Αν τον τελευταίο μήνα θεία και ανιψιός σκοτώναμε τις ώρες μας παρακολουθώντας το telemarketing, ξαφνικά βρήκαμε νέο θέμα/θέαμα: οι φωτιές στην Αττική είχαν πολύ μεγαλύτερο σασπένς απ' ό,τι η Παρασκευή light παγωτού με τον «σούπερ αποχυμωτή, αναδευτήρα, καταψύκτη "So easy"». Οι φλόγες που κατέβαιναν από το βουνό, σαν ένα αποτρόπαιο, θανατηφόρο μπαλέτο, κατέφθασαν στις οθόνες μας τη στιγμή που είχαμε βαρεθεί να βλέπουμε ξανά και ξανά τον σεφ Μάριο Τζακουίνι (γνήσιο Ιταλό από την Ντακότα) να παρασκευάζει πίτσα με αντζούγιες «στο άψε σβήσε, χάρη στον μαγικό "Pizza maker", που δεν πρέπει να λείπει από κανένα σπίτι». «Παίρνεις τον "Pizza maker", τον στολίζεις στο πάσο της κουζίνας για να φαίνεται και από το σαλόνι, να κάνει εντύπωση, και τι καταλαβαίνεις;», σχολίασε η θεία Ιουλία με το ύφος που παίρνει ο Άμλετ όταν ετοιμάζεται να εκφωνήσει το «να ζει κανείς ή να μη ζει;», «έρχεται μια φωτιά και δεν αφήνει τίποτα». Έτσι, ξαφνικά, φιλοσοφώντας περί της ματαιότητος της ζωής, αποφάσισε ότι δεν χρειάζεται ούτε «τον αρτοπαρασκευαστή που ετοιμάζει κρουασάν με μαρμελάδα βερίκοκο σε δέκα λεπτά», ούτε «τον ατμοκαθαριστή που αφαιρεί τη δύσκολη βρωμιά από εκεί που δεν φτάνει η σκούπα», ούτε «το φουσκωτό στρώμα με την τρόμπα του, ιδανικό αν καταφθάσουν απροειδοποίητα επισκέπτες». «Αν και αυτό, το τελευταίο, μοιάζει χρήσιμο σε περίπτωση πυρκαϊάς. Θα μπορούμε να το πάρουμε μαζί για να κοιμηθούμε πιο άνετα στα χωράφια αν χρειαστεί». «Περιμένοντας τη φωτιά ξαπλωμένοι πάνω σε καουτσούκ, που αρπάζει πιο εύκολα και από τα ξερόχορτα» σχολίασε η κόρη της. «Εσύ να κοιμηθείς στα αγκάθια, εγώ ακόμη και όταν καίγομαι την άνεσή μου τη θέλω!».
Τότε παρενέβην εγώ για να της θυμίσω ότι μένουμε στου Γκύζη. «Ε, και;». «Τι "ε, και", βρε θεία; Βλέπεις πολλά δάση γύρω σου έτοιμα να παραδοθούν στις φλόγες ώστε να πρέπει να καταστρώσουμε σχέδιο διάσωσης;». «Δάση δεν βλέπω, αλλά η Τοπάλογλου πάλι ξέχασε το φαγητό στον φούρνο χθες και μύρισε καμένο όλη η πολυκατοικία. Δεν αργεί να γίνει το κακό!» αποφάνθηκε και έπεσε με τα μούτρα στη νέα πυρκαϊά που είχε ξεσπάσει στη Διώνη Πικερμίου, σχολιάζοντας «αλί σε εκείνους που καίγονται!».
