Είναι μερικά πράγματα που ως φαίνεται δεν σηκώνουν βελτίωση. Ακόμη και στον 21ο αιώνα, ο οποίος διαφημίζεται ως ο απόλυτος αιώνας της τεχνολογίας, η μαγική στιγμή των θαυμάτων όπου τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο. Παρ' ότι όμως ο άνθρωπος έχει πατήσει ήδη το φεγγάρι και ετοιμάζεται να πατήσει και άλλους πλανήτες (πού να ήξεραν οι άμοιροι οι πλανήτες τι τους περιμένει), δεν έχει καταφέρει να εφεύρει μια διάφανη μεμβράνη τροφίμων που να κόβεται εύκολα χωρίς να κολλάει στα χέρια και να μη χρειάζεται να την καταστρέψεις όλη ώσπου να καταφέρεις να τυλίξεις αξιοπρεπώς ένα τοστ. Όπως επίσης, για να φέρω άλλο ένα παράδειγμα από τον μαγικό κόσμο της κουζίνας, δεν έχει εφεύρει μια πιο πρακτική συσκευασία για το κορν φλάουρ, παρά επιμένει στα υπερήφανα, ιστορικά χάρτινα κουτιά με το χάρτινο σακουλάκι στο εσωτερικό τους. Από όπου καλείσαι να ανασύρεις την κοφτή κουταλιά που απαιτεί η συνταγή, χωρίς να γεμίσεις τον περιβάλλοντα χώρο με αυτή την άτακτη «άσπρη σκόνη» που λέει και ο ποιητής – ό,τι και αν εννοεί, εγώ αναφέρομαι στο κορν φλάουρ. Που τον γεμίζεις.
Να μην αναφερθώ και σε καπάκια που δεν ανοίγουν αν δεν σπάσεις τα χέρια σου, σε ρούχα που τσιμπάνε στην επαφή τους με το δέρμα (πόσο πίσω βρίσκεται η «αντιτσιμπιτική» τεχνολογία!), σε κινητά τηλέφωνα που για να τα ανοίξεις και να αλλάξεις την κάρτα sim μπορεί να φας ολόκληρη ημέρα, σε φερμουάρ που κολλάνε (τέσσερις ώρες κάναμε να βγάλουμε τη θεία Ιουλία από τη νέα ζακέτα της), σε σωληνάρια που μόλις τα πιέσεις αρχίζουν να ξερνάνε όλο το περιεχόμενό τους αρνούμενα να σταματήσουν – έχει επιστημονική εξήγηση το φαινόμενο, αλλά η επιστήμη δεν υφίσταται μόνο για να εξηγεί αλλά και για να λύνει τα προβλήματα. Είναι όμως, είπαμε, φοβερά απασχολημένοι με τα επόμενα ταξίδια τους στο Σύμπαν οι ειδικοί και δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με τα μικρά καθημερινά προβλήματά μας. Έτσι θα συνεχίσουμε να ζούμε με τσαλακωμένες μεμβράνες και ατύλιχτα τοστ, με βροχή από κορν φλάουρ στον πάγκο της κουζίνας, με, με, με… Παρεμπιπτόντως, τώρα που ξαναέρχονται στη μόδα τα ποδήλατα – ο πιο στυλάτος τρόπος για να σκοτωθείς από τον νεοέλληνα οδηγό-σαρώστρα που πάντα βιάζεται – μήπως να κυκλοφορήσουν και τα λάστιχα που δεν θέλουν φούσκωμα; Είναι δυνατόν το 2009 να είμαστε ακόμη με την τρόμπα στο χέρι; Ντροπή...
Ντροπή, σκεφτόμουν και τη στιγμή που περίμενα τις βαλίτσες μου στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», το προπερασμένο Σάββατο, οπότε επέστρεψα από ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Με την πτήση να διαρκεί λιγότερο από όσο η αναμονή μπροστά στον κινούμενο ιμάντα. Υπερβάλω λίγο, μου φαίνεται όμως απίστευτο σε ένα υπερσύγχρονο αεροδρόμιο να περιμένεις τις βαλίτσες σου για μισή ώρα. Και να σου έρχονται πώς; Αναποδογυρισμένες, βρεγμένες, λερωμένες, σπασμένες. Κρατάει χρόνια αυτή η ιστορία. Διαθέτουμε αεροπλάνα με γυμναστήρια, κλειστές πισίνες και γήπεδα γκολφ και δεν έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε ένα σύστημα που να σέβεται περισσότερο τις αποσκευές μας. Έτσι και αυτή τη φορά, ενώ περίμενα το φτηνό σακ βουαγιάζ μου, είδα να περνάει μπροστά μου ένα πανάκριβο σετάκι Louis Vuitton το οποίο... έκλαιγε για την κατάντια του. Η μεγάλη βαλίτσα είχε πάθει καθίζηση στην κάτω δεξιά πλευρά, πιθανώς από κάποια βαρύτερη αποσκευή που είχε πεταχτεί βάναυσα πάνω της. Η μικρότερη διατηρούσε το πολυτελές σχήμα της, ήταν όμως μαυρισμένη σε τρία σημεία, κάτι σαν να την είχες περάσει με γράσο. Η κάτοχός τους έπαθε κόλπο. Δεν ξέρω τι έγινε στο γραφείο της αεροπορικής εταιρείας, όπου έσπευσε για να ζητήσει αποζημίωση, όμως για άλλη μία φορά απόρησα με το μυαλό των ανθρώπων.
Πού πας, κυρά μου, με τα συλλεκτικά κομμάτια; Γιατί αγοράζεις τόσο ακριβές βαλίτσες όταν γνωρίζεις ότι έπειτα από τέσσερα-πέντε ταξίδια θα είναι απλώς θλιβερές; Από την άλλη, τόσο δύσκολο είναι να βρεθεί ένα σύστημα που να παραδίδει τις βαλίτσες τόσο άθικτες όσο παραδίδουν (τις περισσότερες φορές) οι αεροπορικές εταιρείες τους επιβάτες τους; Είναι μερικά πράγματα, τα οποία ακούγονται από ασήμαντα ως γελοία, που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Η θεία Ιουλία, π.χ., ζει για να δει το αυτοφλεγόμενο καρβουνάκι για λιβάνισμα, το οποίο δεν θα καίει ούτε θα μαυρίζει τα χέρια. Ή το λάδι που δεν λαδώνει. «Εδώ έχουν βγάλει μαργαρίνη που φτιάχνει τη χοληστερίνη, δεν θα βγάλουν ένα ελαιόλαδο που να ξεπλένεται σαν νεράκι;» αναρωτιέται. Η δε εξαδέλφη μου αναμένει εναγωνίως την ανώδυνη χαλάουα. Εγώ δεν θέλω πολλά πράγματα. Τη διάφανη μεμβράνη μόνο να βελτιώσουν, γιατί κάθε φορά που τη χρησιμοποιώ σπάνε τα νεύρα μου. Και όχι, δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω αλουμινόχαρτο στη θέση της. Με ανατριχιάζει. Πότε, αλήθεια, θα εφεύρουν το αλουμινόχαρτο που δεν θα μας ανατριχιάζει;
