αν ήμουν στη θέση του, εκείνος που θα... ξανάφτιαχνα - που θα στοκάριζα, θα έβαφα και θα έβγαζα στον κήπο για να στεγνώσει - θα ήταν ο Τζον αυτοπροσώπως. Η θεία Ιουλία, πάλι, θα τον έβαζε απλώς να καταπιεί τον ασβέστη - πάντα των πιο σύντομων και δραστικών λύσεων. Ή αυτό θα το έκανε στην Aναμπελ, ένα άλλο παιδί-τέρας, που... Τι σημασία έχει; Η ώρα να περνά.
Και από ριάλιτι σε ριάλιτι περνά. Επιπλέον, με όλα όσα βλέπουμε, αισθανόμαστε ανακούφιση που η δική μας ριάλιτι είναι ως και πληκτική. <<Γιατί εγώ, όταν η εξαδέλφη σου μια μέρα εκσφενδόνισε το φαγητό της στον απέναντι τοίχο, δεν έβαλα τα κλάματα όπως η μαμά της Αναμπελ, παρά της έχωσα το κεφάλι στο πιάτο, της το έτριψα δυο-τρεις φορές μέσα στις σάλτσες, της ξερίζωσα και την κοτσίδα, και από τότε σούζα>>. Αυτό κι αν ήταν σκληρό ριάλιτι! Απέδωσε όμως.
