Παρ' ότι πολύ το φοβόμουν, δεν ήταν η θεία Ιουλία εκείνη που θέλησε να παρακολουθήσει το Porn Festival το οποίο πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην Αθήνα «με special guests και ταινίες που προκαλούν όχι μόνο τις αισθήσεις, αλλά και το πνεύμα». Ευτυχώς, γιατί θα ήταν πολύ δύσκολο να την κρατήσω μακριά από τους καυλοπυρέσσοντες (κατά τον Ανδρέα
Εμπειρίκο) αλλοδαπούς επαγγελματίες που ήρθαν για να μας μάθουν «πώς το τρίβουν το πιπέρι». Θέλησε όμως να το παρακολουθήσει μια παρέα καλών φίλων, η οποία με προσκάλεσε να πάω μαζί τους. Δεν πήγα. Επειδή στα 43 μου είμαι πλέον βέβαιος ότι τα πορνό δεν προκαλούν ούτε τις αισθήσεις μου ούτε το πνεύμα μου. Στην καλύτερη περίπτωση με νυστάζουν αφόρητα, στη χειρότερη με αηδιάζουν. Και ομολογώ ότι θλίβομαι όταν ακτιβιστές, άνθρωποι που δίνουν καθημερινά αγώνες για την ισότητα και τη δικαιοσύνη, υποστηρίζουν με την παρουσία τους τέτοιες θλιβερές φιέστες ή μάλλον, ακόμη χειρότερα, συμμετέχουν στην οργάνωσή τους. Να όμως που το εμπόριο σάρκας, λευκής ή μαύρης, έγινε για ορισμένους μέρος του ακτιβιστικού έργου τους. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Εξαιτίας της (εκ γενετής) πεσμένης λίμπιντό μου, υποθέτω. Αυτή η τραυματισμένη, η ελλιπής λίμπιντο ευθύνεται μάλλον για την αδιαφορία μου απέναντι στο είδος: στην πορνογραφία, αλλά και στη μεταπορνογραφία (post porn), «προχωρημένο» όρο που χρησιμοποίησαν για να διαφημίσουν το εν Αθήναις φεστιβάλ.
Ήταν πολλές οι απορίες και οι εντάσεις μου. Τόσο πολλές που με ώθησαν να αρχίσω το ψάξιμο, να προσπαθήσω να καταλάβω τι είναι εκείνο που μου δημιουργεί τόση απέχθεια, όπως και τι είναι αυτό που κάνει τόσους ανθρώπους φανατικούς του πορνό - αν και όπως έμαθα περισσότερο έπληξαν παρά διασκέδασαν (ψυχαγωγήθηκαν, όπως θέλετε πείτε το) στο αθηναϊκό φεστιβάλ. «Το Porn Film Festival είναι μια γιορτή για την ελευθερία των αισθήσεων και τη συντριβή όλων των αναστολών και των ταμπού που μας εμποδίζουν ουσιαστικά να νιώθουμε άνετα μέσα στο ίδιο μας το σώμα» διάβασα. Έχω αναστολές; Έχω. Ταμπού έχω; Βεβαίως. Ποιος άνθρωπος δεν έχει; ΄Η, μάλλον, για να το θέσω αλλιώς, ευτυχώς που σε ορισμένα πράγματα έχουμε αναστολές. Τις διαχειριζόμαστε και προχωράμε... Κατά τα άλλα, νιώθω άνετα μέσα στο σώμα μου; Νιώθω. Λίγο πιο ψηλός θα μπορούσα βεβαίως να είμαι. Επίσης θα ήθελα πιο σφιχτούς κοιλιακούς. Και λιγότερες τρίχες. Σε γενικές γραμμές όμως νιώθω καλά. Και δεν έχω ανάγκη καμία α λα Γκουσγκούνη απελευθέρωση για να νιώσω καλύτερα. ΄Η μήπως ο συντηρητισμός μου δεν με αφήνει να καταλάβω το επαναστατικό μεγαλείο τού «φάτε μάτια ψάρια»; Μήπως αυτό που εγώ θεωρώ χυδαιότητα - από έναν ως εκατό και βάλε ανθρώπους με αδαμιαία περιβολή να κάνουν τα ακατονόμαστα - είναι η απελευθέρωση, η είσοδος σε μια νέα εποχή ισότητας, την οποία δεν μπορεί να συλλάβει το μικρό μυαλουδάκι μου;
Αυτά και άλλα πολλά προσπαθούσα να διευκρινίσω διαβάζοντας τις διαφημίσεις για το φεστιβάλ αλλά και τις δημοσιεύσεις στον Τύπο - κυρίως στα free press, τα οποία πρόβαλαν ιδιαίτερα τη διοργάνωση. «Πάντα ήθελες να σου φορέσουν φίμωτρο;». Τι είμαι, αρκούδα σε επαρχιακό πανηγύρι που μπορεί να αφηνιάσει και να δαγκώσει τα παιδάκια με τα γλειφιτζούρια; «Τα δερμάτινα είναι κάτι παραπάνω από ένα fashion statement για σένα;». Δεν είναι καν fashion statement, ποτέ δεν τα συμπάθησα. «Σε εξιτάρει να σε παίρνουν μάτι ή να παίρνεις εσύ;». Αυτή τη στιγμή το μοναδικό που θα μπορούσε να με εξιτάρει είναι 15 ημέρες στο «Four Seasons» της Νέας Υόρκης, με όλα τα έξοδά μου πληρωμένα και με δωρεάν εισιτήρια για το Μπρόντγουεϊ. Ναι, μπορείτε να με χαρακτηρίσετε εντελώς ασέξουαλ. Θα το αντέξω πολύ πιο εύκολα από μια νύχτα διασκέδασης (;) με ποπ κορν και nachos μπροστά στο «Παλαμάρι του Βαρκάρη» ή στο «Erotic fetish show with Violeta Vendetta» - η οποία Violeta Vendetta, καλεσμένη στο Porn Festival, «λατρεύει τους κορσέδες, τις τσούλες φεμινίστριες, τα καλά κοκτέιλ, τις αρρενωπές γυναίκες με κοστούμια, τα κόκκινα γλειφιτζούρια και τη φαντασία».
Πέρα όμως από την όποια πλάκα με τις «τσούλες φεμινίστριες», το βίτσιο του καθενός μας (άνθρωποι είμαστε...) είναι κάτι τόσο προσωπικό που δεν μπορεί να εκτίθεται σε δημόσια θέα, να πωλείται με εισιτήριο, να γίνεται θέαμα για τις παρέες. Έτσι και η όποια σχέση του καθενός με τα πορνό (άλλοι αηδιάζουν, άλλοι αδιαφορούν, άλλοι ηδονίζονται) δεν μπορεί παρά να είναι προσωπική. Η δημοσιοποίησή της, η αναγωγή της σε κάτι σαν ομαδική ψυχοθεραπεία («ελάτε να φτιαχτούμε μαζί για να απελευθερωθούμε!»), σαν μεταμοντέρνα επανάσταση, απλώς κάνει το αγοραίο (υπάρχει και αυτό στις ζωές μας) πιο αγοραίο. Όσο για τη σχέση πορνό και ακτιβισμού - ας σοβαρευτούμε - απλώς δεν υπάρχει. ΄Η πρέπει να επανεξετάσω τη λίμπιντό μου;