Αλί και τρισαλί. Είναι φοβερό να χάνεις την περιουσία σου, σκεφτόμουν και εγώ παρακολουθώντας. Ήταν γνώριμη η (αποτρόπαια) τηλεοπτική εικόνα που έβλεπα. Μια εικόνα που στην επανάληψή της επιβεβαιώνει ότι δεν κάνουμε τίποτα για να προφυλαχτούμε - και να προφυλάξουμε το δάσος και αυτά τα έρμα τα ζώα που το κατοικούν και που πληρώνουν κάθε χρόνο τη νύφη. Όπως παλαιότερα, έτσι και εφέτος το κράτος δεν είχε πάρει τα μέτρα του. Όπως και πολλοί ιδιώτες δεν είχαν πάρει τα δικά τους μέτρα: πόσοι π.χ. είχαν καθαρίσει τους κήπους τους και τα παρακείμενα οικόπεδα από τα ξερόχορτα; Ελάχιστοι - αν κρίνω από την άθλια κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή όπου βρίσκεται το δικό μου εξοχικό. Γιατί το αμέλησαν; Μπορεί η φωτιά να είναι πάντα μια πιθανότητα, ειδικά για χώρες όπως η Ελλάδα που το καλοκαίρι και δεν βρέχει και φυσάει, η παντελής όμως έλλειψη οικολογικής συνείδησης είναι μια βεβαιότητα που μας οδηγεί στην καταστροφή. Την οποία καταστροφή όσο περισσότερο τη βλέπουμε να πλησιάζει τόσο την προκαλούμε: μετατρέποντας τα χωράφια και τα δάση γύρω από τα σπίτια μας σε σκουπιδότοπους, χτίζοντας άναρχα και παράνομα κτλ. κτλ. Έχουν γραφτεί εκατοντάδες φορές αυτά. Ποιό το αποτέλεσμα; Πάλι καήκαμε. Επιβεβαιώνοντας (όπως πριν από δύο χρόνια, με τις φωτιές της Ηλείας) ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη να προστατέψει το περιβάλλον. Όπως και εμείς.
Όσοι λοιπόν δεν τρέχαμε για να σώσουμε τις περιουσίες μας παρακολουθούσαμε το... σίριαλ από τις τηλεοράσεις μας. Άλλοτε συμπάσχοντας με εκείνους που έχαναν τα σπίτια τους, άλλοτε ρίχνοντας το ανάθεμα στους ιδιοκτήτες των τετραώροφων θηρίων που φύτρωναν μέσα στα δάση. Έτσι, με την κουβέντα και με τα χολιγουντιανά πλάνα περνούσε η ώρα. Ώσπου να περάσει και η φωτιά και να ξεχαστεί, όπως είχε γίνει με την Ηλεία. Τότε θα επιστρέψουμε στις μαγικές κουζινομηχανές του telemarketing. Περιμένοντας το επόμενο καλοκαίρι. Τις πυρκαϊές που μπορεί να τυλίξουν το δικό μας σπίτι. Θα καεί κάποια στιγμή και αυτό. Θα γίνει στάχτη, όπως όλα γύρω μας, αν δεν καταλάβουμε ότι μόνο αν αποκτήσουμε οικολογική συνείδηση έχουμε ελπίδα σωτηρίας. Πώς όμως θα εμπεδώσουμε (επιτέλους) ότι το δάσος είναι κάτι περισσότερο από ένας σκουπιδότοπος ή από ένα εν δυνάμει οικοδομήσιμο οικόπεδο, προίκα για τα παιδιά; Μήπως με μια σύγχρονη και αυστηρή νομοθεσία που θα κόβει τα πόδια εκείνου που καταπατά, μολύνει, καίει, αυθαιρετεί κτλ. χωρίς να υπολογίζει κανέναν; Όσο για αυτό που ακούστηκε, ότι «αν πρόπερσι στην Ηλεία κάηκαν οι φτωχοί, εφέτος στην Αττική κάηκαν οι πλούσιοι», είναι, εκτός από γελοίο, ενδεικτικό της νοοτροπίας μας. Της στενοκέφαλης νοοτροπίας που δεν μας επιτρέπει να καταλάβουμε ότι με κάθε φωτιά, ακόμη και αν αυτή ανάβει στο πιο απομακρυσμένο σημείο της χώρας, καιγόμαστε όλοι.