Το ότι θα πολιτευόταν ο Ηλίας Ψινάκης (και δη με τον ΛΑΟΣ), όπως είχε κυκλοφορήσει τις τελευταίες ημέρες, ήταν το καλύτερο πολιτικό ανέκδοτο των τελευταίων αιώνων μετά την απόφαση της Τσιτσιολίνα να γίνει βουλευτίνα. Αν όμως στη γείτονα το ανέκδοτο έγινε πραγματικότητα, με την πορνοστάρ να κατακτά μια θέση στο κοινοβούλιο και να περιοδεύει σε όλη την Ευρώπη με τα σιλικονούχα στήθη της ολόγυμνα, φάτσα φόρα στις κάμερες των φωτογράφων, στα καθ' ημάς η «παντρειά» του επαγγελματία bon viver με τον εθνοσωτήρα Γιώργο Καρατζαφέρη ναυάγησε, λόγω έντονων εσωκομματικών αντιδράσεων. Ώστε υπάρχει ακόμη κοινή λογική; Αν και το γεγονός ότι εν προκειμένω την πρεσβεύουν μέλη του ΛΑΟΣ με τρομάζει.
Μόνο εμένα;
Όλα με τρομάζουν στις φετινές εκλογές. Όχι ότι και στις προηγούμενες δεν αισθανόμουν σαν ένας... Αλίκος στη χώρα των τραυμάτων (γιατί τα θαύματα μας τελείωσαν), αλλά αυτή τη φορά έχω την αίσθηση ότι οι πληγές είναι πιο βαθιές από ποτέ. Και ότι το ιατρικό συμβούλιο που έχει συγκληθεί να συζητήσει σχετικά και να αποφασίσει τον τρόπο ίασής τους αποτελείται από ανειδίκευτους οι οποίοι, παρ' ότι έχουν δίψα για άνοδο και εξουσία, δεν διαθέτουν τα τυπικά προσόντα που θα επέτρεπαν στον ασθενή να ελπίζει αν όχι στην οριστική ίασή του, τουλάχιστον στο ότι ακολουθώντας μια συντηρητική αγωγή θα καταφέρει να επιζήσει αξιοπρεπώς μερικά χρόνια ακόμη. Να φταίνε άραγε τα σχεδόν 43 χρόνια μου που μου δεν μου επιτρέπουν να ελπίζω σε «Μια Ελλάδα νέα!» οποιοσδήποτε και αν την υπόσχεται; Να είναι η κατάθλιψη από τη ζωή σε αυτή την εχθρική προς τον άνθρωπο πόλη, που δεν με αφήνει να δω με μεγαλύτερη αισιοδοξία το μέλλον; «Τώρα το κατάλαβες ότι δεν υπάρχει ελπίδα;» με ρωτάει η εξαδέλφη μου, η οποία έχει υιοθετήσει gothic διάθεση από τότε που γεννήθηκε. Δεν μπορείς όμως να βλέπεις έτσι τη ζωή. Πρέπει πάντα να προσμένεις το καλό, το καλύτερο, «να κοιτάζεις την κάθε ημέρα με την πιο αισιόδοξη ματιά», όπως λέει η θεία Ιουλία, «ακόμη και αν γύρω σου χάνεται ο κόσμος. Εγώ πώς νομίζεις ότι επιβίωσα στο ’ουσβιτς;».
Όσο και αν προσπαθήσαμε να της βάλουμε στο μυαλό ότι δεν πέρασε ποτέ από το ’ουσβιτς, ούτε ως τουρίστρια, ήταν σίγουρη (για τρεις περίπου
ώρες) ότι επρόκειτο για «τη μικρή - πολύ μικρή, σχεδόν αγέννητη - αδελφή της ’ννας Φρανκ».
«Εσύ μόνο η μεγάλη - πολύ μεγάλη, σχεδόν βρικολακιασμένη - αδελφή του Χίτλερ θα μπορούσες να είσαι» παρενέβη με τη γνωστή τρυφερότητά της η κόρη της και εξαδέλφη μου. Και η κουβέντα σχετικά με το ποιος σε αυτή την οικογένεια είναι ο Φύρερ και ποιος ο Χίμλερ άναψε. Αυτό ενώ εγώ αισθανόμουν όπως ο πρώτος εβραίος που από ατυχία έμεινε έξω από τη λίστα του Σίντλερ. Τόσο άτυχος.
Καταδικασμένος να ψηφίσω κάποιον από εκείνους που δεν πιστεύω και δεν εμπιστεύομαι.
΄Η να μην ψηφίσω κανέναν και μετά, σε τραπέζια φίλων και γνωστών, να υφίσταμαι τον ψόγο κάθε πασιονάριου της δημοκρατίας, που μαθαίνοντας την... ντροπή μου θα λέει με το πιο σοβαρό ύφος του «για εμένα η αποχή ή το λευκό είναι ανεπίτρεπτα πράγματα».
Και δεν θα έχω το κουράγιο να απαντήσω «για εμένα πάλι, εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση, είναι απολύτως επιτρεπτά». Παρά, με ένα θλιβερό κομμάτι μπιφτέκι στο πιρούνι μου, ένα ποτήρι απελπιστικά χλιαρό λευκό κρασί μπροστά μου και ένα αμήχανο χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό μου θα τον ακούω να με «καταχερίζει» με το ύφος που έχει η Κάρλα ντελ Πόντε όταν μιλάει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο: «Ο πολίτης οφείλει και πρέπει να ψηφίζει! Είναι δείγμα ανωριμότητας, είναι ανεπίτρεπτο να βγάζει την ουρά του έξω και να αφήνει τους άλλους να αποφασίσουν για εκείνον!». Ανεπίτρεπτο είναι να ψηφίζουν οι ανεγκέφαλοι - μη μου πείτε ότι δεν γνωρίζετε πολλούς τέτοιους - αλλά κανένας δεν τους σταματάει όταν καταφθάνουν στις κάλπες, στραβώνοντας τους παρευρισκομένους με την κάλπικη λάμψη της βλακώδους έπαρσής τους, έτοιμοι να κρίνουν το παιχνίδι. Μην τα πολυψάχνουμε όμως... Σε αυτή τη χώρα είναι πολλά τα ανεπίτρεπτα που έχουν γίνει επιτρεπτά με την ανοχή μας. Η ευθύνη δικιά μας. Όλων εκτός από τη θεία Ιουλία, η οποία ξαφνικά, χθες το πρωί, αποφάσισε ότι «για όλα φταίει ο Μακάριος!». Κατόπιν, κάθε φορά που της πηγαίναμε το ρόφημά της, της παίρναμε την πίεση ή τη βοηθούσαμε να σηκωθεί από την πολυθρόνα της, αντί για ευχαριστώ μας έλεγε «thank you!». Όταν αποκάλεσε το χαλί καρπέτο και μου ζήτησε για βραδινό «κολοκάσι με πατάτες αντιναχτές και ένα κομμάτι χαλούμι» κατάλαβα ότι είχε πιάσει... Κατεχόμενα. Θα το ξεπεράσει και αυτό. Έχω, πάντως, αρχίσει να τη ζηλεύω που, ένεκα άνοιας, μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε τόσες ζωές. Κυρίως επειδή στην εκάστοτε ζωή της, όσο σύντομη και αν είναι, δεν θυμάται τις εκλογικές αναμετρήσεις που πέρασε στην προηγούμενη.
